Το 2020 ήταν - είναι - δύσκολη χρονιά και μελαγχολική. Οι γιορτές φοβισμένες (και ετεροχρονισμένες, όπως το Πάσχα), το καλοκαίρι μουντό. Τα Χριστούγεννα που έρχονται κουβαλούν κιόλας μια νότα σκοτεινή, παγωμένη. Γι' αυτό και φέτος, αντί για τις καθιερωμένες ευχετήριες κάρτες, έφτιαξα κάτι διαφορετικό: ένα παιχνίδι. Έναν γρίφο με 25 αινίγματα, ένα για κάθε μέρα του Δεκέμβρη ως τα Χριστούγεννα.
Όταν πληροφορήθηκα για πρώτη φορά την υπόθεση των βιβλίων και των ταινιών του περιβόητου έπους Λυκόφως, θα 'παιρνα όρκο πως μου έκαναν πλάκα. Αλλά όχι: αν και η (προφανώς συναρπαστική για τα απανταχού δωδεκάχρονα) εικόνα ενός... χορτοφάγου - με την έννοια που παίρνει η λέξη στο συγκεκριμένο σύμπαν, δηλαδή της αποφυγής ειδικά του ανθρώπινου αίματος - βρικόλακα με τηλεπαθητικές ικανότητες, που κατοικεί σε γυάλινο πύργο για να αποδείξει ότι δεν τον πειράζει ο ήλιος, κάνει παρέα σαν να μην τρέχει τίποτα με τους θνητούς συμφοιτητές του στο κολέγιο και το μοναδικό του ιδιαίτερο γνώρισμα είναι ότι... λαμπυρίζει, έχει όλα τα χαρακτηριστικά της παρωδίας, η πικρή αλήθεια είναι πως ΔΕΝ πρόκειται για μια ακόμα απόπειρα διακωμώδησης του βαμπιρικού μύθου - τουλάχιστον όπως εμείς "του παρελθόντα αιώνα" τον ξέραμε από το διαχρονικά απαράκαμπτο Nosferatu, τις πολυάριθμες ενσαρκώσεις του Δράκουλα από τον Christopher Lee (ή έστω τη "σινεφίλ" εκδοχή του από τον Coppola), το αισθησιακό Αίμα και Πάθος του Tony Scott και την αιρετική για το είδος Συνέντευξη με έναν Βρικόλακα του Neil Jordan, από το ομότιτλο μυθιστόρημα της Anne Rice.
Το χωριουδάκι Painscreek είναι ειδυλλιακά όμορφο, αλλά με μηδενικό πληθυσμό. Η νεαρή φιλόδοξη δημοσιογράφος Janet αναλαμβάνει να ερευνήσει τις αιτίες της σταδιακής του ερήμωσης, ύστερα από σειρά φονικών και εξαφανίσεων που δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ. Μια και όλοι όσοι σχετίζονταν με την υπόθεση είναι νεκροί ή αγνοούνται, η Janet πρέπει να ψάξει ολομόναχη στα εγκαταλελειμμένα σπίτια τους για στοιχεία που ίσως την οδηγήσουν στη λύση του μυστηρίου. Μήπως όμως δεν είναι τόσο μόνη όσο νομίζει; Ποια είναι η γυναικεία φιγούρα που μοιάζει να την παρακολουθεί από μακριά; Και ποιος φροντίζει να της βάζει εμπόδια κάθε φορά που πλησιάζει σε μια σημαντική ανακάλυψη; Άψογα σχεδιασμένο και οργανωμένο, υπέροχα εμβυθιστικό, με ωραία "κολλητική" μουσική και μια ιστορία καθηλωτικά πολυεπίπεδη, που σχηματίζεται βαθμιαία μέσα από γραπτά ντοκουμέντα και αντικείμενα-κλειδιά, το The Painscreek Killings της EQ Studios είναι ένα απ' τα πιο ενδιαφέροντα βιντεοπαιχνίδια αστυνομικού, κατά βάση, μυστηρίου (με κάποιες αμυδρές αιχμές μεταφυσικού) που έπεσαν τελευταία στα χέρια μου. Απ' τη στιγμή που θα κατανοήσεις το μηχανισμό της εξερεύνησης, τα χειριστήρια είναι πολύ απλά και θέλουν μόνο λίγη εξάσκηση. Ευχάριστα... δυσάρεστη η θεαματική έκπληξη του φινάλε, που αλλάζει δραστικά τον τόνο και την ως τότε λογική του παιχνιδιού.
