Steam Replay 2022

Αντίστροφο Ημερολόγιο Γρίφων 2022

25 μέρες - 25 αινίγματα

Δυο χρόνια μετά το πρώτο Αντίστροφο Ημερολόγιο Γρίφων (Advent Calendar, "που λέτε κι εσείς εκεί") το οποίο είχα φτιάξει για τα Χριστούγεννα του 2020, παρουσιάζω ένα καινούργιο παιχνίδι γρίφων με 25 αινίγματα, ένα για κάθε μέρα του Δεκέμβρη ως τα Χριστούγεννα.

The Wild Case (2021)

"Αστυνομικό" μυστήριο με επίχρισμα φαντασίας

Από την ειδικευμένη κυρίως σε παιχνίδια "κρυμμένων αντικειμένων", ανεξάρτητη ουκρανική SpecialBit Studio, ένα πολύ καλοφτιαγμένο point & click μυστηρίου και "αστυνομικής" έρευνας με ιδιαίτερα φροντισμένη ρετρό αισθητική, όμορφα σχεδιασμένες φιγούρες και σκηνικά, αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή και γρίφους ομαλά ενσωματωμένους στα δεδομένα και τη ροή της ιστορίας, οι οποίοι (για αλλαγή) δεν ζητούν να πετάξουμε τη λογική συνδυαστική μας σκέψη απ' το παράθυρο. Αν μάλιστα υπήρχε η δυνατότητα να ακούμε και τις φωνές των προσώπων αντί να διαβάζουμε μονάχα τους διαλόγους τους σε υποτίτλους, η εμπειρία θα γινόταν πιο εμβυθιστική. Κι έτσι, όμως, το The Wild Case μας ξεναγεί στο γοητευτικό, όσο και ταιριαστά σκιαχτερό σύμπαν ενός σχεδόν εγκαταλελειμμένου χωριού με ιδιάζον (για σλαβόφωνη περιοχή) καθεστώς ποτοαπαγόρευσης και του "στοιχειωμένα" παραμυθένιου δάσους που το περιβάλλει, γνωρίζοντάς μας τους συμπαθητικά ιδιόρρυθμους εναπομείναντες κατοίκους του και κατορθώνοντας να κρατήσει την προσοχή μας αμείωτη ως το τέλος. Αν και δίνει αρχικά την εντύπωση ότι πρόκειται να κινηθεί στο πλαίσιο του φανταστικού, η κατάληξη είναι μάλλον ρεαλιστική (πάντα μέσα στα όρια της μυθοπλασίας) και αποκαθιστά ικανοποιητικά τη δικαιοσύνη. Χρήσιμα ακόμα θα ήταν τα στοιχεία των συντελεστών, που για άγνωστο λόγο δεν έχουν συμπεριληφθεί στους τίτλους.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (23.11.22) και ΕΔΩ.

Holding (2022)

