Vienna Blood (Season 1, 2019)

Στοιχειώδες, αγαπητέ μου Reinhardt

Βασισμένη στα μυθιστορήματα του Άγγλου κλινικού ψυχολόγου Frank Tallis με πρωταγωνιστές τον επιθεωρητή Oskar Reinhardt και τον ψυχίατρο Max Liebermann, η νέα αστυνομική σειρά εποχής του BBC Two διαδραματίζεται στη Βιέννη των αρχών του 20ού αιώνα, όπου η νεοφανής επιστήμη της εγκληματολογίας αγωνίζεται να επικρατήσει και να εξελιχθεί σε πείσμα των κοντόφθαλμων, οπισθοδρομικών κατεστημένων ιδεών για το ρόλο και τις μεθόδους της αστυνομίας, όπως και της ιατρικής. Συγγενές στο πνεύμα και τη θεματολογία με μια άλλη τηλεοπτική μεταφορά λογοτεχνικού έργου, την περσινή αμερικανική The Alienist (την οποία παρουσιάσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση), το Βιεννέζικο Αίμα δανείζεται τον τίτλο του από το περίφημο βαλς του Johann Strauss, τοποθετώντας τη δράση του στο υποβλητικό περιβάλλον της πενέμορφης αυτής ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, με την πυρετώδη καλλιτεχνική κίνηση, τις έντονες κοινωνικές αντιθέσεις και την αναπόφευκτη, υπόγεια είτε εμφανή εγκληματικότητα. Τόσο ο συγγραφέας, όσο και ο σεναριογράφος Steve Thompson (Sherlock, Doctor Who) αντιστρέφουν με ενδιαφέροντα τρόπο την εμβληματική σχέση του διδύμου Holmes/Watson, αντικαθιστώντας τον πρώτο με έναν παραδοσιακό, "ψημένο" μεσήλικα αστυνομικό (Jurgen Maurer) και βάζοντας έναν παγερά όμορφο, ιδιοφυώς διορατικό και λίγο "φευγάτο" νεαρό επιστήμονα (Matthew Beard) στη θέση του δεύτερου. Παρά το χάσμα στην ηλικία, την κοινωνική θέση, το χαρακτήρα και τις αντιλήψεις τους, ο Βιεννέζος μεσοαστός Reinhardt και ο αριστοκρατικός Βρετανός Liebermann καταφέρνουν να έρθουν κοντά, παραμερίζοντας τις διαφορές τους και ενώνοντας τις δυνάμεις τους για να λύσουν τα πιο περίπλοκα μυστήρια. Η... μέχρι παρεξηγήσεως στενή φιλία τους γίνεται, μάλιστα, αιτία (μεταξύ άλλων) να ματαιωθεί ο αρραβώνας του Liebermann με τη χαριτωμένη, μα κάπως ελαφρόμυαλη Clara (Luise von Finckh), ενώ η εμμονή του για την απόμακρη, αινιγματική βιολόγο Amelia Lydgate (Jessica De Gouw), την οποία θεράπευσε από το σοκ μιας τραυματικής εμπειρίας, τον ωθεί σε παράτολμες αποφάσεις. Τα τρία ενενηντάλεπτα επεισόδια της πρώτης σεζόν σκιαγραφούν αποτελεσματικά τις προσωπικότητες των δυο ηρώων, απογειώνοντας την απολαυστική τους χημεία καθώς, παράλληλα, μας ξεναγούν στις πιο απόκρυφες, σκοτεινές και επικίνδυνες πτυχές της ζωής πίσω απ' τη "βιτρίνα" της "αυτοκρατορικής πόλης". Χάρη στις καλές ερμηνείες, την υπέροχη φωτογραφία (Xiaosu Han & Andreas Thalhammer), την ατμοσφαιρική μουσική (Roman Kariolou) και το δεξιοτεχνικό μοντάζ (Peter Christelis), δικαιούμαστε να κάνουμε τα στραβά μάτια στους όποιους αναχρονισμούς και ιστορικές ανακρίβειες του σεναρίου και να συγχωρήσουμε τις ενίοτε "κοιλιές" της σκηνοθεσίας από το διακεκριμένο Ρουμάνο Robert Dornhelm (Σπάρτακος, Πόλεμος & Ειρήνη) και τον ολιγογράφο Τούρκο Umut Dag (CopStories, Tatort).

Sanitarium (1999)

Ψυχολογικές μετενσαρκώσεις & υπαρξιακά μυστήρια

Το Sanitarium κυκλοφόρησε το 1999 από την αμερικανική DreamForge Intertainment (η οποία, δυστυχώς, έκλεισε δυο χρόνια αργότερα) και διατίθεται σήμερα μέσω Steam, προσαρμοσμένο στα σύγχρονα συστήματα από τη γαλλική DotEmu. Άκρως πρωτοποριακό για τον καιρό του βιντεοπαιχνίδι, με ευρηματικά, αν και όχι πάντα εύχρηστα ή άμεσα κατανοητά μενού και χειριστήρια, απίστευτα γραφικά και εντυπωσιακά ευφάνταστο "μύθο". Κεντρικός του ήρωας είναι ο Max Laughton, χαρισματικός επιστήμονας που έχει παγιδευτεί σ' ένα εφιαλτικά σουρεαλιστικό σύμπαν γεμάτο αινίγματα, δοκιμασίες, κινδύνους και σπαράγματα από αναμνήσεις. Ό,τι και να πούμε για την πλοκή του θα κάνει χαλάστρα ("ελληνιστί"... spoiler) για όποιον δεν το έχει υπόψη του. Οι τολμηρές υφολογικές του επιλογές - πόσο μάλλον αν αναλογιστούμε τις "εμβρυϊκές" δυνατότητες της εποχής εκείνης - σχεδόν σβήνουν τα 20 χρόνια του, ενώ εξελιγμένες εκδοχές της μηχανής του χρησιμοποιήθηκαν σε πολλά μεταγενέστερα παιχνίδια και η υπόθεσή του αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και σημείο αναφοράς για ακόμα περισσότερα.

