Hightown (Seasons 1-2, 2020-2021)

Τρικυμία εν κρανίω, κυματάκια εν αιθρία

Είχα αρχίσει από πέρσι να βλέπω το Hightown (παραγωγής του διάσημου Αμερικανού βετεράνου Jerry Bruckheimer, για το δεδηλωμένα εκσυγχρονισμένων αντιλήψεων συνδρομητικό κανάλι Starz), με κάθε καλή πρόθεση μια και επρόκειτο για αστυνομικό thriller, που διαδραματιζόταν σ' ένα παραθαλάσσιο θέρετρο με ξέφρενη νυχτερινή ζωή και άκρως αυξημένη εγκληματικότητα. Κεντρικοί του ήρωες η Jackie Quinones (Monica Raymund), νεαρή αστυνομικός ειδικευμένη στην πάταξη της λαθραλιείας, και ο Ray Abruzzo (James Badge Dale), "ψημένος" εκπεσών συνάδελφός της από τη Δίωξη Ναρκωτικών. Αν και δεν συνεργάζονται εξαρχής ούτε και συμπαθιούνται ιδιαίτερα, στην πορεία (φυσικά) αναγκάζονται να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον Δομηνικανό αρχιμαφιόζο Frankie Cuevas (Amaury Nolasco) και τα τσιράκια του, που σπέρνουν το θάνατο με νοθευμένες ουσίες στα νεανικά στέκια της περιοχής. Παρά τους τραβηγμένους απ' τα μαλλιά (αντι)ήρωες - η Jackie είναι λεσβία, με παραδοσιακά "αντρική" συμπεριφορά απέναντι στις κατά καιρούς κοπέλες της (αυτό κρατήστε το για αργότερα), αλκοολική και τοξικομανής, ενώ ο Ray έχει αχαλίνωτο εθισμό στο σεξ - η πρώτη σεζόν είχε κάποιο ενδιαφέρον χάρη στην πλοκή της και τους καλογραμμένους σχετικά χαρακτήρες του τυπολάτρη αστυνόμου Alan Saintille (Dohn Norwood), του παχύσαρκου πληρωμένου φονιά Osito (Atkins Estimond) και του ταλαίπωρου μικροαπατεώνα Junior McCarthy (Shane Harper), οι οποίοι ενσαρκώνονται από εξίσου επαρκείς ηθοποιούς. Μια επίμονη αίσθηση που μου γεννήθηκε όσο η ιστορία προχωρούσε, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στη δεύτερη σεζόν, η οποία βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη: ο ρόλος της Jackie είχε γραφτεί για άντρα. Gay άντρα. Διότι μ' όλη την ελκυστική θηλυκότητα του παρουσιαστικού της, αυτό το πράγμα που έβαλαν τη Raymund (Αστυνομικό Τμήμα Σικάγου, Chicago Fire) να υποδυθεί, δεν είναι γυναίκα που να χτυπιέται κάτω. Μόνο εξωγήινη δεν την έκαναν. Αφήστε δε που τα σενάρια των νέων επεισοδίων μοιάζουν ύποπτα με fan fiction και δη σαχλό, γραμμένο από δεκαπεντάχρονα - όποιος παρακολουθεί τη σειρά έχοντας έστω και αμυδρή ιδέα από fan fiction, θα καταλάβει τι ακριβώς εννοώ. Επίσης το ότι η σεξουαλικότητα της πρωταγωνίστριας, όπως και οι εξαρτήσεις της, γίνεται αβίαστα αποδεκτή από τον επαγγελματικό και κοινωνικό της περίγυρο (πιο πολύ τη στραβοκοιτάνε επειδή είναι Λατίνα) σε μια κατά βάση πουριτανική κοινωνία όπως η αμερικανική, συνιστά περισσότερο πολιτικά ορθό ευσεβή πόθο παρά απόπειρα αντανάκλασης της οποιασδήποτε πραγματικότητας. Πολύ θα ήθελα απ' την ομάδα των σεναριογράφων να είχε δείξει αληθινή πυγμή αναθέτοντας όντως σε άντρα το ρόλο της Jackie, όπως προφανέστατα ήταν η αρχική πρόθεση. Εκεί να τους δω, αντί να "χαϊδεύουν" εντέχνως τα κλισέ των αντρικών φαντασιώσεων με πιο ανώδυνη (κατά τη γνώμη τους) "τόλμη" soft τσόντας, παρουσιάζοντας κάθε λογής χιλιοαναμασημένο στερεότυπο σαν απαύγασμα ριζοσπαστικής έμπνευσης. Κάπως έτσι έχει καταντήσει κι ένα άλλο, αρκετά υποσχόμενο (θεωρητικά τουλάχιστον) εγχείρημα, το In the Dark (2019), με ηρωίδα μια τυφλή κοπέλα (Perry Mattfeld) που μπλέκει με το οργανωμένο έγκλημα στην προσπάθειά της να εξιχνιάσει έναν φόνο - το οποίο διανύει την τέταρτη σεζόν του, μα δεν το άντεξα πέρα απ' τα μισά της δεύτερης. Είναι λες και το κάνουν επίτηδες, για να δουν ως πού είναι ικανή να φτάσει η ανοχή των θεατών στη μετά βίας συγκαλυμμένη ηθικολογία, στην κοινοτοπία και τη μετριότητα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Λίαν προσφάτως και κατόπιν εορτής, υπέπεσε στην αντίληψή μου η προγενέστερη (2017) ισλανδική σειρά Stella Blomkvist, την οποία το Hightown έχει - ας το πούμε ευγενικά - ως πηγή έμπνευσης. Επιφυλάσσομαι για συγκρίσεις.