Μικρό χωριό, μεγάλα μυστικά

Σ' ένα ειδυλλιακό ιρλανδικό χωριό όπου (εκ πρώτης όψεως) τίποτα συνταρακτικό δεν συμβαίνει, απ' τα θεμέλια μιας οικοδομής ξεθάβονται τυχαία δυο ανθρώπινοι σκελετοί - ενός ενήλικα και ενός μωρού. Το οικόπεδο που χτίζεται ήταν κάποτε ιδιοκτησία μιας ξεκληρισμένης πια οικογένειας, της οποίας ο γιος (Felix Brown) είχε πριν χρόνια παρατήσει την αρραβωνιαστικιά του (Siobhán McSweeney) σύξυλη στην εκκλησία την ημέρα του γάμου τους, και από τότε τα ίχνη του χάθηκαν. Στο μεταξύ εκείνη παντρεύτηκε άλλον (Gary Shelford), με τον οποίο απέκτησε δυο παιδιά, ενώ φροντίζει τη δύστροπη αλκοολική μητέρα της (Olwen Fouéré) και έχει και η ίδια πρόβλημα με το ποτό. Καθώς αποδεικνύεται ότι ο σκελετός του ενήλικα ανήκει σε θύμα εγκληματικής ενέργειας και συγκεκριμένα στον "λιποτάκτη" γαμπρό, οι υποψίες στρέφονται τόσο εναντίον της εγκαταλελειμμένης νύφης όσο και της παλιάς της αντιζήλου για την καρδιά του δολοφονημένου, μιας εύθραυστης και ιδιόρρυθμης κοπέλας (Charlene McKenna) που μικρή ακόμα, είχε γίνει μάρτυρας της αυτοκτονίας του πατέρα της. Αμάθητος σε τέτοιας εμβέλειας υποθέσεις, ο ντόπιος συμπαθέστατος χωροφύλακας (Conleth Hill) που κατατρύχεται από τους δικούς του δαίμονες, αναγκάζεται - εξαιρετικά απρόθυμα - να συνεργαστεί μ' έναν λιγάκι ξιπασμένο νεαρό αστυνομικό από το Δουβλίνο (Clinton Liberty), του οποίου η υπερβολική τυπολατρία και αυτοπεποίθηση δεν βοηθούν στην εξομάλυνση των σχέσεών του με τον καχύποπτα εχθρικό περίγυρο. Παράλληλα, τα πρωτοφανή γεγονότα δημιουργούν εντάσεις και προστριβές ανάμεσα στους κατοίκους του χωριού, βγάζοντας στην επιφάνεια ένα ολόκληρο πλέγμα επικίνδυνων μυστικών και απωθημένων... Βασισμένη στο ομότιτλο πρώτο (2016) μυθιστόρημα μυστηρίου του πολυβραβευμένου τηλεοπτικού παρουσιαστή και οικοδεσπότη ψυχαγωγικών εκπομπών Graham Norton, η σειρά τεσσάρων σαρανταπεντάλεπτων επεισοδίων (σε σκηνοθεσία της Kathy Burke) κατορθώνει να αποδώσει αρκετά πειστικά το κλίμα και το πνεύμα του βιβλίου, εναποθέτοντας το μεγαλύτερο βάρος στις πράγματι εκπληκτικές, γεμάτες φυσικότητα ερμηνείες και εξισορροπώντας το τραγικό στοιχείο με χιούμορ που πηγάζει αβίαστα από τις καταστάσεις και τις αλληλεπιδράσεις των προσώπων. Ο τίτλος, Holding, σημαίνει "οικόπεδο" αλλά και "ομηρία" και αυτό ακριβώς καταδεικνύει: ο κάθε χαρακτήρας είναι δέσμιος μικρών ή μεγάλων μυστικών, παθών, προσωπικών δραμάτων και κληρονομημένων προκαταλήψεων, όπως επίσης και του περιβάλλοντός του, της ασφυκτικής επαρχιώτικης νοοτροπίας που προτιμά να "θάβει" παρά να αντιμετωπίζει στα ίσια ό,τι δεν τη βολεύει ή δεν τη συμφέρει. Αν και όχι ριζοσπαστικά πρωτότυπη, η σειρά βλέπεται με ενδιαφέρον και χάρη στη μικρή της διάρκεια, δεν προλαβαίνει να κουράσει πλατειάζοντας. Κυκλοφορεί σε DVD από την Amazon.

Οι Φόνοι της Κίσσας (Magpie Murders, 2022)

Λέει η κίσσα: "Ποτέ πια!"