Paradise Hills (2019)

Εκθαμβωτικός εφιάλτης ενηλικίωσης

Από τη μόλις 29χρονη Ισπανίδα Alice Waddington (ψευδώνυμο της πρώην διαφημίστριας και φωτογράφου μόδας Irene Lago Clavero) ένα θεσπέσιο οπτικά, ζοφερό παραμύθι με απροκάλυπτες παραπομπές στο Suspiria, το Blade Runner και το Παιχνίδι της Αποπλάνησης, καθώς και στον Tim Burton και τον Guillermo del Toro. Συνδυασμός Σταχτοπούτας και Χιονάτης μέσα σε υφολογικά και δραματουργικά συμφραζόμενα που διόλου τυχαία, θυμίζουν American Horror Story (από όπου έγινε ευρύτερα γνωστή και η πρωταγωνίστρια της ταινίας, Emma Roberts), το Paradise Hills από τη μια φανερώνει ξεκάθαρα τις σκηνοθετικές δυνατότητες της σχεδόν πρωτάρας Waddington (Disco Inferno) και απ' την άλλη προδίδει τη σχετική απειρία της, ιδίως στο χειρισμό της αλληγορίας ως μέσου αποδόμησης των πάσης φύσεως στερεοτύπων. Εξακολουθεί, ωστόσο, να είναι χάρμα οφθαλμών, με την αρκετά ενδιαφέρουσα (αν και όχι εντελώς πρωτότυπη) κεντρική ιδέα ενός δυστοπικού παραδείσου με στοιχεία αστικών μύθων και θεωριών συνωμοσίας, τυλιγμένη σ' ένα "χρυσόχαρτο" με εκθαμβωτικά μοτίβα δανεισμένα απ' το steampunk και τον Escher, ενώ η εξωπραγματικά όμορφη Milla Jovovich (Το Πέμπτο Στοιχείο, Cirque du Soleil - Solstrom) δίνει ρέστα σε μια εφιαλτική εξομοίωση της Elizabeth Bathory, αποζημιώνοντας για την... κατά συρροήν ιεροσυλία των ταινιών (και καλά) Resident Evil. Το φιλμ παρουσιάστηκε σε δεκάδες φεστιβάλ και απέσπασε ανάμεικτες κριτικές - με τις πιο άδικα αρνητικές να προέρχονται από τους συνήθεις υπερατλαντικούς υπόπτους, οι οποίοι αδυνατούν να συλλάβουν οτιδήποτε πέρα απ' την αυστηρή κυριολεξία και τους (προσβλητικούς για τη νοημοσύνη του υπόλοιπου κόσμου) ευφημισμούς της πολιτικής ορθότητας. Βλέπεται, πάντως, ευχάριστα παρά τα επιμέρους ελαττωματάκια του και η μικρή του διάρκεια (γύρω στα 90 λεπτά) το σώζει από τον κίνδυνο του πλατειασμού. Οι ερμηνείες των Danielle Macdonald (The Valley, Με τα Μάτια Κλειστά) και Eiza Gonzalez (From Dusk Till Dawn - The Series, Fast & Furious - Hobbs & Shaw), όπως και της φωνητικής ηθοποιού Awkwafina (Η Συμμορία των 8, Weird City), βάζουν τα γυαλιά στη χαριτωμένη, πλην μάλλον υποτονική Roberts (Ακατάλληλο για Ανηλίκους, Scream Queens), στην οποία για κάποιο λόγο δεν δείχνει να "έκατσε" καλά ο συγκεκριμένος ρόλος.

Deponia (2012)