Ένα φιλήσυχο μεσοαστικό ζευγάρι, ο συλλέκτης κρασιών Paul (Paul Bartel) και η κλινική διατροφολόγος Mary (Mary Woronov), προσπαθούν να μαζέψουν χρήματα για να ανοίξουν το εστιατόριο των ονείρων τους. Μια σειρά από κακοτυχίες, με αποκορύφωμα το θάνατο ενός βιτσιόζου γείτονα στο σαλόνι τους, δίνει στον Paul και τη Mary μια φαεινή όσο και... φονική ιδέα, που σύντομα αρχίζει να αποδίδει οικονομικά. Ώσπου εμφανίζεται (σχεδόν) απρόσκλητος στη ζωή τους ο Raoul (Robert Beltran), ένας όμορφος, θερμόαιμος νεαρός διαρρήκτης, ο οποίος ανακαλύπτει τη μηχανή που έχουν στήσει και τους εκβιάζει προκειμένου να εξυπηρετήσει τους δικούς του σκοπούς: να βγάλει απ' τη μέση τον Paul και να διεκδικήσει τα ηνία της "επιχείρησης" αλλά και τη Mary, την οποία έχει ερωτευτεί. Και φυσικά, απ' τη στιγμή που θα μπει στη μέση το συναίσθημα, είναι θέμα χρόνου να επέλθει το χάος. Πόσο μάλλον όταν οι "ερασιτέχνες" εγκληματίες αποδεικνύονται πιο αδίστακτοι και αποφασισμένοι απ' τον "επαγγελματία", διατεθειμένοι να τα παίξουν όλα για όλα ώστε να υλοποιήσουν το όραμά τους...
Στο εμβληματικό μυθιστόρημα του Lewis Carroll Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων και τη συνέχειά του, Μέσα απ' τον Καθρέφτη, η μικρή ηρωίδα του τίτλου τρυπώνει και περιπλανιέται σ' έναν κόσμο φαντασιακό, κατοικημένο από υβριδικά πλάσματα, πιόνια σκακιού και τραπουλόχαρτα που μιλούν και κινούνται πάνω σε μαθηματικά μοτίβα. Είτε πρόκειται για συγκαλυμμένη κοινωνικοπολιτική σάτιρα, για σουρεαλιστική αλληγορία ενηλικίωσης ή απλώς για ένα παιχνίδι λέξεων, εννοιών και αριθμών σε μορφή παραμυθιού, το σύμπαν του Carroll παραμένει ένας απ' τους πιο συναρπαστικούς γρίφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Εφιαλτικά περίπλοκο όσο και ανεπιτήδευτα πνευματώδες, αναδεικνύει τις χτυπητές αντιφάσεις στην ακραία οργάνωση της ανθρώπινης κοινωνίας, την "τρέλα" που ενυπάρχει και πρωτοστατεί σχεδόν σε κάθε πτυχή της καθημερινής μας ζωής και αλληλεπίδρασης.
