Gabriel Knight 2: The Beast Within - Playlist

The Room Two (2016)

Πανδαισία γρίφων "δωματίου"

Ακολουθώντας πιστά τα χνάρια του ευπώλητου, βραβευμένου προκατόχου του, The Room (Το Δωμάτιο, 2012) - ενός πανέμορφου εικαστικά παιχνιδιού που απαρτιζόταν αποκλειστικά από αλληλένδετους και μη γρίφους - το Room Two της μικρής ανεξάρτητης βρετανικής εταιρίας Fireproof Studios συνεχίζει την ίδια "παράδοση", τη φορά αυτή με μια υποτυπώδη πλοκή να ξεδιπλώνεται παράλληλα με τα επίπεδα δυσκολίας. Έχουμε και πάλι στη διάθεσή μας τον περίφημο φακό υπεριωδών ακτίνων που μας επιτρέπει να διακρίνουμε στοιχεία αόρατα στο γυμνό μάτι, τώρα όμως με ένα δυο επιπλέον βοηθητικά εξαρτήματα. Η λογική των γρίφων είναι σε γενικές γραμμές οικεία σε όσους έχουν ασχοληθεί με το πρώτο παιχνίδι της σειράς, αν και εδώ μπορούμε να κινηθούμε ελεύθερα μέσα στον κάθε χώρο και να τον εξερευνήσουμε σχολαστικά, αντί να μένουμε καθηλωμένοι σε ένα μόνο σημείο του - ως και βάρκα μας δίνεται η ευκαιρία να οδηγήσουμε! - πράγμα που για τους μανιώδεις των γρίφων, περιπλέκει ευπρόσδεκτα την κατάσταση. Η κυριότερη, ωστόσο, διαφορά έγκειται στην ευφάνταστα παράδοξη και τραγική συγχρόνως ιστορία που αποκαλύπτεται στην πορεία και της οποίας μια εμβρυϊκή ακόμα ιδέα είχαμε πάρει στο προηγούμενο παιχνίδι. Το μόνο ουσιαστικό πρόβλημα που εντόπισα ήταν ότι ενώ σε ορισμένους γρίφους η μέθοδος λύσης είναι προφανής, η "κάμερα" πρέπει να τοποθετηθεί με πολύ συγκεκριμένο τρόπο για να ενεργοποιηθούν οι εντολές του κέρσορα. Τόσο συγκεκριμένο, μάλιστα, ώστε δημιουργείται (εσφαλμένα) η εντύπωση ότι έχει "κολλήσει" η οθόνη και μπορεί κανείς να απογοητευτεί και να τα παρατήσει. Κατά τα άλλα, το Room Two δεν παύει να είναι μια θαυμάσια, απολαυστική οπτικά και ακουστικά πνευματική άσκηση που προτείνεται ανεπιφύλακτα στους φίλους του είδους και όχι μόνο. Με χαρά και αγωνία αναμένουμε την έκδοση για υπολογιστές του τρίτου (που έχει ήδη κυκλοφορήσει για κονσόλες και κινητά) και του τέταρτου (με τον "γαργαλιστικό" υπότιτλο Old Sins) "επεισοδίου", η οποία πιθανολογείται για τα τέλη του 2018.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (28.11.17) και ΕΔΩ.

Microsoft Casual Games - Playlist

Microsoft Solitaire Collection: 25th Anniversary Edition - Playlist

>

The Best of All the Rest - Playlist

The Mist (2017)