Απ' τα αλώνια του σκουπιδότοπου στα σαλόνια της Ουτοπίας

Έχοντας μόλις χωρίσει από τη δυναμική του φίλη Toni (η οποία τον απειλεί με... αποκεφαλισμό έτσι και την ξαναπλησιάσει), ο έξυπνος και εφευρετικός, αλλά ανεπρόκοπος Rufus καταστρώνει σχέδια για να το σκάσει επιτέλους απ' την Deponia, τον πλανήτη τους που έχει καταντήσει μια απέραντη χωματερή (Deponie στα Γερμανικά). Όταν μια φινετσάτη κυρία, η Goal, πέφτει κυριολεκτικά απ' τον ουρανό - την εναέρια παραδεισένια πολιτεία Elysium, ένα είδος Ουτοπίας απρόσιτης στους "τριτοκοσμικούς" κατοίκους της Deponia - ο Rufus τη βλέπει σαν το ανέλπιστο διαβατήριο για τη φυγή του. Όμως τα συναισθήματά του γι' αυτήν και η αποκάλυψη μιας συνωμοσίας που κινδυνεύει να οδηγήσει σε ολέθριο διαστημικό πόλεμο, περιπλέκουν αποκαρδιωτικά τα πράγματα... Υπέροχα γραφικά και μουσική, ξεσαλωμένο χιούμορ, εξωφρενικοί γρίφοι - με το "καλημέρα σας", πρέπει να πείσουμε την ατίθαση... οδοντόβουρτσά μας να ξεκολλήσει από μια ρωγμή του πατώματος - και τσουχτερός κοινωνικοπολιτικός σχολιασμός με την κάλυψη της κωμικής οικολογικής αλληγορίας, σ' ένα sui generis φουτουριστικό παιχνιδάκι που παρωδεί σουρεαλιστικά την ομηρική Ιλιάδα και την ιπποτική ποίηση του Μεσαίωνα, από την εξπέρ στα adventure, γερμανική Daedalic Entertainment. Ενώ αρχικά δεν γεμίζει και πολύ το μάτι από άποψη υπόθεσης, στην πορεία γίνεται συναρπαστικό και οριακά εθιστικό. Χάρη στην απρόσμενη διεθνή επιτυχία του, ακολούθησαν άλλοι τρεις τίτλοι (Chaos on Deponia, Goodbye Deponia και Deponia Doomsday), όπου ο εμπνευστής και δημιουργός της σειράς, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Jan Muller-Michaelis (The Whispered World, Silence) άφησε τη φαντασία (και την... καφρίλα) του να οργιάσει. Αν ο Verne έγραφε μεθυσμένος ΚΑΙ μαστουρωμένος ταυτόχρονα και τον εικονογραφούσε ένας Kevin O'Neill σε παρόμοια κατάσταση, κάτι τέτοιο θα έβγαινε. Παρά την εμφανώς γελοιογραφική του διάθεση, το steampunk ύφος των σκηνικών και των χαρακτήρων είναι χάρμα οφθαλμών με τα λαμπερά του χρώματα και τη λεπτομέρεια στο σχεδιασμό, ενώ το επικά συμφωνικό soundtrack (Thomas Hohl & Finn Seliger) μένει πραγματικά αλησμόνητο. Τα τρία πρώτα παιχνίδια/επεισόδια κυκλοφορούν (μέσω Steam) και σε ενιαία συλλεκτική έκδοση με τον τίτλο Deponia - The Complete Journey.

Παράσιτα (Parasites, 2019)

Μια απολαυστικά "μαύρη" ταξική αλληγορία

Το φετινό εγχείρημα του πρωτοπόρου Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη Bong Joon Ho (γνωστού από το φημισμένο Snowpiercer, την πικρή - εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα - αστυνομική σάτιρα Μνήμες Εγκλήματος και το ιδιότυπα ευφάνταστο, σκοτεινά παραμυθένιο Okja) είναι μια μαύρη κι άραχνη κωμωδία, της οποίας η υπόθεση εκτυλίσσεται σε δυο διαμετρικά αντίθετα περιβάλλοντα: το ελεεινό υπόγειο της άπορης, άνεργης οικογένειας Kim σε υποβαθμισμένη αστική γειτονιά και την πολυτελέστατη έπαυλη του επιχειρηματία Park (Sun-Kyun Lee), έργο, μάλιστα - και πρώην κατοικία - διάσημου αρχιτέκτονα. Όλα ξεκινούν από την απροσδόκητη επίσκεψη του φοιτητή Min (Seo-Joon Park), ο οποίος πρόκειται να λείψει στο εξωτερικό και αναθέτει στο φίλο του, γιο των Kim (Woo-Sik Choi) να τον αντικαταστήσει προσωρινά ως ιδιωτικός δάσκαλος αγγλικών της χαριτωμένης έφηβης κόρης του Park (Ji-So Jung), που έχει την τάση να ερωτεύεται τους νεαρούς καθηγητές της. Έτσι, η εξαθλιωμένη οικογένεια Kim αποκτά αίφνης πρόσβαση σ' έναν τρόπο ζωής που ούτε να ονειρευτεί δεν τολμούσε ως τότε και βάζει μπρος μια καταχθόνια μηχανή, ώστε να "κατσικωθεί" σύσσωμη στο προκλητικά φανταχτερό πλουσιόσπιτο. Δεν είναι όμως οι μόνοι που διεκδικούν με κάθε δυνατό (και αδύνατο) μέσο μια παρόμοια θέση... Με εντυπωσιακές, τολμηρά ποιητικές όσο και σκληρές εικόνες και ανελέητο σαρκασμό, ο Bong Joon Ho βγάζει απαράκαμπτα στην επιφάνεια τη θαμμένη - κυριολεκτικά και μεταφορικά - βρώμα και δυσωδία των καπιταλιστικών μεγαλουπόλεων, που φυτοζωεί κάτω απ' την επίφαση της ευνομίας και της ευωχίας των μακάρια ανίδεων (ή εθελοτυφλούντων) για την ύπαρξή της. Συγχρόνως, κλείνει πονηρά το μάτι στους θρύλους και τις δεισιδαιμονίες της πατρίδας του, δίνοντάς τους σάρκα και οστά με μοχθηρά ρεαλιστική μαστοριά. Οι ερμηνείες είναι - όλες ανεξαιρέτως - ασυναγώνιστες, το σενάριο διαστροφικά ευφυές, ο σκηνοθετικός ρυθμός αεροστεγής και καθηλωτικός. Δίκαια τα Παράσιτα τιμήθηκαν με Χρυσό Φοίνικα και κέρδισαν πολλά άλλα βραβεία και υποψηφιότητες σε διεθνή φεστιβάλ. Ειδική μνεία στην υπέροχη, εμβυθιστική μουσική του νεότατου σε ηλικία συνθέτη και τραγουδιστή Jaeil Jung (Okja, Take Point).

