Το Στρίψιμο της Βίδας (Otra Vuelta de Tuerca, 1985)

Εφιαλτικά παιχνίδια μυαλού

Από τα πολυδιασκευασμένα (για το σινεμά, την τηλεόραση αλλά και την όπερα) έργα της κλασικής λογοτεχνίας, Το Στρίψιμο της Βίδας του Henry James μεταφέρεται για μια ακόμα φορά στην οθόνη από τον Eloy de la Iglesia (Una Gota de Sangre para Morir Amando, Los Novios Bulgaros), με το νεαρό Ιησουΐτη δάσκαλο Roberto (Pedro Maria Sanchez) στη θέση της (ανώνυμης στο πρωτότυπο) γκουβερνάντας που πιάνει δουλειά σε μια παραθαλάσσια έπαυλη, προκειμένου να αναλάβει τη φροντίδα δυο ορφανών παιδιών. Η τρυφερή όσο και τεταμένη σχέση που αναπτύσσει ο Roberto με την οχτάχρονη Flora (Cristina Goyanes) και τον έφηβο Mikel (Asier Hernandez Landa) που αποβλήθηκε για μυστηριώδεις λόγους από το σχολείο του, σύντομα δοκιμάζεται από μια σειρά ανεξήγητων γεγονότων, τα οποία δείχνουν να συνδέονται με τις σιωπηλές φιγούρες που εμφανίζονται στους διαδρόμους και τους εξωτερικούς χώρους του σπιτιού. Φαντάσματα; Παραισθήσεις; Γεννήματα ενός άρρωστου υποσυνείδητου - κι αν ναι, τίνος; Της μικρής Flora με τα αιφνίδια βίαια ξεσπάσματα; Του αινιγματικού, ανησυχητικά ώριμου για την ηλικία του Mikel; Ή μήπως του ίδιου του Roberto, που εξαιτίας της υπερβολικά αυστηρής του εκπαίδευσης βασανίζεται από καταπιεσμένους πόθους και ενοχές; Με πενιχρά υλικά μέσα αλλά άφθονο δημιουργικό θράσος και... λόξα, ο "Ισπανός Argento" βάζει την ιδιότυπη σφραγίδα του σ' ένα ζοφερό ψυχολογικό thriller που παίζει ανελέητα με τα νεύρα, το μυαλό και τις αισθήσεις του θεατή, βγάζοντας τη γλώσσα σε όσους το "έθαψαν" στην εποχή του ως... ιερόσυλο remake της εμβληματικής ασπρόμαυρης εκδοχής του 1961 από τον Jack Clayton (με τον τίτλο Μια Μορφή στο Παράθυρο και πρωταγωνίστρια την Deborah Kerr) παρά απευθείας προσαρμογή της νουβέλας του James. Ένα "λαθρόβιο" cult διαμαντάκι που αμφιβάλλω αν κυκλοφόρησε ποτέ σε DVD, σίγουρα όμως αξίζει τον κόπο να το αναζητήσει κανείς.

One Fast Move or I'm Gone - Kerouac's Big Sur (OST, 2008)