Εμπνευσμένο από αριστουργήματα της αναγεννησιακής ζωγραφικής αλλά και τους Monty Python, το Four Last Things είναι δημιουργία του Σκοτσέζου σχεδιαστή Joe Richardson και αφηγείται τις περιπέτειες ενός τυπικού... αμαρτωλού του Μεσαίωνα, ο οποίος επιθυμεί διακαώς να αποκτήσει συχωροχάρτι από την Εκκλησία. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να διαπράξει ξανά απ' την αρχή όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα - και μάλιστα όχι οπουδήποτε, αλλά αυστηρά μέσα στην περιοχή όπου έχουν δικαιοδοσία οι ιερείς της ενορίας του... Πασίγνωστοι πίνακες ζωντανεύουν με συνοδεία υπέροχης μουσικής και φλεγματικού, "βλάσφημου" χιούμορ, με ξεκαρδιστικές "μετα"-αναφορές και εσκεμμένους αναχρονισμούς. Τα "τέσσερα τελευταία πράγματα" του τίτλου (quattuor novissima στα Λατινικά) είναι τα τέσσερα τελευταία στάδια που διανύει η ψυχή στην πορεία της ζωής του ανθρώπου: Θάνατος, Κρίση, Παράδεισος και Κόλαση.
Συνεχίζοντας την άγρα μίνι (κατά προτίμηση) σειρών για ολονύκτιους μαραθώνιους ελέω καραντίνας, έπεσα πάνω σ' ένα ακόμα τηλεοπτικό thriller οχτώ επεισοδίων βασισμένο σε ιδέα του Harlan Coben (και σε παραγωγή του ίδιου, πάλι με κυρίως σεναριογράφο τον Daniel Brocklehurst). Ο λόγος για το προπέρσινο Safe, με πρωταγωνιστή τον Michael C. Hall (γνωστό και αγαπητό από το μακάβριο πλην μακρόβιο Six Feet Under και τον εμβληματικό Dexter) ως χαροκαμένο χειρουργό που σαν να μην του έφταναν τα υπόλοιπα βάσανά του, πρώτα η μεγάλη (Amy James-Kelly) και μετά η μικρή (Isabelle Allen) του κόρη εξαφανίζονται, ενώ ο παιδιόθεν κολλητός του (Marc Warren), ο οποίος, μάλιστα, τρέφει παραπάνω από φιλικά συναισθήματα γι' αυτόν, αρχίζει να συμπεριφέρεται μάλλον ύποπτα. Τα γεγονότα αυτά συμπίπτουν με την άφιξη μιας λιγόλογης νεόκοπης αστυνομικού (Hannah Arterton) που δεν φροντίζει ιδιαίτερα να γίνει αρεστή στους καινούργιους συναδέλφους της, ενώ στην αγωνιώδη του προσπάθεια να βρει τις κόρες του, ο ήρωας κάνει, ως είθισται, μαντάρα την επίσημη έρευνα, εκμεταλλευόμενος στυγνά την αφοσίωση του ερωτοχτυπημένου κολλητού και ανακαλύπτοντας έναν λαβύρινθο από σκιαχτερά αινίγματα που θα του γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα. Ο τίτλος της σειράς αναφέρεται στην περιφραγμένη κοινότητα που έχουν σχηματίσει ορισμένες οικογένειες, με σκοπό να διαφυλάξουν την ασφάλεια και την τάξη στην καθημερινότητά τους. Ως γνωστόν, όμως - και όπως δυσοίωνα αποφαίνεται ένας ιδιόρρυθμος ηλικιωμένος γείτονας (Ben Onwukwe) - κλειδώνεις, αμπαρώνεις κι ο "κλέφτης" (ή ο "μπαμπούλας") είναι μέσα... Δεν ξέρω τι έχει κάνει εδώ στη φάτσα του ο Hall και σχεδόν δεν γνωρίζεται - υποπτεύομαι Botox, το οποίο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν χρειαζόταν. Εκτός του ότι είναι ακόμα νέος άνθρωπος, ήταν πολύ γοητευτικός με τις χαρακτηριστικές γραμμές έκφρασης και τις έντονες γωνίες του προσώπου του. Οι ηθοποιοί που αλλάζουν τόσο δραστικά τη φυσιογνωμία τους δίχως να το απαιτεί κάποιος ρόλος, το μόνο που καταφέρνουν είναι να ξενίζουν τους θεατές και να μονοπωλούν την προσοχή με λάθος τρόπο. Τέλος πάντων. Οι αρκετά προγενέστεροι Πέντε (2016) που παρουσίασα στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση με είχαν προϊδεάσει θετικά για το Safe, το οποίο δεν θα