Inmates (2017)

Της φυλακής τα σίδερα

Μας λένε Jonathan και ξυπνάμε σ' ένα κελί, δίχως την παραμικρή ιδέα για το πώς βρεθήκαμε εκεί και με πλήρη αμνησία του πρότερου βίου μας. Ένα σημείωμα όπου, μάλιστα, κάποιος (ή κάποια) μας απευθύνει τρυφερές προσφωνήσεις, μας προτρέπει να "νιώθουμε σαν στο σπίτι μας" και συγχρόνως να μείνουμε μακριά απ' "το Γραφείο του Διευθυντή" ώσπου το μυστηριώδες αυτό άτομο να επιστρέψει. Περιέργως, η πόρτα μας είναι ξεκλείδωτη και μπορούμε άνετα να τριγυρίσουμε στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της φυλακής και να εξερευνήσουμε τα υπόλοιπα κελιά, για να ανακαλύψουμε στο καθένα τους παράδοξα συνθήματα, ανησυχητικά graffiti και σύμβολα στους τοίχους, παρατημένα βιβλία, τετράδια (μεταξύ των οποίων και ένα παιδικό ημερολόγιο με χρωματιστές ζωγραφιές, συνοδευόμενο σκιαχτερά από ξύλινο αλογάκι) και χαρτάκια με αποσπάσματα ιερών γραπτών, κρυπτικές παραινέσεις και αποφθέγματα, καθώς και αντικείμενα χριστιανικής αλλά και σατανιστικής λατρείας και άφθονα κουτιά με σπίρτα, που η φλόγα τους μάλλον μας στραβώνει παρά φωτίζει την πορεία μας στο σκοτάδι. Ορισμένα κελιά έχουν μέσα ημίγυμνους νεαρούς που χτυπιούνται σαν δαιμονισμένοι, αγνοώντας μας όταν τους μιλάμε, ενώ μια γυναικεία φωνή απ' το πουθενά επαναλαμβάνει σε άτακτα διαστήματα το όνομά μας. Σύντομα αρχίζουμε να υποπτευόμαστε πως έχουμε παγιδευτεί σ' ένα κακό όνειρο απ' το οποίο δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε και ότι όλα όσα συναντάμε είναι η αλληγορική "μετάλλαξη" μιας ακόμα πιο εφιαλτικής πραγματικότητας... Νομίζω πως έχω μαντέψει πού το πάει ο δημιουργός του Inmates, Αρμένιος φωτογράφος και εικαστικός Davit Andreasyan, ο οποίος διαθέτει το παιχνίδι του μέσω Steam και με εκδότρια εταιρία την ολλανδική Iceberg Interactive. Και μακάρι να καταφέρω να φτάσω ως το τέλος (γιατί με το αλλοπρόσαλλο σύστημα αυτόματης αποθήκευσης - που όποτε σταματάς το παιχνίδι και μετά πας να το συνεχίσεις σε πετάει σε εντελώς τυχαίο σημείο, κατά προτίμηση άσχετο από εκεί όπου το άφησες - δεν το βλέπω). Είναι πάντως όμορφα σχεδιασμένο, ενδιαφέρον και πολύ ατμοσφαιρικό και φαντάζομαι ότι όποιος έχει το χρόνο ή την υπομονή να το παίξει μονοκοπανιά - κρατάει γύρω στο δίωρο, που με οικονομία κινήσεων γίνεται, ίσως, μιάμιση ώρα - δεν θα αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο πρόβλημα. Ώσπου να βρεθεί καλύτερη λύση, προτείνεται με επιφυλάξεις.

Scratches - Director's Cut (2006)

Συγγραφικό αδιέξοδο, σασπένς και πανδαισία Easter eggs

Με τη μεσολάβηση ενός φίλου του, ο συγγραφέας Michael Arthate μισθώνει μια βικτωριανή έπαυλη στην αγγλική κωμόπολη Ρόθμπερι, προκειμένου να απομονωθεί και να τελειώσει το δεύτερο μυθιστόρημά του. Η άφιξή του στο πανέμορφο, αλλά θλιβερά παραμελημένο κτίσμα με τα σκιαχτερά υπόγεια και τους απέραντους κήπους γίνεται η αρχή μιας συναρπαστικής, όσο και επικίνδυνης έρευνας για τη ζωή των προηγούμενων ενοίκων του και τα θανάσιμα μυστικά τους... Το Scratches κυκλοφόρησε το 2006, ενώ την επόμενη χρονιά έγινε διαθέσιμο και σε βερσιόν director's cut, με ένα επιπλέον κεφάλαιο (The Last Visit) και κρυφό εναλλακτικό τέλος. Πρόκειται για το πρώτο παιχνίδι αργεντίνικης παραγωγής στο είδος adventure με στοιχεία μεταφυσικού thriller, από τη NucleoSys (η οποία δυστυχώς διαλύθηκε τρία χρόνια αργότερα, για να δώσει τη θέση της στη Senscape - δημιουργό επίσης του σύντομου ομοειδούς Serena, που παρουσιάσαμε νωρίτερα στη στήλη), με άπειρες εσκεμμένες αναφορές σε λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα και άλλα βιντεοπαιχνίδια, καλογραμμένο σενάριο με συχνά... κοψοχολιαστικές ανατροπές και ιδιαίτερα υποβλητική ατμόσφαιρα και μουσική. Τη φωνή του στον πρωταγωνιστικό ρόλο δανείζει, μάλιστα, ο πολυπράγμων Ουαλός καλλιτέχνης Jonathan Boakes, εμπνευστής και "ψυχή" της θρυλικής σειράς Dark Fall. Τα χειριστήρια του παιχνιδιού είναι μάλλον βατά, με μόνο κακό την τάση της κάμερας να περιστρέφεται ιλιγγιωδώς κατά βούληση (αλλά στην πορεία το συνηθίζεις) και οι γρίφοι ευπρόσδεκτα ευφυείς και περίπλοκοι. Διατίθεται δωρεάν και στις δυο εκδοχές του από το Internet Archive.