Μαθαίνοντας ότι πάσχει από ανίατη θανατηφόρα ασθένεια, ο διάσημος συγγραφέας Alan Conway (Conleth Hill) αυτοκτονεί αφήνοντας μισό το τελευταίο του βιβλίο, με το οποίο θα έκλεινε η κοσμαγάπητη - πλην μισητή στον ίδιο - σειρά αστυνομικών του μυθιστορημάτων εποχής με ήρωα τον ιδιωτικό ερευνητή Atticus Pünd, Γερμανό αντιφρονούντα που επέζησε από κατοχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και κατέφυγε σε μια φανταστική επαρχιακή κωμόπολη της Αγγλίας. Απελπισμένος, ο εκδότης του (Michael Maloney) αναθέτει στην επιμελήτρια εκδόσεων Susan Ryeland (Lesley Manville) να ανακαλύψει μήπως υπάρχει πουθενά, έστω και σε μορφή σημειώσεων, το κομμάτι που λείπει απ' το χειρόγραφο. Κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση, καθώς η έρευνα της Susan συναντά διαρκώς εμπόδια - με πρώτο και χειρότερο την αντιπάθεια που έτρεφε για το συγγραφέα όχι μόνο ο επαγγελματικός, μα και ο κοινωνικός όσο και ο οικογενειακός του περίγυρος: στρυφνός, απότομος και μισάνθρωπος, ο Conway είχε επιπλέον τη συνήθεια να μετατρέπει άτομα του κύκλου του σε μυθιστορηματικά πρόσωπα, απροκάλυπτα και με τρόπο όχι ιδιαίτερα κολακευτικό. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα συζούσε μ' έναν νεαρό ζιγκολό (Matthew Beard), στον οποίο είχε γράψει σχεδόν όλη του την περιουσία αποκληρώνοντας την αδελφή του (Pippa Haywood), την πρώην σύζυγο (Nathalie Armin) και τον έφηβο μοναχογιό του (Nathan Clarke). Ωστόσο, ενώ ψάχνει για στοιχεία εντρυφώντας στις υποθέσεις των προηγούμενων βιβλίων του Conway, η Susan αρχίζει να υποπτεύεται πως στην πραγματικότητα, ο θάνατός του δεν ήταν αυτοκτονία και ότι ο πιθανός αυτουργός προέρχεται από το άμεσο περιβάλλον του θύματος. Η ιδέα τής γίνεται εμμονή, ώσπου ύστερα από ένα βολικό για το δράστη "ατύχημα" της παρουσιάζεται ο Atticus Pünd (Tim McMullan) αυτοπροσώπως, για να την οδηγήσει κυριολεκτικά μέσα στο μυθιστορηματικό σύμπαν του συγγραφέα και στο δαιμόνιο πολυδαίδαλο παζλ όπου κρύβεται η λύση του μυστηρίου. Εξίσου δαιμόνιος είναι, βέβαια, και ο χειρισμός της πλοκής από τον Βρετανό Anthony Horowitz (καμιά συγγένεια με τον συνεπώνυμο Αμερικανό συνάδελφό του), συγγραφέα του μυθιστορήματος Οι Φόνοι της Κίσσας (Magpie Murders) - πρώτου στη σειρά με ηρωίδα τη Susan Ryeland - και σεναριογράφο της ομότιτλης τηλεοπτικής μεταφοράς του σε έξι σαρανταπεντάλεπτα επεισόδια από τον Peter Cattaneo (Άντρες με τα Όλα τους, Γυναικεία Υπόθεση): στην ουσία, έχουμε μια σειρά βιβλίων μέσα σε μια άλλη σειρά βιβλίων, που το πρώτο της μιας αφορά (ειρωνικά) το τελευταίο της δεύτερης. Όπως στο μυθιστόρημα, έτσι και στην τηλεοπτική σειρά βρίθουν οι παρωδιακές χρήσεις των κλισέ, οι σαρδόνιες ανατροπές και τα ευφυή κλεισίματα του ματιού προς εμβληματικά, κλασικά (αστυνομικά και μη) βιβλία και ταινίες, ξεκινώντας από τον πολύσημα κρυπτικό τίτλο και με αποκορύφωμα τον "σατανικό" γρίφο του φινάλε που αποδομεί - καταδιασκεδάζοντάς το αμεταμέλητα - κάθε είδους στερεότυπη "μυθολογία" περί συγγραφικής έμπνευσης και δημιουργικής διαδικασίας γενικότερα. Πέρα απ' την ευρηματικότητα της μυθοπλαστικής βάσης, το εντυπωσιακό αποτέλεσμα επίσης οφείλεται τόσο στην ερμηνευτική άνεση και δεινότητα των ηθοποιών όσο και στις έντονες, αξιομνημόνευτες φυσιογνωμίες τους. Στον δευτερεύοντα αλλά χαρακτηριστικό ρόλο του Έλληνα συντρόφου της Susan, ο πολύ καλός Αλέξανδρος Λογοθέτης.