Στο τέλος του δρόμου

Eυτυχής αν και ελάχιστα αναμενόμενη σύμπραξη του Αμερικανού ροκά Ben Gibbard (των Death Cab for Cutie και The Postal Service και του ανεξάρτητου project All-Time Quarterback) με το συμπατριώτη του τραγουδοποιό Jay Farrar (ιδρυτή των εναλλακτικών country συγκροτημάτων Uncle Tupelo και Son Volt) για τη μουσική επένδυση του ομότιτλου αφιερώματος στον Jack Kerouac από τον ντοκιμαντερίστα Curt Worden (Riding the Icelandic Horse, Action Blast!). Αξιοποιώντας την εγγενή ποίηση της γραφής του Kerouac, η οποία στηρίζεται στη δύναμη της αλληλουχίας και την αμεσότητα του συναισθήματος, ο Gibbard και ο Farrar μας χαρίζουν δώδεκα ταξιδιάρικες μπαλάντες βασισμένες σε αποσπάσματα από το αυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα Big Sur, με τη γλυκύτατη αρμονία των φωνών τους να συνοδεύεται μονάχα από ηλεκτροακουστικές κιθάρες και περιστασιακά κρουστά, έγχορδα και πλήκτρα. Οι κρυστάλλινες μελωδίες ακολουθούν πιστά την προσωδία του πεζού λόγου, αλλά ποτέ σε βάρος της δικής τους μουσικότητας: απόδειξη ότι η πρόζα μπορεί θαυμάσια να γίνει τραγούδι, εφόσον ο εσωτερικός ρυθμός της το επιτρέπει (εδώ ο πρόωρα και μαρτυρικά χαμένος Τσέχος συνθέτης Erwin Schulhoff κατάφερε να μελοποιήσει ως και το... Κομμουνιστικό Μανιφέστο - αυτό όμως είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία). Ό,τι πρέπει για συντροφιά σε πολύωρες διαδρομές με αυτοκίνητο, το εξαίσιο αυτό άλμπουμ είναι αληθινό βάλσαμο για τα αυτιά και την ψυχή μέσα στην απάνθρωπη ηχορύπανση και την ισοπεδωτική εμπορευματοποίηση του αιώνα μας. Συλλεκτικό κομμάτι για τους θαυμαστές του Kerouac και των Beats και απαραίτητο απόκτημα για τους φίλους της μελοποιημένης ποίησης (και όχι μόνο).

Zerophilia (2005)

Κανείς δεν είναι... τέλεια

Ευφάνταστη νεανική κομεντί με ήρωα τον εσωστρεφή Luke (Taylor Handley) που ανακαλύπτει αίφνης την ικανότητά του να... αλλάζει φύλο όποτε ερεθίζεται σεξουαλικά. Πρόκειται για γενετική ιδιαιτερότητα με την επιστημονική ονομασία zerophilia, η οποία ελέγχεται από το σπανιότατο χρωμόσωμα Z και απαντάται αποκλειστικά στο... μυαλό του πρωτοεμφανιζόμενου σεναριογράφου και σκηνοθέτη Martin Curland (που την εμπνεύστηκε από το υπαρκτό φαινόμενο του κατ' επιλογήν ερμαφροδιτισμού στη φύση και τη χρησιμοποίησε με επιτυχία ως viral marketing πριν την επίσημη προβολή της ταινίας). Η κατάσταση περιπλέκεται απελπιστικά όταν το θηλυκό alter ego του Luke (Marieh Delfino) ερωτεύεται τον οξύθυμο, πλην όμως ωραίο αδελφό (Kyle Schmid) της κοπελιάς που τον ενδιαφέρει (Rebecca Mozo). Κι αυτό δεν είναι παρά το μικρότερο κακό που τον βρίσκει... Μια τολμηρή και πανούργα ιδέα που παραλίγο να απογειωθεί στα χέρια του ταλαντούχου αλλά άπειρου Curland, τον οποίο φαίνεται πως ξεπερνούν οι δυνατότητες του υλικού του. Πέρα από μια δυο πράγματι ευφυείς ανατροπές, η εκμετάλλευση του ευρήματος εξαντλείται στην ανακύκλωση μάλλον προβλέψιμων φαρσικών παρεξηγήσεων και ερωτικών μπερδεμάτων, θίγοντας μόνο επιφανειακά τον ουσιαστικότερο προβληματισμό για τα κοινωνικά και πολιτισμικά ταμπού και στερεότυπα που περιβάλλουν τους ρόλους και τις σχέσεις των φύλων. Παρ' όλα αυτά, δεν παύει να είναι ένα πολύ ευχάριστο, ανάλαφρο και καλογυρισμένο εργάκι με απέριττα στυλάτη σκηνοθεσία, μπριόζες ερμηνείες από τους χαριτωμένους νεαρούς πρωταγωνιστές και όμορφη μουσική από τον Kevin McDaniels (The Guiding Light, The Outbreak). Ό,τι καταφέρνει να μας αποσπάσει έστω κι ένα χαμόγελο στους σκοτεινούς καιρούς που διανύουμε, είναι και με το παραπάνω ευπρόσδεκτο.