Rhiannon - Curse of the Four Branches (2008)

Στα ίχνη μιας παγανιστικής γενεαλογίας

Λίγο μετά την εγκατάσταση της οικογένειάς της σ' ένα παλιό κτήμα με μυστηριώδη ιστορία, η νεαρή Rhiannon αρχίζει να συμπεριφέρεται παράξενα, επηρεασμένη από μια σειρά ανεξήγητων περιστατικών. Θορυβημένοι, οι γονείς της την παίρνουν και εγκαταλείπουν προσωρινά το κτήμα, αναθέτοντας τη φροντίδα του στον οικογενειακό τους φίλο - ή την οικογενειακή τους φίλη, αφού το συγκεκριμένο όνομα είναι unisex - Chris, του οποίου/της οποίας το ρόλο αναλαμβάνει σε πρώτο πρόσωπο ο παίκτης. Φτάνοντας στις έρημες και υπό ανακαίνιση εγκαταστάσεις, ο/η Chris γίνεται αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας των γεγονότων που αναστάτωσαν τη Riannon και σε πείσμα κάθε λογής εμποδίων αλλά και κινδύνων, αποφασίζει να ερευνήσει την υπόθεση... Στο ίδιο πνεύμα με τα Dark Fall και Barrow Hill, το Rhiannon - Curse of the Four Branches είναι ένα ακόμα παιχνίδι εμπνευσμένο απ' τη "μαγική μυθολογία" της ουαλικής λαϊκής παράδοσης, το οποίο πρωτοβγήκε το 2008 από τα Arberth Studios και τη Meridian4 και διατίθεται τώρα μέσω Steam. Το συναρπαστικό "πλέξιμο" ιστορικών, μυθολογικών και φανταστικών στοιχείων, τα προσεγμένα γραφικά και η όμορφη μουσική αποζημιώνουν για τα κάπως "δύστροπα", ελαφρώς παλιομοδίτικα χειριστήρια, τη "δυσκολία για τη δυσκολία" ορισμένων απ' τους γρίφους, καθώς και για το μάλλον σύντομο και απότομο, αν και πολύ συγκινητικό φινάλε. Θα αφιέρωνα ευχαρίστως τις διπλάσιες (και παραπάνω) απ' τις εννιά περίπου ώρες που μου πήρε να το τερματίσω, αν η ήδη ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη πλοκή του είχε αναπτυχθεί λιγάκι περισσότερο.

Tales - PC (2018)

Λογοτεχνία εναντίον Λήθης

Την πρώτη μέρα της δουλειάς του σε ιδιωτική βιβλιοθήκη, ο νεαρός βιβλιοθηκάριος Alfred Walsh διαπράττει το μοιραίο σφάλμα να ανοίξει ένα σφραγισμένο σεντούκι, προτού προλάβει να διαβάσει το προειδοποιητικό σημείωμα του προκατόχου του. Κι έτσι ελευθερώνει τον τρομερό δαίμονα Oblivion (Λήθη), ο οποίος σταδιακά εξαφανίζει το περιεχόμενο των βιβλίων, διαγράφοντας όλες τις υποθέσεις τους από τη μνήμη της ανθρωπότητας. Ακολουθώντας τις συμβουλές του μάγου Merlin, ο Alfred ξεκινά ένα περιπετειώδες ταξίδι στις σελίδες όσων βιβλίων δεν έχουν ακόμα σβηστεί, για να ζητήσει τη βοήθεια των ηρώων τους και να σταματήσει το κακό... Το Tales (Ιστορίες) είναι ένα έξυπνο και χαριτωμένο παιχνιδάκι για όλη την οικογένεια, που η κεντρική του ιδέα θυμίζει τη σειρά βιβλίων Η Ωραιότερη Ιστορία που Γράφτηκε ποτέ του Edward Berry (ψευδώνυμο του συγγραφικού διδύμου Eduardo Jauregui - από τον οποίο είχα μάλιστα πάρει συνέντευξη πέρσι τέτοιον καιρό - & Pierdomenico Baccalario), επίτηδες σχεδιασμένο σε ρετρό στυλ και φτιαγμένο με πολύ κέφι από την ανεξάρτητη ιταλική Ape Marina.