Markus Ritter - The Lost Family (2021)

Ο απόγονος των Schattenjaegers

Πολύ καλοφτιαγμένο παιχνιδάκι που αποτίνει φόρο τιμής σ' ένα απ' τα εμβληματικά και πολυαγαπημένα adventure (το Gabriel Knight 2 - The Beast Within) - χρησιμοποιώντας, επιπλέον, την τεχνολογία FMV (Full-Motion Video), με αληθινούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η λατρεία των δημιουργών του στα χαρακτηριστικά και τη θεματολογία του είδους γίνεται παραπάνω και από εμφανής. Εξαιρετική ατμόσφαιρα και όμορφη μουσική, ενώ το σενάριο βρίθει από χιουμοριστικές αναφορές και συνωμοτικά κλεισίματα του ματιού στις αρχικές του πηγές έμπνευσης. Λόγω της δυσκολίας μου στον προσανατολισμό, δεν βρήκα διόλου αναληθοφανή την ατέρμονη, άκαρπη περιπλάνηση μέσα στο λαβυρινθώδες κοιμητήριο του φινάλε. Πού και πού, τα χειριστήρια ίσως φαίνονται κάπως δύστροπα, πρόκειται όμως για ασήμαντο προβληματάκι που δεν υποβαθμίζει τη συνολική εμπειρία. Με ανυπομονησία περιμένουμε το πλήρες παιχνίδι, για να δούμε πώς θα αποδεχτεί ο Markus και θα εκπληρώσει το πεπρωμένο του.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (26.11.21) και ΕΔΩ.

The Moment of Silence (2004)