Στα Ίχνη του Μυστηρίου (Clue, 1985)

Μια all-star "ζωντανή" παρτίδα επιτραπέζιου παιχνιδιού

Όπως εμφανώς προϊδεάζει ο τίτλος, καθώς και η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία όσο και στις αφίσες της, το Clue (για τη χώρα μας - πιο περιφραστικά - Στα Ίχνη του Μυστηρίου) του Jonathan Lynn (Το Ξαδελφάκι μου ο Vinny, Ο Μαφιόζος της Διπλανής Πόρτας) δανείζεται την κεντρική ιδέα και την όλη του διεκπεραίωση από το διάσημο επιτραπέζιο παιχνίδι Cluedo: έναν αστυνομικό γρίφο που ζητά απ' τους παίκτες να εντοπίσουν το δράστη μιας δολοφονίας και να τον συνδέσουν με το όπλο και τον τόπο του εγκλήματος, ανάμεσα από έξι (δηλαδή δεκαοχτώ στο σύνολό τους) αντίστοιχες επιλογές. Η αυστηρά καθορισμένη διαδρομή και οι σχηματικά τυποποιημένοι χαρακτήρες του παιχνιδιού αποτελούν αφενός έτοιμο υλικό "θεατρικής" υφής και δομής και αφετέρου ενδιαφέρουσα πρόκληση για έναν σεναριογράφο (τον ίδιο τον Lynn, σε συνεργασία με τον John Landis). Έξι άγνωστα μεταξύ τους άτομα προσκαλούνται σε δείπνο από έναν μυστηριώδη οικοδεσπότη, ο οποίος δεν τους αποκαλύπτει την ταυτότητα ούτε τους σκοπούς του και απαιτεί να κρατήσουν και οι ίδιοι κρυφά τα στοιχεία τους. Η ήδη αμήχανη και δυσοίωνη βραδιά δεν αργεί να πάρει αιματηρή τροπή, ενώ οι ενοχλητικές/επικίνδυνες για τα (ως τότε) "ευυπόληπτα" πρόσωπα αποκαλύψεις, τα παράδοξα γεγονότα και... τα πτώματα συσσωρεύονται. Κεφάτη και έξυπνη παρωδία των "παραδοσιακών" αστυνομικών ταινιών και των λεγόμενων μυστηρίων κλειστού χώρου, με φλεγματικό χιούμορ που παίζει ασύστολα και ταχυδακτυλουργικά με τα κλισέ του είδους, θυμίζοντας (όπως και το παρόμοιο, αρκετά μεταγενέστερό της Έγκλημα στο Gosford Park του Robert Altman) τα θεατρικά έργα του Oscar Wilde, σε συνδυασμό με τη φαρσική παράνοια μιας άλλης κλασικής αστυνομικής παρωδίας, της Πρόσκλησης σε Γεύμα από έναν Υποψήφιο Δολοφόνο (1976). Πέρα απ' τις υπέροχες, σπιρτόζες ερμηνείες όλου ανεξαιρέτως του cast, ο άψογα "κουρδισμένος" ρυθμός του φιλμ οφείλεται πρωτίστως στον Βρετανό ηθοποιό, τραγουδιστή και χορευτή Tim Curry (The Rocky Horror Picture Show, Δυο Γυναίκες, Τρεις Βαλίτσες & Εγώ), ο οποίος δίνει ρέστα ως ο αινιγματικός μπάτλερ που κινεί υπογείως τα νήματα της πλοκής. Η ταινία προσφέρει άφθονες ξεκαρδιστικές στιγμές, απανωτές σκηνές ανθολογίας και τρία διαφορετικά φινάλε, υπο/αποδεικνύοντας ότι με απόλυτα λογικούς συσχετισμούς μπορεί κανείς να φτάσει σε εντελώς αντιφατικά, αλλά και εξίσου θεμιτά συμπεράσματα.

Πανδαιμόνιο (Pandaemonium, 2000)

Περί λογοτεχνικών βραβείων & λοιπών (σύγχρονων & διαχρονικών) δαιμονίων

Στην ιδιότυπη κινηματογραφική βιογραφία Πανδαιμόνιο (Pandaemonium, 2000) του Julien Temple, ο Άγγλος ποιητής Samuel Taylor Coleridge (Linus Roache) μετατρέπεται, άθελά του, στον μεγαλύτερο λογοτεχνικό "αντίζηλο" του γείτονα και πολύ στενού του φίλου William Wordsworth (John Hannah), όταν και οι δυο βρίσκονται υποψήφιοι - μαζί με τον κοινό τους φίλο Robert Southey (Samuel West) - για το Βασιλικό Βραβείο Ποίησης, στη θέση του Sir Walter Scott που το αποποιήθηκε λόγω της αναξιοκρατίας στους πνευματικούς κύκλους της εποχής.