έλεγα, βέβαια, πως με απογοήτευσε ακριβώς, αλλά στο σύνολο είναι σαν κάτι να του φταίει, κάτι να του λείπει. Παρ' ότι δίνονται (σχετικά) πειστικές λύσεις και εξηγήσεις για όλα, το φινάλε αφήνει πίσω του μια διάχυτη αίσθηση εκκρεμότητας, η οποία ίσως είναι και ηθελημένη. Οι ερμηνείες κυμαίνονται από το απλώς αξιοπρεπές ως το ελαφρώς άνω του μετρίου, με έναν ευσυνείδητα διεκπεραιωτικό Hall να εντυπωσιάζει λιγότερο απ' όσο θα περίμενε κανείς (μπορεί εξαιτίας του Botox, που του έχει "παγώσει" το πρόσωπο σ' ένα μόνιμο ύφος θιγμένης απορίας). Υπέροχα, πάντως, τα τραγούδια των τίτλων στην αρχή και το τέλος κάθε επεισοδίου (Glitter & Gold και Fire αντίστοιχα), από το άλμπουμ The Attractions of Youth του νεαρού Βρετανού τραγουδοποιού Barns Courtney, πρώην μέλους της βραχύβιας ανεξάρτητης μπάντας Dive Bella Dive.
Η κεντρική ιδέα των Πέντε προοριζόταν αρχικά για υλικό βιβλίου του διακεκριμένου Αμερικανού συγγραφέα Harlan Coben, αλλά εξαιτίας των πολλών προσώπων και των περίπλοκων παράλληλων και τεμνόμενων πλοκών, δεν βρήκε τελικά το δρόμο της με μυθιστορηματική μορφή. Ευτύχησε όμως να μετατραπεί σε σενάριο τηλεοπτικής μίνι σειράς, από τον ίδιο το συγγραφέα και ένα εκλεκτό επιτελείο σεναριογράφων, με επικεφαλής τον πολυβραβευμένο Daniel Brocklehurst (Shameless, Ασφαλείς). Μια άλλοτε αχώριστη παρέα εφήβων έχει πια μεγαλώσει και σχεδόν αποξενωθεί, στοιχειωμένη απ' το τραύμα της εξαφάνισης του μικρότερου αδελφού (Alfie Bloor) ενός από τα μέλη της (Tom Cullen). Ο φερόμενος ως δράστης (Rade Serbedzija), σεσημασμένος δολοφόνος αγοριών - ένας σύγχρονος Gilles de Rais - βρίσκεται ισόβια στη φυλακή, έχοντας ομολογήσει με υπερβολική προθυμία και περιγράψει με κάθε φρικτή λεπτομέρεια το φόνο του παιδιού. Ώσπου είκοσι χρόνια αργότερα, το DNA του χαμένου Jesse εντοπίζεται σε δωμάτιο ξενοδοχείου όπου βρέθηκε νεκρή μια συνοδός πολυτελείας. Γεγονός το οποίο αναμοχλεύει καταχωνιασμένες αναμνήσεις και επικίνδυνα μυστικά, επανασυνδέοντας με τρόπο άκρως επώδυνο και επισφαλή τους υπόλοιπους τέσσερις φίλους, ο καθένας απ' τους οποίους έχει δικούς του ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν... Αντί για μια ενιαία σεζόν δέκα επεισοδίων, η αστυνομική σειρά μυστηρίου που σκηνοθέτησε ο ειδικευμένος στο είδος Mark Tonderai (Το Σπίτι στο Τέλος του Δρόμου, Παράνοια) θα μπορούσε να χωρίζεται σε δύο των πέντε, με τα ίδια πρόσωπα να πρωταγωνιστούν σε δυο ξεχωριστές, αμυδρά αλληλένδετες ιστορίες. Γύρω στα μισά χάνει ελαφρώς η μάνα το παιδί (στην κυριολεξία), αλλά προς το τέλος η αφήγηση ξαναβρίσκει το ρυθμό της και μας αποζημιώνει με μια εκπληκτικά αναπάντεχη, απίθανη όσο και παραδόξως αληθοφανή ανατροπή. Το εικαστικό/αισθητικό μέρος - η υπέροχη φωτογραφία (Tico Poulakakis) και το ιδιαίτερα φωτογενές cast, με τον προαναφερθέντα Tom Cullen (Downton Abbey, Knightfall) και τους O-T Fagbenle (Material Girl, The Interceptor), Hannah Arterton (Atlantis, Βερσαλλίες), Martin McCreadie (The Alienist, The Angel of Darkness), Tom Brittney (Outlander, Grantchester) και Sophia La Porta (Into the Mirror, On the Edge) να λάμπουν με την ομορφιά τους στην οθόνη - αποτελεί επιπλέον δέλεαρ για να παρακολουθήσει κανείς τους Πέντε σε μια καθισιά. Διατίθεται σε κασετίνα τριών DVD από την Amazon.
Εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία της δεκατετράχρονης, σήμερα, Αμερικανίδας Hilde Kate Lysiak, η οποία εκδίδει την τοπική εφημερίδα Orange Street News και κατόρθωσε να γίνει το μικρότερο σε ηλικία μέλος της Εταιρίας Επαγγελματιών Δημοσιογράφων (Society of Professional Journalists), το Home Before Dark αφηγείται τον αγώνα μιας μαθήτριας του δημοτικού να πείσει τον οικογενειακό και ευρύτερο περίγυρό της για τη σοβαρότητα των δημοσιογραφικών της ερευνών, καθώς και για την αθωότητα ενός ισοβίτη (Michael Greyeyes) που καταδικάστηκε για την απαγωγή και το φόνο ενός παιδικού φίλου (Kiefer O'Reilly) του πατέρα της (Jim Sturgess), επίσης δαιμόνιου δημοσιογράφου ο οποίος έχει πέσει σε δυσμένεια εξαιτίας ιδεολογικών διαφορών με τους πρώην εργοδότες του. Η πρόωρη ωριμότητα της Hilde (Brooklynn Prince) - που για τις ανάγκες του έργου, το επίθετό της άλλαξε σε Lisko - και η ανένδοτη εμμονή της στην αποκατάσταση της δικαιοσύνης τη μετατρέπουν σε αξιογέλαστο "θέαμα" για τους συμμαθητές και τους συμπολίτες της, προξενώντας συγχρόνως τη δυσφορία και τη ζήλια της μεγαλύτερης αδελφής της, Izzy (Kylie Rogers), που έχει μόλις μπει στην εφηβεία. Σε πείσμα όλων όσοι κάνουν τα πάντα για να την αποθαρρύνουν, βολεμένοι με την υποκριτική αποσιώπηση μιας αλήθειας που θα τους χαλούσε αμετάκλητα την ησυχία, η Hilde συνεχίζει ακάθεκτη το ψάξιμο - και φυσικά, όσο ψάχνει, τόσο βρίσκει... Η άψογη ερμηνεία της μικρούλας Prince (The Florida Project, Η Γκουβερνάντα) και οι δυο τρισχαριτωμένοι μπόμπιρες (Jibrail Nantambu & Deric McCabe) που την πλαισιώνουν ως... εξωτερικοί ανταποκριτές στην εφημερίδα της Hilde, είναι από τα πιο γερά "χαρτιά" της καλογυρισμένης αυτής ψευδοβιογραφίας δέκα επεισοδίων, που καταφέρνει να κρατήσει αμείωτη ως το τέλος την ένταση του μυστηρίου, της αγωνίας και της δράσης. Ωστόσο, αν και η ηρωίδα είναι παιδί, δεν πρόκειται για παιδική σειρά, γι' αυτό καλό είναι οι τυχόν μικροί θεατές να μην την παρακολουθήσουν χωρίς επίβλεψη. Αξιοσημείωτη η παρουσία του διακεκριμένου τραγουδοποιού και κιθαρίστα Jim Sturgess (ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή σε ηλικία 15 ετών, ενώ έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες όπως οι φημισμένες Cloud Atlas και Βερολίνο, σ' Αγαπώ) και του μόλις δεκαοχτάχρονου βιρτουόζου πιανίστα Rio Mangini, που πέρα απ' τις υποκριτικές τους ικανότητες, έχουν επίσης την ευκαιρία να μας δώσουν "ζωντανά" δείγματα του μουσικού τους ταλέντου.