Σάκος με Κόκαλα (Bag of Bones, 2011)

Τιτανικός σε λίμνη

Πολυδιαφημισμένη προσαρμογή του ομότιτλου μυθιστορήματος του Stephen King για την αμερικανική καλωδιακή τηλεόραση από τους Mick Garris (Quicksilver Highway, Η Απόγνωση) και Matt Venne (Λευκός Θόρυβος 2 - Η Λάμψη, Μέσα από τον Καθρέφτη 2), οι οποίοι ωστόσο φαίνεται ότι διάβασαν... άλλο βιβλίο. Το ογκώδες, πολυεπίπεδο και κατά βάση ψυχολογικό thriller του King συρρικνώνεται και υποβιβάζεται σε μια σχεδόν απλοϊκή ιστορία φαντασμάτων, όπου εκτός από τον αειθαλή και μαγνητικό Pierce Brosnan (Ο Καθρέφτης Έχει δύο Πρόσωπα, Υπόθεση Thomas Crown) στο ρόλο του διάσημου συγγραφέα και νυν τεθλιμμένου χήρου Mike Noonan, πρωταγωνιστούν τα (όχι πάντα επιτυχημένα) ψηφιακά ειδικά εφέ και η... πλήξη. Το υπεραπλουστευτικό σενάριο του Venne και η άτσαλη σκηνοθεσία του κατά τα άλλα βετεράνου στο είδος Garris κατορθώνουν να απογυμνώσουν την αφήγηση από οποιαδήποτε δραματουργική και χαρακτηρολογική αρετή, χαραμίζοντας τη φιλότιμη ερμηνεία του Brosnan, αλλά και του υπέργηρου τηλεοπτικού καρατερίστα William Schallert (Νοικοκυρές σε Απόγνωση, True Blood) ως καταχθόνιου πεθερού της νεαρής συζυγοκτόνου Mattie Devore (Melissa George), της οποίας το αταίριαστο και καταδικασμένο ειδύλλιο με τον Mike προάγεται (ως αναμενόταν) από παράπλευρο τέχνασμα πλοκής σε κεντρικό πυρήνα της υπόθεσης, παρά την κραυγαλέα απουσία χημείας μεταξύ των δυο ηθοποιών. Η όχι κακή μουσική του Βρετανού Nicholas Pike (Ιστορίες από την Κρύπτη, Masters of Horror) αγωνίζεται να φορτίσει κάπως πιο υποβλητικά το κλίμα, στο τέλος όμως το "ναυάγιο" δυστυχώς δεν αποφεύγεται. Για όσους δεν αρκούνται στο να "σκοτώσουν" ένα βραδινό τρίωρο - και ιδίως αν συγκαταλέγονται στους πιστούς (ανα)γνώστες του King - το... τηλεκοντρόλ σώζει ζωές.

Mr. Brooks (2007)