Omega: The Beginning - Demo (2019)

Το κρυπτογραφικό αλφάβητο των συναισθημάτων

Το Omega: The Beginning είναι ένα είδος οπτικοποιημένης διαδραστικής νουβέλας με θέμα την εφηβική φιλία και τον εκφοβισμό, σε σκηνοθεσία του Matteo MT Ridolfi και σενάριο του ίδιου και του αραβικής καταγωγής ποιητή Houssam El Merkhi, σε μια ιδέα του οποίου, μάλιστα, βασίστηκε. Σε τρεις πράξεις/επεισόδια με χαρακτηριστικά πρωτότυπη εικαστική αντίληψη, γεμάτα νεανική ευαισθησία, μαύρο υπερβατικό χιούμορ, μυστήριο και ανατροπές, το ευπρόσδεκτα ιδιάζον αυτό βιντεοπαιχνίδι μας αφηγείται την ιστορία δυο αγοριών - του ατίθασου, αθυρόστομου μελαχρινού Scott και του κατάξανθου "φευγάτου" Teni με τις καλλιτεχνικές τάσεις - που ήταν γείτονες, συμμαθητές και κολλητοί από παιδιά, αλλά οι δρόμοι τους χώρισαν όταν ο δεύτερος έχασε το ένα του πόδι σε τροχαίο ατύχημα. Χρόνια αργότερα, βρίσκουμε τον Scott να ψάχνει απεγνωσμένα τον Teni, ενώ μια σκοτεινή μορφή τους παρακολουθεί αθέατη, θέλοντας το κακό τους και μηχανορραφώντας πίσω απ' την πλάτη τους... Aπό τη Monkeys Tales Studio που πριν τρία χρόνια μας έδωσε το συγκινητικό The NADI Project (με το οποίο είχα ασχοληθεί σε προηγούμενη δημοσίευση της στήλης) και πιο πρόσφατα το εξαιρετικά ιδιότυπο και ενδιαφέρον PROTOThYPE_a love story. Προς το παρόν διατίθεται μέσω Steam το demo και περιμένουμε την επίσημη κυκλοφορία.

The Guest (2016)

Δεν πολυμοιάζει με δωμάτιο ξενοδοχείου, σωστά;

Με τη μάλλον ρητορική, κάθε άλλο παρά καθησυχαστική αυτή ερώτηση, γραμμένη με το χέρι σ' ένα φύλλο τετραδίου, ξεκινά (περίπου) η αγχωτική περιπέτεια του ψυχιάτρου Evguen Leonov, ο οποίος έχει ταξιδέψει απ' το Βόλγκογκραντ στη Βοστώνη προκειμένου να συμμετάσχει σε διεθνές επιστημονικό συνέδριο. Αν και εκ πρώτης όψεως το δωμάτιο του ξενοδοχείου του μοιάζει μ' αυτό που υποτίθεται ότι είναι - μια κομψή σουίτα σε στυλ ελαφρώς ρετρό - μια πιο προσεκτική εξερεύνηση του χώρου θα τον υποψιάσει πως κάτι στην όλη ιστορία δεν πάει και τόσο καλά: πόρτες που δεν ανοίγουν, λάμπες που δεν ανάβουν, ένα ακατάληπτο ηχογραφημένο λογύδριο που αντηχεί διαρκώς στο μπάνιο, μυστηριώδη μηχανήματα καμουφλαρισμένα σε απλά ντουλάπια, μπουκαλάκια με χάπια στα συρτάρια των κομοδίνων, σημειώματα με κρυπτικά μηνύματα, οδηγίες και σχεδιαγράμματα, αποκόμματα εφημερίδων σχετικά με την εξαφάνιση νεαρής Γαλλίδας συναδέλφου του αφημένα σε στρατηγικά σημεία... Καλοσχεδιασμένο και εξαιρετικά εμβυθιστικό, με όμορφα γραφικά και ατμοσφαιρική μουσική, το ευφάνταστα ζοφερό αυτό παιχνιδάκι αρχίζει σαν ένα τυπικό δωμάτιο απόδρασης για να καταλήξει σε κλειστοφοβικό εφιάλτη, όπου όσες πόρτες και αν καταφέρουμε (μετά βασάνων και κόπων) ν' ανοίξουμε, είναι αμφίβολο αν ποτέ θα βρούμε πραγματικά την έξοδο - υπόνοια που μας υποβάλλεται σχεδόν εξαρχής, για να μετατραπεί βαθμιαία σε αποθαρρυντική βεβαιότητα. Το γιατί και το πώς δεν θα τα μαρτυρήσω, διότι αξίζει να τα ανακαλύψουν οι παίκτες από μόνοι τους. Από τα πιο "κολλητικά" παιχνίδια που έτυχε να πέσουν στα χέρια μου τον τελευταίο καιρό, το The Guest κυκλοφορεί μέσω Steam σε εξευτελιστική, μάλιστα, για τις προδιαγραφές του τιμή.

Concluse (2018)