Αποφασισμένος να κερδίσει που να χαλάσει ο κόσμος, ξεχνώντας και φιλίες και όλα, ο Wordsworth βάζει λυτούς και δεμένους ώστε να ακυρωθεί η υποψηφιότητα του Coleridge (τον Southey προφανώς δεν τον λογάριαζε για αξιόλογο ανταγωνιστή) - ο οποίος, ως αγνός και "φευγάτος" οραματιστής αφοσιωμένος ολοκληρωτικά στην τέχνη του, δεν θα μπορούσε να αδιαφορεί περισσότερο για το βραβείο, ούτε υποψιάζεται καν τη δολιότητα του άλλου.

Obliqua (2020-2022)

Ένα καλό γυαλί στο κάθισμα του Διαβόλου

"Obliqua" ονομάζεται η ανάστροφη κάθετος ή οπισθοκλινής βακτηρία (\), η οποία υποδεικνύει τοπική ("εσωτερική") διεύθυνση σε λειτουργικό σύστημα, σε αντίθεση με τη συμβατική ή κλασματική (/) που χρησιμοποιείται στις διαδικτυακές ("εξωτερικές") τοποθεσίες. Το επίθετο obliquus, -a, -um είναι λατινικό και σημαίνει "λοξός", "πλάγιος". Στη σύγχρονη αγγλική γλώσσα, που δανείστηκε το επίθετο oblique από τη γαλλική στις αρχές του 15ου μ. Χ. αιώνα, υπάρχουν εκφράσεις όπως oblique glance (λοξή ματιά), oblique angle (οξεία γωνία), oblique route (πλάγια οδός). Η λέξη μπορεί επίσης να δηλώνει μια ασαφή, διφορούμενη και αινιγματική πρόβλεψη, όπως οι περίφημοι "λοξοί" χρησμοί των Πυθιών. Στο συντακτικό, oratio obliqua είναι ο λατινικός όρος για τον πλάγιο λόγο.

Κτήνος (Beast, 2017)

Στην από κει πλευρά του καθρέφτη

Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Michael Pearce (Madrugada, Rite), το Κτήνος αντλεί τη βασική έμπνευση και τη θεματολογία του από πραγματικά γεγονότα, και συγκεκριμένα τη δράση του βιαστή και δολοφόνου Edward Paisnel, επονομαζόμενου "The Beast of Jersey" (Κτήνος του Τζέρσεϊ) μεταξύ τέλους της δεκαετίας του '50 και αρχών του '70. Αρχικά, για τα εγκλήματα του Paisnel είχε κατηγορηθεί ο νορμανδικής καταγωγής αγρότης και ψαράς Alphonse Le Gastelois, του οποίου η ζωή καταστράφηκε εξαιτίας του κοινωνικού στιγματισμού του (ήταν ήσυχος, μοναχικός άνθρωπος που αγαπούσε τις βραδινές πεζοπορίες, πράγμα το οποίο τον ενοχοποίησε άδικα - βρέθηκε σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή), παρά την οριστική του αθώωση το 1975.

Χωρίς Ίχνος (Vivre sans Eux, 2018)