Ένας και δύο και τρεις και τέσσερις σχιζοφρενείς δολοφόνοι

Εξέχον μέλος της κοινωνίας και υποδειγματικός σύζυγος και πατέρας, ο πάμπλουτος επιχειρηματίας Earl Brooks (Kevin Costner) κρύβει ένα ειδεχθές μυστικό. Όταν η "άλλη" του πλευρά κινδυνεύει να ξεσκεπαστεί, συνάπτει ανίερη συμφωνία με τον εξίσου διεστραμμένο εκβιαστή του (Dane Cook), ενώ παράλληλα αντιμετωπίζει απροσδόκητα οικογενειακά προβλήματα. Την ίδια στιγμή, η δαιμόνια αστυνόμος Tracey Atwood (Demi Moore) που ερευνά την υπόθεση ταλαιπωρείται από τον άπληστο πρώην σύζυγό της (Jason Lewis) αλλά και από έναν δραπέτη κατάδικο (Matt Schulze) με τον οποίο έχει προσωπική βεντέτα. Ικανές να τροφοδοτήσουν πεντέξι διαφορετικές ταινίες, οι βεβιασμένα τεμνόμενες πλοκές (και οι σχεδόν ισάριθμοι σχιζοφρενείς δολοφόνοι) που συνωστίζονται στη δίωρη διάρκεια του Mr. Brooks γεννούν την υποψία ότι ο σεναριογράφος (με τη συμβολή του Raynold Gideon) και σκηνοθέτης του φιλμ Bruce A. Evans (Starman, Kuffs) ξέμεινε στα μισά από έμπνευση και κατέφυγε σε άλλες, ανεκμετάλλευτες ως τότε ιδέες του, χωρίς να σκοτιστεί αν έδεναν λειτουργικά μεταξύ τους. Το εντυπωσιακό ξεκίνημα, με την άκρως δελεαστική νύξη μιας φρέσκιας ματιάς σε πολυφορεμένα τώρα πια θέματα όπως ο διχασμός προσωπικότητας (ανατριχιαστική έκπληξη η παρουσία του William Hurt ως... αιμοβόρου alter ego του Costner) και η χιτσκοκική ανταλλαγή εγκλημάτων, δεν αργεί να εκφυλιστεί σε μια ασυνάρτητη διαδοχή εξόφθαλμα "στημένων" συγκυριών και εντελώς προβλέψιμων "ανατροπών", στον κατήφορο της οποίας δεν βάζουν φρένο ούτε οι γοητευτικές ερμηνείες των Costner (Ο Ξιπόλητος Joe, Χορεύοντας με τους Λύκους) και Hurt (Το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης, Παιδιά ενός Κατώτερου Θεού), ούτε το... ακροβατικό πιστολίδι της Moore (Αόρατος Εραστής, Η Επίλεκτη), ούτε η ατμοσφαιρική φωτογραφία του John Lindley (The Serpent and the Rainbow, Απόλυτος Κίνδυνος), ούτε το μεγαλόπνοο soundtrack του Ramin Djawadi (Η Απόδραση, Game of Thrones). Κρίμα.

Sinking Island (2007)

Κυνηγώντας τον... αδικοχαμένο χρόνο

Συμπαθητικό εκ πρώτης όψεως adventure διά χειρός Benoit Sokal (δημιουργού του κλασικού Amerzone και της πανέμορφης σειράς Syberia) όπου η Agatha Christie συναντά τον Jules Verne και την Jane Jensen, επιφορτίζοντας τον παίκτη με την εξιχνίαση μιας δολοφονίας σε ένα εξωτικό νησί που βουλιάζει σε πραγματικό χρόνο και τη φυγάδευση των κατοίκων του πριν την τελειωτική καταστροφή. Και εδώ ακριβώς έγκειται η ιδιομορφία αλλά και το μεγάλο πρόβλημα του Sinking Island: ενώ ακολουθούμε τον ήρωα στην εξονυχιστική εξερεύνηση τόσο του ίδιου του νησιού όσο και ενός περίτεχνου πυργόσπιτου με αμέτρητoυς ορόφους και δωμάτια, πρέπει υποχρεωτικά να σεβαστούμε τις ώρες ανάπαυσης, φαγητού και ύπνου του και να κάνουμε υπομονή ώσπου να μας δοθεί η δυνατότητα να συνεχίσουμε. Μια όντως ευρηματική νότα ρεαλισμού, που όμως στην πράξη καταντά σκέτος μπελάς. Η ενδιαφέρουσα αστυνομική πλοκή (με μια διακριτική δόση μεταφυσικού μυστηρίου) και τα πλούσια, γεμάτα χρώμα και ζωντάνια γραφικά χαντακώνονται από την έλλειψη φαντασίας και πρωτοτυπίας στους γρίφους, την αδιάκοπη επανάληψη των ίδιων και απαράλλαχτων μεθόδων επίλυσής τους και τη διαρκή αίσθηση ότι ο χρόνος που δήθεν τρέχει και μας πιέζει, δεν περνάει με τίποτα ο άτιμος. Είναι ένα απ' τα ελάχιστα παιχνίδια που δεν έχω τερματίσει και το μοναδικό που άφησα στη μέση επειδή... αγανάκτησα. Για παίκτες με πολύ γερά νεύρα, αλλά δυστυχώς όχι για τους λόγους που υπόσχεται το εξώφυλλο.