Μια όχι και τόσο φουτουριστική δυστοπία

Ανατριχιαστικά προφητικό και επίκαιρο, το βιντεοπαιχνίδι The Moment of Silence (έκφραση αντίστοιχη με το "ενός λεπτού σιγή") των THQ Nordic και The Adventure Company αναφέρεται σε μια φουτουριστική - τοποθετημένη στο 2044, δηλαδή ακριβώς 40 χρόνια από την κυκλοφορία του - δυστοπία, που το 2004 φάνταζε πολύ πιο μακρινή και... φουτουριστική απ' ό,τι τελικά αποδείχτηκε. Σ' ένα σύμπαν όπου έχει επικρατήσει μια παγκόσμια κυβέρνηση και η τεχνολογία της επικοινωνίας έχει τόσο εξελιχθεί ώστε ούτε οι σκέψεις των ανθρώπων δεν μένουν κρυφές, ενώ η "ελευθερία" επιβάλλεται κυριολεκτικά με τα όπλα, ο Peter Wright, φιλήσυχος διαφημιστής που έχασε πρόσφατα τη γυναίκα και το γιο του σε αεροπορική επίθεση, γίνεται άθελά του αυτόπτης μάρτυρας της σύλληψης - απαγωγής, ουσιαστικά, από την αστυνομία - του δημοσιογράφου γείτονά του Graham Oswald. Νιώθοντας χρέος του να παρασταθεί στην οικογένεια του Oswald, ο Peter ξεκινά ένα επικίνδυνο όσο και αποκαλυπτικό οδοιπορικό στα ίχνη εκείνου, με οδηγό ένα μυστικό χειρόγραφο ημερολόγιο - τα χειρόγραφα, όπως και κάθε μορφής έντυπο υλικό, έχουν απαγορευτεί διότι "υπονομεύουν την προσβασιμότητα της πληροφορίας" και η γραφή δεν διδάσκεται πια στα σχολεία - το οποίο περιέχει στοιχεία των παράλληλων, "ανεπίσημων" ερευνών του άτυχου δημοσιογράφου. Μεγαλωμένος μέσα σ' ένα καθεστώς όπου η προπαγάνδα της εξουσίας έχει πείσει (σχεδόν) τους πάντες για την ανάγκη πλήρους και αδιαπραγμάτευτης καταστολής με υποτιθέμενο σκοπό την "προστασία" (γκουχ, γχουχ) των νομοταγών και νομιμοφρόνων "νοικοκυραίων", ο Peter βλέπει να ανατρέπονται βαθμιαία όλα όσα πίστευε πως γνώριζε, καθώς έρχεται αντιμέτωπος με την τρομακτικά απάνθρωπη και αδίστακτη "άλλη" πλευρά του συστήματος... Αυστριακή, γερμανική και ρουμανική συμπαραγωγή, με ενδιαφέρον και καλογραμμένο σενάριο (Martin Gantefohr), εντυπωσιακά για την εποχή γραφικά (Andreas Moll) και κινηματογραφικής ποιότητας μουσική (Pierre Gerwig Langer & Tilman Sillescu), αλλά και με εξαιρετικά δύστροπο χειρισμό που σε ορισμένα σημεία γίνεται ως και αποθαρρυντικός, το The Moment of Silence εισέπραξε (όχι εντελώς άδικα) ανάμεικτες κριτικές στον καιρό του. Σήμερα, ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να του αναγνωρίσουμε τη διορατικότητα και την ακρίβεια των επισημάνσεων σε πολιτικοκοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο: ακατάπαυστη πλύση εγκεφάλου από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ασφυκτικός έλεγχος της κοινωνικής δραστηριότητας, εξαγορά και χειραγώγηση της επιστήμης από εμπορικούς και φαρμακευτικούς κολοσσούς (τα προϊόντα, μάλιστα, των οποίων καταναλώνονται υποχρεωτικά από τους πολίτες για δήθεν βελτίωση της υγείας και της ζωής τους), διαστρέβλωση θεμελιωδών εννοιών/αξιών, "αναθεώρηση" της ιστορίας, λογοκρισία στις τέχνες και τα γράμματα, εξάλειψη και της παραμικρής αμφισβήτησης με τη νομιμοποιημένη χρήση ακραίας βίας - είναι πράγματι δύσκολο να φανταστούμε ότι μόλις 17 χρόνια νωρίτερα, όλα αυτά θεωρούνταν αξιογέλαστες συνωμοσιολογικές υπερβολές στον "ελεύθερο", "ανεπτυγμένο" κόσμο μας. Κούνια που μας κούναγε τότε, τους αφελείς και ανυποψίαστους.