Μια σύγχρονη τραγωδία καθημερινών ανθρώπων

Ο μεσήλικας Gabriel Terrazoni (Xavier Boulanger) και ο νεαρός Aurelien Calbert (Nicolas Casar-Umbdenstock), ζευγάρι και ιδιοκτήτες πολυτελούς βίλας, ετοιμάζονται να την πουλήσουν στο φιλόδοξο επιχειρηματία Olivier Mauclair (Gregory Montel) πριν φύγουν για ταξίδι στην Ταϊλάνδη. Με το που εισπράττουν όμως την προκαταβολή και αποχαιρετούν τον αγοραστή, εκείνος ξαναμπαίνει κρυφά στο σπίτι με ένα δίκαννο και τους πυροβολεί και τους δυο. Μήνες αργότερα, η ατίθαση φοιτήτρια Adele (Esther Garrel), κόρη του πρώτου και ο πεισματάρης συνταξιούχος Martin (Bernard Le Coq), πατέρας του δεύτερου, αρχίζουν να τους αναζητούν - ο Martin, που πάσχει από ανίατη ασθένεια, ελπίζοντας να λύσει παλιές διαφορές με το γιο του και η Adele, της οποίας η μητέρα έχει μόλις πεθάνει, επειδή χρειάζεται την υπογραφή του πατέρα της για θέματα κληρονομιάς. Όμως στην έπαυλη των δικών τους βρίσκουν τώρα εγκατεστημένο τον Mauclair με την ψυχρή, αυταρχική σύζυγό του Solene (Lilou Fogli), που ισχυρίζονται ότι δεν έχουν ιδέα για το τι απέγιναν οι πρώην κάτοικοι και επιχειρούν με κάθε τρόπο να απομακρύνουν την Adele και τον Martin, αποφεύγοντας με ύποπτη επιμονή να απαντήσουν στις ερωτήσεις τους και απειλώντας τους με καταγγελίες για καταπάτηση και παρενόχληση. Αν και εξαρχής ο Martin είναι κατηγορηματικά βέβαιος για την ενοχή των Mauclair, η Adele αποδέχεται πιο πρόθυμα τη δική τους εκδοχή των γεγονότων - ώσπου τυχαία πέφτει πάνω σε στοιχεία που τους "καίνε". Αποφασίζει λοιπόν να συνεργαστεί με τον Martin, προκειμένου να πείσουν την αστυνομία να αντιμετωπίσει την υπόθεση ως εγκληματική ενέργεια, ενώ μεταξύ τους βαθμιαία αναπτύσσεται μια ζεστή σχέση πατέρα-κόρης που αναπληρώνει την απώλεια του καθενός τους. Εμπνευσμένη από αληθινή ιστορία, η καλογυρισμένη γαλλική ταινία του μέχρι πρότινος μικρομηκά Jacques Maillot (Cold as Summer, Δεσμοί Αίματος) στηρίζεται εξίσου στις πειστικές ερμηνείες και το σφιχτό σκηνοθετικό ρυθμό, δίχως ωστόσο να γλιτώνει από κάποιες "τρύπες" πλοκής ή ένα ξώφαλτσο φλερτ με το μελόδραμα προς το τέλος. Βλέπεται πάντως πολύ άνετα και με ενδιαφέρον, παρ' όλο που ο θεατής γνωρίζει απ' τα πρώτα λεπτά τι έχει συμβεί (δεν θα του ήταν, εξάλλου, δύσκολο να το μαντέψει) και το μυστήριο κυρίως συνίσταται στο να το ανακαλύψουν και οι πρωταγωνιστές: βασική αρχή του κλασικού θεάτρου - η τραγική ειρωνεία - η οποία λειτουργεί εδώ και αξιοποιείται με αρκετή αποτελεσματικότητα.

Το Μυστήριο του κ. Pick (Le Mystère Henri Pick, 2019)

Αναζητώντας το "μυθιστόρημα του μυθιστορήματος"