Sirens (Demo, 2009)

Πριν το μετά...

Και όμως, πρόκειται για ένα και το αυτό πρόσωπο. Εύλογα αδυνατεί να πιστέψει κανείς πως η εύθραυστη, νεραϊδένια φωνή και οι απόκοσμα αιθέριες μελωδίες είναι της ίδιας τραγουδοποιού που μας "ξεφούρνισε" φέτος το ιλουστρασιόν ευπώλητο Born to Die. Σύμφωνοι - το μακροσκελές, εξ ολοκλήρου ακουστικό demo με τον απόλυτα ταιριαστό τίτλο Sirens και την υπογραφή May Jailer (ένα ακόμα απ' τα καλλιτεχνικά προσωπεία της κατά κόσμον Elizabeth Grant) γίνεται πού και πού λίγο μονότονο και ίσως πέφτει βαρύ στο εθισμένο σε αγχωτικούς ρυθμούς και φευγαλέες εντυπώσεις κοινό των ημερών μας. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί τον ακραίο βαθμό γενικευμένης - εμφανισιακής ΚΑΙ φωνητικής (!) - "μετάλλαξης" που υπέστη προσφάτως η νεαρή δημιουργός προκειμένου να πλησιάσει τους εν λόγω ακροατές (και να ξελασπώσει τη δισκογραφική της εταιρία). Πρόκειται άραγε για ένα ταλαντούχο αλλά αφελές (ή αρρωστημένα φιλόδοξο) θύμα της μουσικής βιομηχανίας που εξαναγκάστηκε να "θάψει" τη φευγάτη ιδιοφυΐα του κάτω από ένα εκτυφλωτικό περίβλημα ψευτιάς, ή για μια έξυπνη επιχειρηματία που διάλεξε την πιο κατάλληλη εποχή (και προφανώς, τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο) για να προβληθεί και να τα οικονομήσει; Ακούγοντας το σχεδόν αριστουργηματικό Sirens (όπως και το άλλο πολύ όμορφο, "ανεπίσημο" δείγμα γραφής της) μετά το σχεδόν αφόρητο Born to Die, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλήξω στο αν τη δουλεύουν ή μας δουλεύει.

The Broken Tower (2011)

Ο (φαύλος) κύκλος των καταραμένων ποιητών

Ασπρόμαυρη "συναισθηματική βιογραφία" του αυτόχειρα ποιητή Hart Crane από τον πολυπράγμονα James Franco (Pineapple Express, Milk) - ο οποίος την προηγούμενη χρονιά (στο κριτικά αμφιλεγόμενο Ουρλιαχτό) είχε ενσαρκώσει άλλο ένα ανήσυχο και βασανισμένο πνεύμα της σύγχρονης αμερικανικής ποίησης, τον Allen Ginsberg - στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα μεγάλου μήκους. Αποτίνοντας διπλό φόρο τιμής σε έναν δημιουργό τον οποίο εμφανέστατα θαυμάζει, ο Franco αναλαμβάνει επίσης τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ μπαίνει συγχρόνως στον κόπο να μετριάσει την υποκειμενική διάθλαση του βλέμματός του μέσω μιας ελαφρώς αναφομοίωτης ντοκιμαντερίστικης αισθητικής. Ωστόσο, αν και σε γενικές γραμμές φροντίζει να μην υποπέσει στο... θανάσιμο αμάρτημα της γραφικότητας, η αναμέτρησή του με τη θυελλώδη μανιοκαταθλιπτική προσωπικότητα του ποιητή αποδεικνύεται μάλλον άνιση. Η αποσπασματική ροή της αφήγησης υποθέτω ότι αντικατοπτρίζει το διαταραγμένο ψυχισμό και την πνευματική σύγχυση του Crane (η οποία εντεινόταν από τον αλκοολισμό και την καταπίεση της αμφισεξουαλικότητάς του και ενίοτε διοχετευόταν και στους στίχους του), αλλά δεν βοηθά και τόσο τον "αδιάβαστο" θεατή να αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται. Ο κινηματογραφικός Σπασμένος Πύργος (από το ομότιτλο τελευταίο ποίημα του Crane, το οποίο δημοσιεύτηκε λίγο πριν την αυτοκτονία του) είναι ένα πιθανώς ελκυστικό ως άσκηση ύφους κλείσιμο του ματιού στους μυημένους, ελάχιστα όμως πρόκειται να διαφωτίσει και ακόμα λιγότερο να κινήσει το ενδιαφέρον σε όποιον δεν γνωρίζει ήδη τη ζωή και το έργο του ποιητή.