Η εις Άδου κάθοδος

Η απρόσμενη επιτυχία ενός πειραματικού βίντεο - τόσο πειστικού ώστε ξεγέλασε πολλούς απονήρευτους θεατές - με θέμα το Concluse, ένα φανταστικό χαμένο βιντεοπαιχνίδι μεταφυσικού/ψυχολογικού τρόμου για το PS1, έδωσε στο δημιουργό του την αφορμή να φτιάξει και το ίδιο το παιχνίδι, το οποίο διατίθεται δωρεάν μέσω Steam. Ο ήρωας, ένας σύγχρονος Ορφέας, καταδύεται σε μια σουρεαλιστική Κόλαση (μια περιοχή με το... ευοίωνο όνομα "Hell" - υπάρχει, μάλιστα, όντως τέτοιο μέρος, μια αυτοδιοικούμενη κοινότητα στο Πάτναμ του Μίσιγκαν) για να φέρει πίσω τη γυναίκα του, η οποία εξαφανίστηκε μυστηριωδώς αφήνοντάς του μια σειρά από κρυπτικά σημειώματα. Ή μήπως... δεν τα έγραψε η ίδια; Ένας βανδαλισμένος σταθμός τρένου, ένα έρημο νοσοκομείο, μια εγκαταλελειμμένη πόλη όπου ο χρόνος έχει σταματήσει, το μόνο που λειτουργεί είναι - παραδόξως - το τηλέφωνο και οι κάδοι των σκουπιδιών κρύβουν μακάβριες εκπλήξεις, υποδέχονται τον απελπισμένο Michael Benson καθώς περιπλανιέται σχεδόν στα τυφλά, αναζητώντας οτιδήποτε θα μπορούσε να τον οδηγήσει στα ίχνη της χαμένης Carolyn. Είναι όμως στην πραγματικότητα τόσο μόνος όσο νομίζει; Και τι είναι αυτοί οι αλλόκοτοι ίσκιοι που περνούν βιαστικά από μπροστά του και διαλύονται στο σκοτάδι; Τα επίτηδες θολά και "κουνημένα" ασπρόμαυρα γραφικά και η υποβλητική μουσική συνθέτουν μια βαθιά ανησυχητική, εμβυθιστική ατμόσφαιρα που ακολουθεί για καιρό τον παίκτη/θεατή. Σύντομα πρόκειται να κυκλοφορήσει και η συνέχεια.

Μαύρη Πεταλούδα (Black Butterfly, 2017)

Μια "Παγίδα Θανάτου" στο "Διαμέρισμα Μηδέν"

Ο Paul Lopez (Antonio Banderas), ξεπεσμένος, αλκοολικός και απένταρος μεσήλικας συγγραφέας, ανήμπορος να διαχειριστεί την εγκατάλειψη από τη σύζυγό του, σε αγωνιώδη αναζήτηση έμπνευσης αλλά και αγοραστών για το σπίτι του, φλερτάρει κάπως αδέξια τη γοητευτική κτηματομεσίτρια Laura (Piper Perabo), που έχει αναλάβει την πώληση. Το αμήχανο πρώτο ραντεβού τους σε εξοχικό εστιατόριο διακόπτεται βίαια από την επίθεση ενός φορτηγατζή (Brian Goodman), με τον οποίο ο Paul είχε τσακωθεί στο δρόμο λίγο πριν. Η κατάσταση σώζεται χάρη στην αναπάντεχη παρέμβαση του Jack (Jonathan Rhys Meyers), ενός όμορφου και αινιγματικού νεαρού ταξιδιώτη που "καθαρίζει" αυτόκλητος για λογαριασμό του Paul, ξαποστέλνοντας κακήν κακώς τον οξύθυμο οδηγό. Προκειμένου να τον ευχαριστήσει, ο Paul του προσφέρει φιλοξενία στο σπίτι του, δίχως να θορυβείται ιδιαίτερα από τις εμφανείς εμμονές και ιδιορρυθμίες του Jack, ούτε από την αυθόρμητη παραδοχή του πως έχει κάνει φυλακή. Παράλληλα, οι ειδήσεις του ραδιοφώνου και οι τίτλοι των εφημερίδων μάς ενημερώνουν για τη δράση ενός κατά συρροήν δολοφόνου γυναικών, που παραμένει ασύλληπτος και του οποίου τα θύματα δεν βρέθηκαν ποτέ. Ενώ ο Paul βαλτώνει όλο και πιο απελπιστικά στο δημιουργικό του αδιέξοδο, ο Jack βάζει σκοπό να τον ξεκολλήσει, εκτελώντας οικειοθελώς χρέη... νοικοκυράς, αναγκάζοντας τον Paul να κόψει το ποτό και να στρωθεί στη δουλειά και δίνοντάς του ιδέες κυριολεκτικά βγαλμένες απ' τη ζωή - και όχι, φυσικά, με τον πλέον λογικό ή πολιτισμένο τρόπο...

Keepsake (2006)

Γλυκόπικρη ιστορία φιλίας & ενηλικίωσης

Μια νεαρή μαθητευόμενη μάγισσα, η Lydia, γίνεται δεκτή στη σχολή για μάγους που διευθύνει ο αυστηρός χήρος πατέρας της παιδικής της φίλης Celeste. Φτάνοντας όμως στις εγκαταστάσεις, τις βρίσκει όλες κλειδαμπαρωμένες, δίχως ίχνος ζωής. Με τη βοήθεια του Zak, ενός φοβητσιάρη λύκου που μιλάει και... ισχυρίζεται ότι είναι μεταμορφωμένος δράκος, καθώς και του Mustavio, γραφικού πλανόδιου πραματευτή που έχει τακτικά πάρε δώσε με τη σχολή, πασχίζει να διαλευκάνει ένα μυστήριο που διαρκώς βαθαίνει και περιπλέκεται και να συναντήσει επιτέλους τη φίλη της... Φτιαγμένο με λιγοστά τεχνικά μέσα αλλά αστείρευτη φαντασία και αγάπη, με θαυμάσια γραφικά και μουσική επένδυση, το Keepsake αφηγείται μια τρυφερή όσο και γλυκόπικρη (χωρίς να γίνεται μελοδραματική) ιστορία φιλίας και ενηλικίωσης, με άμεσες και έμμεσες αναφορές στο οραματικό thriller Suspiria του Dario Argento κι ένα ανατρεπτικό και μαζί συγκινητικό φινάλε που παραπέμπει στον Μικρό Πρίγκιπα. Η μηχανή του (Crystal Space) θυμίζει αρκετά εκείνη με την οποία φτιάχτηκε το επίσης εμβληματικό Sanitarium, σε εξελιγμένη, ωστόσο, εκδοχή. Μοναδικό μελανό σημείο σε μια ονειρική, κατά τα άλλα, αισθητική εμπειρία είναι το επίμονο "κόλλημα" της εφαρμογής σε συγκεκριμένα σημεία, που για κάποιον εξωτικό λόγο διευθετείται με την αλλαγή της γλώσσας (όσοι καταλαβαίνουν Γαλλικά και επιλέξουν τους αντίστοιχους διαλόγους, θα διαπιστώσουν πως οι φωνές των γαλλόφωνων ηθοποιών είναι πολύ πιο ευχάριστες στο αυτί και ταιριαστές στους ήρωες). Πάντως στο σύνολό του το Keepsake είναι ένα συμπαθέστατο, γλυκύτατο παιχνιδάκι το οποίο αξίζει και με το παραπάνω να (ξανα)ανακαλύψουμε (πρωτοκυκλοφόρησε το 2006 και διανέμεται τώρα μέσω Steam), ενώ ειδικά οι λάτρεις των δύσκολων και πρωτότυπων γρίφων θα το καταευχαριστηθούν.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (30.6.19) και ΕΔΩ.