Συμπαθέστατο όσο και απροσδόκητο γαλλικό ταινιάκι βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του David Foenkinos, το οποίο ξεδιπλώνει έναν περίπλοκο λογοτεχνικό γρίφο με φόντο τα σαλόνια της παριζιάνικης διανόησης και μια μικρή, "χαμένη στο χάρτη" επαρχιακή κωμόπολη της Βρετάνης - όπου, σε μια "Βιβλιοθήκη Απορριφθέντων Χειρογράφων", η υπερφιλόδοξη επιμελήτρια εκδόσεων Daphne Despero (Alice Isaaz) ανακαλύπτει ένα αριστουργηματικό κείμενο που πραγματεύεται τον πρόωρο, βίαιο θάνατο του Ρώσου ποιητή Pushkin, με τον τίτλο Οι Τελευταίες Ώρες μιας Ιστορίας Αγάπης και την υπογραφή του Henri Pick, ιδιοκτήτη της τοπικής πρώην πιτσαρίας (νυν κρεπερί). Έλα όμως που σύμφωνα με τη χήρα του (Josiane Stoleru), ο μακαρίτης κ. Pick (Jean-Claude Tagand) αγνοούσε παντελώς τον Pushkin και δεν... το είχε καθόλου με τη συγγραφή! Το βιβλίο, ωστόσο, κυκλοφορεί τελικά από μεγάλο εκδοτικό οίκο, σημειώνοντας σαρωτική επιτυχία. Ο μόνος που αμφιβάλλει ανοιχτά για την "πατρότητά" του είναι ο κριτικός λογοτεχνίας και παρουσιαστής βιβλιοφιλικής εκπομπής Jean-Michel Rouche (Fabrice Luchini), ο οποίος ξεκινά έναν μαραθώνιο αγώνα προκειμένου να αποδείξει το δίκιο του. Με την απρόθυμη βοήθεια της δασκάλας και βιβλιοφάγου κόρης του Pick, Josephine (Camille Cottin), που παραπαίει μεταξύ της αφοσίωσης στη μνήμη του πατέρα της και το συντριπτικό βάρος των ενδείξεων εναντίον του, εμμονικά πλέον ο Rouche κυνηγά τη λύση του μυστηρίου - το "μυθιστόρημα του μυθιστορήματος" - βλέποντας στην πορεία την επαγγελματική και προσωπική του ζωή να καταστρέφονται. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο νεαρός συγγραφέας Fred Koskas (Bastien Bouillon), που "κατά τύχη" είναι και άντρας της Daphne, δεν αφήνει τον Rouche σε χλωρό κλαρί, απαιτώντας μια "γνώμη ειδικού" για το πρώτο του βιβλίο, το παραλίγο best seller Η Μπανιέρα... Ως τη στιγμή που με τρόπο αιφνιδιαστικά ανεπιτήδευτο θα ξεσκεπαστεί η αλήθεια, ο Foenkinos διά μέσου του σκηνοθέτη και σεναριογράφου (μαζί με τη Vanessa Portal) Remi Bezancon (Η Πρώτη Μέρα της Υπόλοιπης Ζωής σου, Το Μεγάλο Ταξίδι της Zarafa), μας έχει μέσα σε κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα παραπλανήσει σε βαθμό... κακουργήματος, ταυτόχρονα κάνοντας φύλλο και φτερό εκδότες, συγγραφείς, επιμελητές εκδόσεων, τηλεοπτικές εκπομπές "τέχνης και λόγου", κοινό, μέσα ενημέρωσης, λέσχες φιλαναγνωσίας και δανειστικές βιβλιοθήκες, μ' ένα χιούμορ υπόγεια οξύ όσο και ευθύβολο, δίχως στιγμή να γίνεται κακεντρεχής ή να ξεπέφτει στο φαρσικό στοιχείο όπου - από παράδοση, κιόλας - είναι συνήθως επιρρεπείς οι Γάλλοι (όποτε δηλαδή δεν φτάνουν στο άλλο άκρο, την οριακά ακατανόητη φιλοσοφική/υπαρξιακή εμβάθυνση στα θέματά τους). Παρά το εξειδικευμένο της αντικείμενο, η ταινία δεν απευθύνεται μονάχα στους γνώστες του εκδοτικού χώρου, επανειλημμένα όμως θα τους φέρει μπροστά σε (όχι πάντα ευπρόσδεκτα) οικείες τους καταστάσεις. Το μόνο που με "χάλασε" λίγο - ελάχιστα - ήταν η ωμή, απερίφραστη αποκάλυψη στο τέλος: θα προτιμούσα ένα φινάλε πιο "φλου", πιο παιχνιδιάρικο, περισσότερο συμβατό με το καλόκαρδα πειραχτικό πνεύμα του υπόλοιπου φιλμ. Συγκινητική η συμμετοχή του κινηματογραφικού "μνημείου" Hanna Schygulla (Ο Γάμος της Maria Braun, Η Γη της Επαγγελίας) σ' έναν τιμητικό ρόλο έκπληξη.

DA/DF Instrumentals Video Clips - Playlist