Grisoft AVG 2013 (2012)

2013 και φαρμακερό...

Με εξαίρεση τους παίκτες του ΠΡΟ-ΠΟ, το σύνολο σχεδόν του πολιτισμένου κόσμου είθισται να θεωρεί το 13 γρουσούζικο. Αίθουσες θεάτρου, αεροπλάνα και υπεραστικά λεωφορεία δεν το περιλαμβάνουν στην αρίθμηση των καθισμάτων τους (αποφεύγεται μάλιστα ως και το γράμμα B, που θυμίζει οπτικά τον "καταραμένο" αριθμό) ενώ ορισμένες εταιρίες λογισμικού δεν βγάζουν στην κυκλοφορία τη δέκατη τρίτη βερσιόν των προϊόντων τους, μια και δεν είναι λίγοι οι χρήστες υπολογιστών (ή ακόμα και οι ίδιοι οι προγραμματιστές) που αν και "περπατημένοι", τυχαίνει επίσης να είναι ιδιαίτερα προληπτικοί. "Αυτά είναι χαζομάρες", αποφάνθηκαν ένα ωραίο πρωί οι Τσέχοι κατασκευαστές του δημοφιλούς Anti-Virus Guard (γνωστότερου στο πλατύ κοινό με τα αρχικά της ονομασίας του, AVG) και περιχαρείς έσπευσαν να λανσάρουν την ολοκαίνουργια έκδοση της "σουίτας ασφαλείας" τους, με τη... θαρραλέα επωνυμία AVG Internet Security 2013, πριν καν το τέλος του 2012 (συγκεκριμένα, στις αρχές Οκτωβρίου).

Machinarium (2009)

Ένας τενεκεδένιος ήρωας με καρδιά χρυσάφι

Στην κορφή ενός σωρού από σκουπίδια, ο Josef, ένα μικρό ρομπότ, συνέρχεται απ' την πτώση που τον έκανε... λαμαρίνες και προσπαθεί να βγει από τη χωματερή όπου μόλις τον άδειασε το ιπτάμενο απορριμματοφόρο του Machinarium, μιας πολιτείας φτιαγμένης από σιδερικά και κατοικημένης από μηχανικά πλάσματα. Με τη βοήθεια ενός αρουραίου, ξαναβρίσκει τα σκόρπια μέλη του και καταφέρνει να συναρμολογηθεί και να επιστρέψει στην πόλη, η οποία πλέον ελέγχεται από μια συμμορία κακών ρομπότ (την Αδελφότητα των Μαυροσκούφηδων) που έχουν απαγάγει την κοπελιά του Josef και την αναγκάζουν να τους υπηρετεί, ενώ ετοιμάζονται να ανατινάξουν τον ψηλότερο πύργο του Machinarium χρησιμοποιώντας (κυριολεκτικά) το κεφάλι του εξυπνότερου κατοίκου της πόλης και κολλητού του Josef...

Θα Κοιμηθώ όταν Πεθάνω (I'll Sleep when I'm Dead, 2003)