Happily (2021)

Η ατυχής κατάληξη ενός ελπιδοφόρου εγχειρήματος

Η Janet (Kerry Bishe) και ο Tom (Joel McHale) είναι ένα αγαπημένο αστικό ζευγάρι που εξακολουθεί, ύστερα από 14 χρόνια γάμου, να συμπεριφέρεται σαν νεόνυμφο και μονίμως ερωτευμένο, προξενώντας απορία και φθόνο σε φίλους, συναδέλφους και γνωστούς του, οι προσωπικές σχέσεις των οποίων παρουσιάζουν τα συνήθη συμπτώματα κόπωσης. Ένα πρωί, εμφανίζεται στην πόρτα τους ένας μυστηριώδης κύριος (Stephen Root), ο οποίος, ισχυριζόμενος ότι ανήκει σε μια "ανώτερη αρχή", προσφέρεται να τους εμβολιάσει με μια ουσία που θα τους επαναφέρει σε "φυσιολογική" κατάσταση, μειώνοντας την ασυγκράτητη επιθυμία του καθενός τους για τον άλλον και δημιουργώντας μεταξύ τους τις αναμενόμενες συγκρούσεις μιας μακρόχρονης συμβίωσης. Όταν εκείνοι αρνούνται, ο επισκέπτης επιμένει με τρόπο απειλητικά φορτικό, αναγκάζοντας την Janet να τον σκοτώσει σε αυτοάμυνα. Πανικόβλητοι, η ίδια και ο σύζυγός της ξεφορτώνονται το πτώμα θάβοντάς το στο γειτονικό δάσος. Προκειμένου να γλιτώσουν τα μπλεξίματα με το νόμο, επωφελούνται από την πρόσκληση ενός φιλικού τους ζευγαριού (Natalie Morales & Jon Daly) να περάσουν μαζί τους και με άλλους φίλους ένα Σαββατοκύριακο σε νοικιασμένη εξοχική βίλα: μια ευκαιρία που παραείναι "εξυπηρετική" για να μην εγκυμονεί κινδύνους... Ως τα μισά και λίγο παρακάτω, η παρθενική αυτή σκηνοθετική απόπειρα του νεαρού σεναριογράφου BenDavid Grabinski (Οι Σαματατζήδες, Are You Afraid of the Dark?) κρατά το ενδιαφέρον και - γιατί όχι - την περιέργειά μας με απανωτές, κλιμακούμενες υποσχέσεις μιας συναρπαστικής ανατροπής, τις οποίες όμως δεν καταφέρνει να τηρήσει. Από ένα σημείο κι έπειτα, η εξέλιξη της ιστορίας δίνει την εντύπωση ότι ο δημιουργός της κατέβασε μια ιδέα λίγο πολύ ιδιοφυή, την οποία δεν είχε, ωστόσο, την τόλμη ή τη "μαγκιά" να υποστηρίξει με ανάλογο σθένος. Σχεδόν τη βλέπεις να του φεύγει μέσα απ' τα χέρια και να "ξεκουρντίζεται" ανεπανόρθωτα, χάνοντας με ραγδαίους ρυθμούς την όποια κεκτημένη της ταχύτητα ως το μάλλον αμήχανο, απογοητευτικά προβλέψιμο φινάλε. Κι είναι κρίμα. Τόσο για τη σπιρτόζα χημεία και το κέφι των πρωταγωνιστών, όσο και για ορισμένα ευφάνταστα ευρήματα σε επίπεδο κινηματογράφησης, που δυστυχώς αφήνονται να πάνε στράφι. Ίσως αν εμπλέκονταν λιγότεροι χαρακτήρες, η θεατρικότητα που εξαρχής διακρίνει το σενάριο θα ήταν πιο σταθερά αισθητή και το αποτέλεσμα συνεπέστερο στις προσδοκίες μας. Επίσης δεν με εντυπωσίασε καθόλου η πολυπράγμων και παραδόξως αγαπητή στους κριτικούς Charlyne Yi (γνωστή περισσότερο ως θεατρική και φωνητική ηθοποιός), η οποία, στον υπερβάλλοντα ζήλο της να πείσει ως σεμνή και ανασφαλής κορασίδα, παίζει σαν να πάσχει από κάποιο είδος νοητικής υστέρησης: οπτικά και ερμηνευτικά παράταιρη, ασυντόνιστη με το υπόλοιπο cast σε βαθμό ώστε να διασπά τον προσεγμένο γενικά ρυθμό, με φωνή και άρθρωση τόσο αλλοιωμένη - επίτηδες, άραγε; - που χωρίς υποτίτλους είναι αδύνατον να καταλάβεις τι λέει. Μπορεί βέβαια να φταίει και ο ρόλος της, τουλάχιστον ακατανόητος από δραματουργική άποψη, σαν "εγκάθετος" (που δεν αποκλείεται κιόλας να ήταν) μέσα στο έργο. Όμορφη νοσταλγική πινελιά τα εμβληματικά τραγούδια της δεκαετίας του '80 και του '90 που διανθίζουν το soundtrack (Joseph Trapanese), ενώ η φωτογραφία (Adam Bricker), φροντισμένη και ατμοσφαιρική, στήνει αλλεπάλληλους "ζωντανούς πίνακες", αξιοποιώντας την αρχιτεκτονική των εσωτερικών (κυρίως) χώρων.