Παρθενική απόπειρα δημιουργίας βιντεοπαιχνιδιού από τον Αυστραλό εικαστικό και εικονογράφο βιβλίων Jack Martin, ιδρυτή της ανεξάρτητης Screaming Void, το Now You See είναι εξ ολοκλήρου ζωγραφισμένο στο χέρι και αποτίνει φόρο τιμής στις αγαπημένες του ταινίες τρόμου (ιδίως του Argento και του Carpenter), αλλά και σε εμβληματικά παιχνίδια ανάλογης θεματολογίας (Dark Fall, Resident Evil). Ο πρωταγωνιστής, τον οποίο ελέγχουμε σε πρώτο πρόσωπο, χάνεται σε ερημική περιοχή και καταφεύγει στο μοναδικό αγροτόσπιτο που συναντά στο δρόμο του, παρά το κακό προαίσθημα που του προξενεί. Και φυσικά, ένα τέτοιο προαίσθημα ποτέ δεν είναι να το αγνοεί κανείς... Απολαυστικά σκοτεινό και... αγχωτικό διαμαντάκι για τους φίλους του είδους, με υπέροχα ατμοσφαιρική, πρωτότυπη μουσική επένδυση από τη συμπατριώτισσα του Martin, ιδιόρρυθμη industrial καλλιτέχνιδα Roxxi Wallace (γνωστότερη ως Isserley), το Now You See έχει κάθε λόγο να καυχιέται για ένα απ' τα πιο... αιματοβαμμένα μπάνια, ένα απ' τα πιο λαβυρινθώδη υπόγεια και μια απ' τις πιο τρομακτικά αλλόκοτες εχθρικές παρουσίες που κόσμησαν ποτέ παιχνίδι απόδρασης. Θα μπορούσε μια χαρά να είναι αυτοτελές επεισόδιο από το Masters of Horror ή το Fear Itself.
Αποφασισμένος να εξιχνιάσει τη στυγερή δολοφονία του πατέρα του, έντιμου υποψήφιου δημάρχου που απειλούσε να ξεσκεπάσει τη διαφθορά των πολιτικών του αντιπάλων, ο ζωγράφος Richard Elmstat ζητά τη βοήθεια της παλιάς του φίλης Judy, πρώην αστυνομικού και νυν ιδιωτικής ερευνήτριας με πρόσβαση σε απόρρητες ηλεκτρονικές πηγές. Μια σειρά κρυφών συναντήσεων με άτομα άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενα στην υπόθεση, οδηγεί τελικά τον Richard στα αρχαία σουμεριακά μνημεία και ιερά κείμενα του Ιράν, καθώς και σε μια κυριολεκτικά απίστευτη ανακάλυψη... Εμπνευσμένο από διαδεδομένες θεωρίες συνωμοσίας αλλά και οφθαλμοφανώς από την Jane Jensen (στην οποία είναι, εξάλλου, αφιερωμένο), το Metaphobia είναι ένα συμπαθέστατο, ιδιαίτερα καλογραμμένο και καλοφτιαγμένο παιχνιδάκι της ανεξάρτητης τσεχικής Digital Mosaic, με πανέμορφη μουσική επένδυση από τον Daniel Kobylarz. Η όλη εμφάνιση και τα χειριστήρια μαρτυρούν χρήση της ίδιας μηχανής με εκείνη των Blackwell, η οποία εσκεμμένα παραπέμπει στην αισθητική των ρετρό βιντεοπαιχνιδιών της δεκαετίας του '90. Ελκυστική πλοκή και χαρακτήρες, ωραίες φωνές, έξυπνοι έως... βασανιστικοί