Αίμα και ομίχλη στο νυχτερινό Λονδίνο

Έχοντας βαλθεί να ξεκόψει μια για πάντα από το "αμαρτωλό" του παρελθόν, ο κάποτε διαβόητος γκάνγκστερ Will Graham (Clive Owen) μένει ολομόναχος στο σαραβαλιασμένο του τροχόσπιτο, μέσα σ' ένα δάσος όπου και εργάζεται ως ξυλοκόπος, δίχως καμιά επαφή με τους παλιούς του συνεταίρους στο έγκλημα, την οικογένεια και την πρώην φίλη του, Helen (Charlotte Rampling). Ώσπου ένα βράδυ πέφτει πάνω σ' ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών και προσφέρει βοήθεια στο θύμα (Mark Hardy), τραβώντας την προσοχή εκείνων ακριβώς που αγωνιζόταν ν' αποφύγει. Το περιστατικό γίνεται αιτία ν' απολυθεί από τη δουλειά του και να ξαναπάρει τους δρόμους, αποφασισμένος περισσότερο από ποτέ να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Φτάνοντας όμως στο σταθμό του τρένου, βλέπει άξαφνα και φευγαλέα μπροστά του τη μορφή του μικρού του αδελφού, Davey (Jonathan Rhys Meyers), με τον οποίο είχε καιρό να ιδωθεί. Ύστερα από απεγνωσμένες, μάταιες προσπάθειες να επικοινωνήσει μαζί του, ο Will επιστρέφει άρον άρον στο Λονδίνο, για να ανακαλύψει μια φρικιαστική αλήθεια που θα τον φέρει για μια ακόμα φορά αντιμέτωπο όχι μονάχα με τον κόσμο που έχει απαρνηθεί, αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό του...

Η Άφθαρτη Γοητεία του Εφήμερου - Δυο "Concept Albums" με Κοινό Παρονομαστή

I. ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ (2003)

Το 2003, ένα χρόνο πριν τη διάλυσή τους, οι Πυξ Λαξ έβγαλαν το "πολυσυλλεκτικό" άλμπουμ έκπληξη Χαρούμενοι στην Πόλη των Τρελών, με μάλλον... σουρεαλιστικές (ώστε να δικαιολογούν τον τίτλο) παρεμβάσεις από τους Μελίνα Τανάγρη, Ψαραντώνη, Eric Burdon (των Animals), Gordon Gano (των Violent Femmes), Steve Wynn (των Dream Syndicate) και Marc Almond - που όπως θα δούμε και πιο κάτω, επανακάμπτει με αρκετά παράδοξη συχνότητα στο άρθρο αυτό. Τους αγγλικούς στίχους για τα δημοφιλή, αν και αγνώριστα χάρη στις αναθεωρημένες ενορχηστρώσεις τραγούδια των Πυξ Λαξ που ερμηνεύουν οι επίτιμοι προσκεκλημένοι (πλην του Ψαραντώνη που συμμετέχει σε δυο προηγουμένως ανέκδοτα κομμάτια με ελληνικό στίχο, το ένα - Εμείς Κρασί δεν Ήπιαμε - σε ποίηση Γρυπάρη από τους Σκαραβαίους και Τερακότες) ανέλαβε (εύλογα) να γράψει ο Τόλης Φασόης των πάλαι ποτέ Sharp Ties, ο οποίος μεταμορφώνει άρδην τα ενίοτε πεζολογικά πρωτότυπα σε κομψές και ευφάνταστες ιμπρεσιονιστικές παραβολές και επιπλέον διασκευάζει - με όλη τη σημασία της λέξης - το κλασικό (I Can't Get No) Satisfaction των Stones.

Δωμάτιο Αυτοκτονίας (Suicide Room, 2011)