Θέλημα Θεού (Grâce à Dieu, 2018)

Το σκοτεινό προφίλ της ιεροσύνης

Ο Alexandre Guerin (Melvil Poupaud) είναι επιτυχημένος επαγγελματίας και αξιοζήλευτος οικογενειάρχης, πατέρας πέντε υποδειγματικών παιδιών και άψογος σύζυγος. Πίσω όμως απ' την ειδυλλιακή - ή, μάλλον, υπερβολικά ειδυλλιακή - αυτή εικόνα, κρύβεται ένα τραγικό μυστικό: όταν ήταν παιδί, ο Alexandre είχε υποστεί συστηματική σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση από τον Bernard Preynat (Bernard Verley, ο οποίος, κατά ειρωνική σύμπτωση, είχε υποδυθεί τον Ιησού στη δραματική κωμωδία του 1969 Ο Γαλαξίας), τον κοσμαγάπητο ιερέα της ενορίας του. Η είδηση ότι χρόνια αργότερα, ο εν λόγω κληρικός όχι μόνο δεν έχει αποσχηματιστεί, αλλά και εξακολουθεί να εργάζεται κοντά σε παιδιά, χωρίς ουδέποτε να του έχει ζητηθεί επίσημα λόγος για τις πράξεις του, δίνει στον Alexandre το έναυσμα να κινηθεί εναντίον του με κάθε έννομο τρόπο. Οι προσδοκίες του δεν αργούν να δεχτούν πλήγμα, καθώς το μεγαλύτερο - και εξοργιστικά αμετακίνητο - εμπόδιο που βρίσκει συνεχώς μπροστά του είναι η απροθυμία των εκκλησιαστικών αρχών να εξετάσουν και να αντιμετωπίσουν δραστικά το πρόβλημα: αν και εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να το αγνοήσουν, προτιμούν να το κουκουλώνουν επ' αόριστον ώστε να μη διακινδυνεύσουν την υπόληψή τους.

Τα Δάκρυα του Βουνού (2018)

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας

Με τον εξόχως ποιητικό τίτλο Τα Δάκρυα του Βουνού, ο πολυβραβευμένος ντοκιμαντερίστας και πρώην εκδότης του περιοδικού τέχνης Γραφή, Στέλιος Χαραλαμπόπουλος (Είδαν τα Μάτια μας Γιορτές, Τη Νύχτα που ο Fernando Pessoa Συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη), επιχειρεί μια κινηματογραφική μεταφορά της ομηρικής Οδύσσειας στις αρχές του 20ού αιώνα, ιστορούμενη σε flash back από έναν τυφλό βάρδο της εποχής του Εμφυλίου. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας είχε ήδη καταπιαστεί με τη σύζευξη αρχαίων μύθων και σύγχρονης πραγματικότητας σε προηγούμενο έργο του - με τον τίτλο Άδης (1996) και θέμα βασισμένο στο μύθο του Ορφέα - το οποίο είχε, μάλιστα, αποσπάσει πολλαπλές διακρίσεις στο διαγωνιστικό μέρος του κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και προβληθεί σε πλήθος άλλων, διεθνών καλλιτεχνικών διοργανώσεων. Στα Δάκρυα του Βουνού, ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του γίνονται ομάδα μαρμαράδων και το περιπετειώδες θαλασσινό ταξίδι τους μετατρέπεται σε μια ατέρμονη, μαρτυρική οδοιπορία στην κακοτράχαλη ηπειρωτική Ελλάδα.

UrbsTopia U & UrbsTopia Dys (2019)

Αστικές ουτοπίες & δυστοπίες

Η πόλη (urbs στα Λατινικά, εξ ου και το επίθετο "urban") αποτελεί ένα σύμπαν σε περίληψη, μια μονάδα που αντικατοπτρίζει ένα ευρύτερο σύνολο. Είναι ένας ζωντανός και εξελισσόμενος μικρόκοσμος με τους δικούς του εσωτερικούς, εγγενείς και περίπλοκους νόμους και κανόνες, τα μυστικά και τα μυστήρια που τον στοιχειώνουν, τους μύθους και τους θρύλους που τον καθορίζουν.