Πίσω από τα Μάτια της (Behind Her Eyes, 2017)

Εδώ παπάς, εκεί παπάς... κι αλλού τα ράσα του

Υπάρχουν βιβλία "σοβαρά", ταγμένα στο να υπηρετήσουν με συνέπεια ένα λογοτεχνικό είδος ή το προσωπικό όραμα του συγγραφέα τους, χαρίζοντάς μας μια στέρεη, ελκυστική, περιεκτική πλοκή ή μια ιδιαίτερη/απροσδόκητη αναγνωστική εμπειρία. Υπάρχουν κι άλλα που γράφονται με εσκεμμένη και ασυγκάλυπτη σατιρική διάθεση. Υπάρχουν, ακόμα, βιβλία που παρωδούν "υπόγεια" τον εαυτό τους και το είδος τους, με μια επίφαση σοβαρότητας που αφήνει, ωστόσο, ξεκάθαρες χιουμοριστικές αιχμές. Και τέλος, εκείνα που ακούσια προξενούν το γέλιο, αν και υποτίθεται ότι ανήκουν στην κατηγορία των "σοβαρών".

Bad Dream - Fever (2018)

Αναμνήσεις από το μέλλον μιας πανδημίας

Είχα πρωτοπαίξει το Bad Dream - Coma (ή έστω ένα μέρος του, αν θυμάμαι καλά) την εποχή που ήταν ακόμα δωρεάν διαθέσιμο στην ιστοσελίδα της ανεξάρτητης πολωνικής Desert Fox. Με είχε τότε γοητεύσει το πολυεπίπεδο βάθος της ιδιότυπης, σουρεαλιστικά βίαιης ιστορίας του - και ενθουσιάστηκα διαπιστώνοντας ότι είχε στο μεταξύ ανέβει και στο Steam. Αγόρασα λοιπόν σε προσφορά το πακέτο που περιείχε το προαναφερόμενο παιχνίδι μαζί με την άτυπη συνέχειά του, το Bad Dream - Fever. Και δεν απογοητεύτηκα: η δουλειά που έχει γίνει είναι μοναδική, εξαίσια μακάβρια αλλά και γεμάτη χιούμορ, συνδυασμός που πάντα με ελκύει. Και στα δυο παιχνίδια διακρίνεται έντονα το "μετα"-στοιχείο - ιδίως στο Fever, όπου αποτελεί και οργανικό, δομικό συστατικό της πλοκής. Απίστευτα έως εξωφρενικά (με την καλή έννοια) ιδιόρρυθμο, σε μεγάλο βαθμό το Fever στηρίζεται στην αυτοαναφορικότητα, πράγμα που ίσως απώθησε ορισμένους, ενώ σε άλλους δεν έγινε καν κατανοητό. Για μένα, ωστόσο, η εμπειρία ήταν ανεπανάληπτη: το να μπαίνεις κυριολεκτικά στην "καρδιά" και το μυαλό ενός παιχνιδιού, να το αποδομείς σ' ένα απαιτούμενο και καθοδηγούμενο, μάλιστα, reverse engineering ώστε να προχωρήσει η δράση, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφερθεί σ' έναν παίκτη με αγάπη και έφεση σε τέτοια πράγματα. Με αγωνιώδες ενδιαφέρον θα παρακολουθούμε τις επόμενες κινήσεις στο σαγηνευτικά αιματοβαμμένο σύμπαν του "Κακού Ονείρου", που ήδη προαναγγέλλονται συναρπαστικές.