Όμορφος κόσμος, εικονικός, "αγγελικά" πλασμένος

Μαθητής στην τελευταία τάξη του λυκείου, ο δεκαοχτάχρονος Dominik Santorski (Jakub Gierszal) έχει μια ζωή που θα τη ζήλευε ο καθένας: ευκατάστατους γονείς, κοινωνική επιφάνεια, πολλούς φίλους, την προσοχή των κοριτσιών κι ένα μέλλον που δεν μπορεί παρά να προδιαγράφεται λαμπρό. Στη διάρκεια κάποιου πάρτι, ενα φιλί "για πλάκα" με τον κολλητό του Alex (Bartosz Gelner) ανεβάζει ακόμα περισσότερο τις μετοχές του, για να εξελιχθεί σε εφιάλτη όταν ο Dominik παίρνει στα σοβαρά το παιχνιδιάρικο φλερτ μεταξύ τους και αρχίζει να επαναπροσδιορίζει τη σεξουαλικότητά του. Ένα ατυχές συμβάν ενώ προπονείται στο τζούντο μαζί με τον Alex τον εκθέτει ανεπανόρθωτα, τόσο στα μάτια των συμμαθητών του όσο και στις ιστοσελίδες "κοινωνικής δικτύωσης" όπου τα πάντα διαδίδονται αστραπιαία και ανεξέλεγκτα, δίχως έλεος για την αξιοπρέπεια και τα προσωπικά δεδομένα κανενός. Απογοητευμένος και ντροπιασμένος, ο Dominik αποδέχεται τη διαδικτυακή πρόσκληση μιας παράξενης κοπέλας, της Sylwia (Roma Gasiorowska-Zurawska), η οποία "ηγείται" μιας εικονικής κοινωνίας στο πρότυπο του Second Life, αποτελούμενης από επίδοξους αυτόχειρες. Μέσα από τη διαδικτυακή τους επαφή, η Sylwia δεν αργεί να τον μυήσει στις μακάβριες εμμονές της, ενώ η εξάρτησή του από το Internet τον αποκόβει σταδιακά απ' τον κόσμο, φέρνοντας στο φως την όχι και τόσο ειδυλλιακή πραγματικότητα της ζωής του...

Το Ένδον Κτήνος σε Οβιδιακές Μεταμορφώσεις - Δυο Βιντεοπαιχνίδια με Άξονα την Τέχνη

I. GABRIEL KNIGHT 2 - THE BEAST WITHIN (1996)

Αν και "από τζάκι" (απόγονος παλιών Γερμανών αριστοκρατών με το όνομα Ritter), ο Gabriel Knight ("ιππότης") έχει ξεπέσει στο Αμέρικα, όπου φυτοζωεί ως ανεπρόκοπος παλαιοβιβλιοπώλης, μέτριος συγγραφέας και μάλλον απρόθυμος Schattenjaeger (κυνηγός ίσκιων - Ritter, εξάλλου, σημαίνει στα Γερμανικά "κυνηγός") με... κληρονομικό χάρισμα, το οποίο ο ίδιος δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά. Ωστόσο, η τελευταία αυτή ιδιότητά του τον οδηγεί σε απρόσμενες περιπέτειες, οι οποίες τον υποχρεώνουν όχι μόνο ν' αποδεχτεί τις ενορατικές του δυνάμεις, αλλά και να τις χρησιμοποιήσει προκειμένου να ξεδιαλύνει τα μεταφυσικά μυστήρια που συναντά.

Born to Die (2012)

Το γιαλαντζί glamour μιας (ακόμα) ντίβας διαίτης

To Fin de Siecle ουκ έρχεται μόνον. Φέρνει μαζί του ένα πολύχρωμο τσίρκο από ιδεολογικές και αισθητικές παραδοξότητες, ακρότητες και "ακροβασίες" που απεγνωσμένα πολεμούν να προσελκύσουν έστω την περιέργεια ενός απρόθυμου, μπουχτισμένου κοινού. Σε καιρούς μεταβατικούς και οξύμωρους, όπου ο άρτος χρησιμεύει σχεδόν αποκλειστικά ως μέσο πολιτικών εκβιασμών ενώ τα θεάματα (και τα ακροάματα) αφθονούν, η διεθνής βιομηχανία του "πλαστικού πολιτισμού" καταφεύγει σε παντός είδους δολώματα ώστε να ξαφρίζει το ραγδαία εξατμιζόμενο κομπόδεμα των απανταχού θυμάτων θαμώνων της, προσφέροντάς τους συγχρόνως το άλλοθι μιας δήθεν και εκ του ασφαλούς "αμφισβήτησης του κατεστημένου": η ανηλεής κρεατομηχανή που εν μια νυκτί κατασκευάζει και εξίσου εύκολα αποκαθηλώνει "είδωλα", φροντίζει να καταπνίγει κάθε ουσιαστική αντίδραση στον παρεμβατισμό της επιβάλλοντας ως και το τι οφείλουμε να θεωρούμε "εναλλακτικό".