γρίφοι, "διανοοούμενο" χιούμορ που κλείνει πονηρά το μάτι στον Gabriel Knight και ένας ταλαιπωρημένα γοητευτικός μεσήλικας πρωταγωνιστής, ο οποίος φυσιογνωμικά θυμίζει τον Mads Mikkelsen στον εμβληματικό τηλεοπτικό ρόλο του Hannibal Lecter. Είτε εκληφθεί ως κυριολεξία εντός των μυθοπλαστικών συμβάσεων του παιχνιδιού, είτε ως ευφάνταστη αλληγορία για τα κακώς κείμενα του κόσμου μας, η ανατρεπτική λύση του μυστηρίου διαπνέεται από ενδιαφέροντα, εύλογο και εξαιρετικά επίκαιρο πεσιμισμό. Κυκλοφορεί εντελώς δωρεάν μέσω Steam και προτείνεται ανεπιφύλακτα τόσο στους φίλους του είδους, όσο και στους νοσταλγούς των θρυλικών του απαρχών. Το soundtrack (που διατίθεται ξεχωριστά με συμβολικό αντίτιμο) αξίζει επίσης μια θέση στις μουσικές μας βιβλιοθήκες.
"Μικρές στάχτες" (κατά λέξη μετάφραση του αγγλικού τίτλου της ταινίας, Little Ashes) είναι η απόδοση της ισπανικής ονομασίας - Cenicitas - ενός από τους πρώτους (1928) πίνακες όπου ο ζωγράφος Salvador Dali άρχιζε να πειραματίζεται με τον υπερρεαλισμό σε συνδυασμό με τον κυβισμό και τις αναγεννησιακές τεχνικές, ανακαλύπτοντας - και αποκαλύπτοντας - την εμβρυϊκή φάση του χαρακτηριστικού του ύφους. Ο πίνακας αυτός (που ο Dali τον είχε αρχικά ονομάσει Η Γέννηση της Αφροδίτης, ενώ αργότερα τον παρουσίασε σε συλλογική έκθεση στο Παρίσι με τον τίτλο Οι Άκαρπες Απόπειρες) έγινε η αφορμή να γνωριστεί ο ζωγράφος με άλλες δυο εμβληματικές μορφές της Ισπανίας, το μελλοντικά διάσημο σκηνοθέτη Luis Bunuel (Η Ωραία της Ημέρας, Το Φάντασμα της Ελευθερίας) και τον ήδη γνωστό και αγαπητό στους πνευματικούς κύκλους της Γρανάδα, ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Federico Garcia Lorca.
Στην ελληνική μυθολογία, οι Καβειρικοί Ίπποι ήταν ένα ζεύγος μηχανικών αλόγων με πύρινη αναπνοή, τα οποία έφτιαξε ο θεός Ήφαιστος για να σέρνουν το άρμα των δίδυμων γιων που είχε αποκτήσει με τη νύμφη Καβειρώ, κόρη του θαλάσσιου θεού Πρωτέα. Οι Κάβειροι ήταν κακοποιοί χθόνιοι δαίμονες στους οποίους αποδίδονταν οι σεισμοί και οι πυρκαγιές, αλλά και θεότητες της θάλασσας, καθώς και προστάτες της μεταλλουργίας. Πρωτοστατούσαν στα Σαμοθράκεια (ή Καβείρια) Μυστήρια που τελούνταν προς τιμήν της Δήμητρας, της Περσεφόνης και της Εκάτης. Οι Καβειρικοί Ίπποι συγκαταλέγονται στους αυτομάτωνες, δηλαδή μηχανικές κατασκευές που κινούνται μόνες τους - κάτι αντίστοιχο με τα σημερινά ρομπότ.