The Drowning (2021)

Το χαμένο παιδί & η χαμένη πλοκή

Για να πω τη μαύρη αλήθεια, ο κύριος λόγος για τον οποίο κάθισα και παρακολούθησα τη μίνι αυτή σειρά τεσσάρων σαρανταπεντάλεπτων επεισοδίων του βρετανικού Channel 5, ήταν η περιέργειά μου βλέποντας ανάμεσα στους συντελεστές το πολύ χαρακτηριστικό επίθετο του νεαρού πρωτοεμφανιζόμενου πρωταγωνιστή της. Λοιπόν, ο μόλις δεκαεξάχρονος Cody Molko τυχαίνει όντως να είναι γιος του θρυλικού εναλλακτικού ροκά Brian Molko (Velvet Goldmine), αρχηγού της μπάντας Placebo - η οποία συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της μουσικής "ιδεολογίας" της δεκαετίας του '90 - και της φωτογράφου Helena Berg. Η υπόθεση της σειράς φαινόταν επίσης ενδιαφέρουσα: η Jodie Walsh (Jill Halfpenny), μια κάπως "φευγάτη" γεωπόνος και χαροκαμένη μάνα, που δέκα χρόνια πριν έχασε το μικρούλη, τότε, μοναχογιό της Tom (Aaron Kane) από πνιγμό στη διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής, έχει μια μέρα την εντύπωση ότι τον βλέπει, μαθητή γυμνασίου πια, σ' ένα σχολικό λεωφορείο. Απο κείνη την ώρα η ζωή της έρχεται τα πάνω κάτω, καθώς πασχίζει με κάθε λογικό και παράλογο (με έμφαση στο "παράλογο") τρόπο να τον πλησιάσει, να κερδίσει τη συμπάθεια και την εμπιστοσύνη του και να τον σώσει από τον "απαγωγέα" (Rupert Penry-Jones) που εκείνη θεωρεί ότι παριστάνει τον πατέρα του. Το σενάριο "κλέβει" εν πολλοίς την ιδέα από μια παλιότερη (2007) τηλεοπτική παραγωγή, βασισμένη, μάλιστα, σε πραγματικά γεγονότα. Από υπερβάλλοντα, προφανώς, ζήλο να απομακρυνθούν απ' την πηγή έμπνευσής τους, οι τρεις σεναριογράφοι της σειράς σκαρφίζονται και συρράπτουν τη μια σουρεαλιστική απιθανότητα πάνω στην άλλη, στέλνοντας στον αγύριστο τους στοιχειωδέστερους κανόνες λογικής και πλάθοντας μια ηρωίδα τόσο σπασμωδικά ασυνάρτητη και παρορμητική που αντί να συμπάσχεις μαζί της, σου 'ρχεται να τη δέσεις και να την κλειδώσεις κάπου - μπας και πάψει επιτέλους να διαπράττει ασύλληπτες κατά συρροήν παλαβομάρες KAI παρανομίες, βάζοντας σε δυνητικά θανάσιμο κίνδυνο φίλους και συνεργάτες της και ιδίως τραβολογώντας έναν σχεδόν σπαραξικάρδια άβγαλτο κι απονήρευτο πιτσιρικά σε καταγώγια αδίστακτων μαφιόζων, πρεζάκηδων και προαγωγών που τον κοιτάνε σαν ξερολούκουμο (πράγμα το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν δείχνει να θορυβεί κανέναν απολύτως από το περιβάλλον της αλλά ούτε και του μικρού), προκειμένου να του εξασφαλίσει πλαστά χαρτιά ώστε να διαφύγουν μαζί στο εξωτερικό. Η λύση, δε, του δράματος κορυφώνει με τον πιο απίστευτ(α προβλέψιμ)ο τρόπο την εξωφρενικότητα του όλου εγχειρήματος, το οποίο μετά βίας σώζεται από τη φιλοτιμία των ηθοποιών, τη χαριτωμένη φατσούλα του ερμηνευτικά αμήχανου, κατά τα άλλα, Molko Jr. και την αντισυμβατική γοητεία του Ιρλανδού Dara Devaney (ο οποίος, δυστυχώς, ίσα που "κάθεται στο δόντι" σ' έναν ρόλο στα όρια της καρικατούρας) ως - δικαιολογημένα (και αυτό δεν αποτελεί καν spoiler, αφού η υποτιθέμενη τελική ανατροπή δεν είναι παρά ό,τι πιο αναμενόμενο) - δύσπιστου πρώην συζύγου της Jodie. Η μοναδική χρησιμότητα σεναρίων σαν το συγκεκριμένο είναι ότι δίνουν ένα ακόμα "λαμπρό" παράδειγμα για το πώς να ΜΗ γράφουμε.

New York Mysteries - The Outbreak (2019)

Επίκαιρο & προφητικό κυνήγι κρυμμένων αντικειμένων

Μια και τα όσα ζούμε εδώ κι έναν χρόνο περίπου δεν παραλλάσσουν και πολύ από βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης/τρόμου, αναπόφευκτα αποτελούν με τη σειρά τους πηγή έμπνευσης για τους δημιουργούς βιντεοπαιχνιδιών. Τοποθετώντας τη δράση στη Νέα Υόρκη του 1920-1930, η ουκρανική εταιρεία FIVE-BN που έπλασε τη δαιμόνια δημοσιογράφο Laura James, προσθέτει ένα ακόμα ατμοσφαιρικό, πανέμορφο οπτικά "επεισόδιο" στην κλασική σειρά παιχνιδιών New York Mysteries, με τον τίτλο The Outbreak. Αυτήν τη φορά η Laura πέφτει θύμα απαγωγής μέσα στο ίδιο της το σπίτι, για να ξυπνήσει σε μια αλλόκοτα παραμυθένια εκδοχή της πόλης, όπου δεν υπάρχει πια ίχνος ζωής. Από έναν γιατρό, τον οποίο βρίσκει παγιδευμένο σε μια σήραγγα του πάρκου, μαθαίνει ότι έχει πέσει μια επιδημία που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε ζόμπι. Πολύ σύντομα, όμως, ανακαλύπτει πως στην πραγματικότητα, μια ψυχοτρόπος ουσία που έχει απελευθερωθεί στην ατμόσφαιρα κάνει τους ανθρώπους να νομίζουν ότι υπάρχει επιδημία και να βλέπουν τους γύρω τους σαν ζόμπι, ξυπνώντας τους, συγχρόνως, φονικά ένστικτα. Εντείνοντας τις έρευνές της, η Laura πέφτει πάνω στο μυστικό σχέδιο μιας ομάδας υπερφιλόδοξων επιστημόνων που επιχειρούν να δημιουργήσουν συνθήκες μεσαιωνικής πανδημίας, χρησιμοποιώντας τις άκρως ασυνήθιστες ιδιότητες μιας μάσκας γιατρού της πανούκλας που είναι φυλαγμένη στα υπόγεια ενός μουσείου. Θα καταφέρουν η Laura και οι συνεργάτες της να ξεσκεπάσουν και να σταματήσουν το καταστροφικό αυτό έργο πριν ολοκληρωθεί; Όποιος τερματίσει με επιτυχία το παιχνίδι έχει πρόσβαση σ' ένα επιπλέον, αρκετά εκτενές κεφάλαιο, το οποίο αφηγείται την προϊστορία της μυστηριώδους μάσκας.