Οτιδήποτε άλλο εκτός από King

Λοιπόν, κάποιος μέσα απ' τη βιομηχανία του θεάματος μισεί τον Stephen King και έχει βαλθεί να τον υπονομεύσει και να τον διασύρει παντοιοτρόπως. Μονάχα έτσι εξηγείται η κατά συρροήν, σε βαθμό κακουργήματος διαστρέβλωση πασίγνωστων και εμβληματικών του βιβλίων, σχεδόν σε κάθε διασκευή τους για τη μικρή ή μεγάλη οθόνη (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια: από το... αποστεωμένο στην κυριολεξία Bag of Bones (2011) και το ανεκδιήγητο φιάσκο του Under the Dome (2013) ως την ασυγχώρητη φετινή κινηματογραφική κακοποίηση του επικού Μαύρου Πύργου. Μα εκεί που οι προφανώς ορκισμένοι δυσφημιστές του τα έδωσαν όλα, χωρίς περίσκεψη και (κυρίως) χωρίς αιδώ, ήταν η πρόσφατη σειρά του καλωδιακού καναλιού Spike TV, βασισμένη (λέμε τώρα) στη νουβέλα The Mist, που το 2007 είχε γίνει ταινία - όχι κακή - από τον λάτρη του είδους και του King, Frank Darabont (Τελευταία Έξοδος: Rita Hayworth, Το Πράσινο Μίλι). Μια δεκαετία αργότερα, η Ομίχλη του Δανού παραγωγού Christian Torpe (Store Dromme, Laerkevej) έρχεται να ανασκευάσει κατά το πολιτικώς ορθότερον την καθαρόαιμη αυτή ιστορία φανταστικού τρόμου, ανακατεύοντας ό,τι εξόφθαλμο κλισέ βάζει ο νους σε μια απερίγραπτη τηλεοπτική "σούπα" που φιλοδοξεί να είναι οχτακόσια πράγματα μαζί και τελικά δεν είναι τίποτα. Ως και το έσχατο δευτερόλεπτο, η πολυπληθής ομάδα των σεναριογράφων της δεν είχε αποφασίσει ποιο ακριβώς ήταν το συστατικό της θανατηφόρας ομίχλης, απ' την οποία, ωστόσο, γλίτωνε επιλεκτικά όποιο πρόσωπο δεν τους βόλευε να εξοντωθεί. Σμήνος από ανθρωποφάγους σκόρους; Ένας απέραντος... ταραμάς από αιμοσταγείς σκουληκαντέρες; Μεταλλαξιογόνος ανάσα άμορφου τέρατος; Λευκό "μελάνι" γιγάντιου χταποδιού της ξηράς; Αφήνω πια τα οικογενειακά, ερωτικά, ταξικά και άλλα συναφή δράματα που εκτυλίσσονταν στο προσκήνιο, προκαλώντας άθελά τους το γέλιο αντί της επιδιωκόμενης συγκίνησης ή αποτροπιασμού, για να κορυφωθούν σε μια "ανατροπή" (ή μάλλον, σειρά "ανατροπών") που απ' την αρχή κιόλας έβγαζε μάτι. Και οι φάτσες... οι φάτσες! Λες και η κακομουτσουνιά όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών ήταν προϋπόθεση της ακρόασης για τους ρόλους τους - ώρες ώρες νόμιζες ότι παρακολουθούσες φτηνό κακέκτυπο του American Horror Story. Γι' αυτό δεν έφταιγαν βέβαια οι ίδιοι οι άνθρωποι και υπό διαφορετικές συνθήκες, θα αποτελούσε ίσως σκηνοθετικό ατού. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, υπερτονίζει την αίσθηση thriller της πλάκας που αφήνει γενικά η σειρά: δεν του πάει καθόλου του King η (ψευδο)νεορεαλιστική ατημελησία του λεγόμενου "Scandi-noir". Και η παραμικρή διατάραξη της σχολαστικά ζυγισμένης μυθοπλαστικής του ισορροπίας είναι ικανή να φέρει τον όλεθρο - όπως κι εδώ, για πολλοστή φορά, συνέβη.

Oracle (2017)

Ο χρησμός επτασφράγιστος

Ο τίτλος του παιχνιδιού ("μαντείο" στα Αγγλικά) προϊδεάζει πιθανώς για κάτι προς το μεταφυσικότερον, ενώ η λαμπερή χρωματική παλέτα των τοπίων δίνει εκ πρώτης όψεως ειδυλλιακή εντύπωση. Στην ουσία, ωστόσο, πρόκειται για μια "εσωτερική", προσωπική αναδρομή η οποία βαθμηδόν παίρνει τροπή κάθε άλλο παρά "ρομαντική" ή ευφρόσυνη. Ο πρωταγωνιστής, άλλωστε - και αφηγητής της ιστορίας - δεν κάνει και πολλά εκτός απ' το να περιφέρεται αδιάκοπα και ακούραστα στις κοιλάδες, στα βουνά και στις ακρογιαλιές ενός εγκαταλελειμμένου, απροσδιόριστου γεωγραφικά νησιού, εξερευνώντας ερειπωμένα μνημεία εξίσου ακαθόριστης εποχής και τεχνοτροπίας και αναπολώντας τα στάδια της σχέσης του με τη γυναίκα που του κατέστρεψε τη ζωή. Κάθε "σταθμός" φέρνει ολοένα και εντονότερα στην επιφάνεια τη συσσωρευμένη οργή και εκδικητικότητα του ήρωα, μετουσιώνοντας την ήρεμη και ευχάριστη αρχικά περιπλάνησή του σε πικρό, σκοτεινό ταξίδι με ξεκάθαρα δυσοίωνη κατάληξη. Βασισμένο στη μηχανή της Unity, το Oracle είναι κατά κύριο λόγο ένας "προσομοιωτής βαδίσματος" (walking simulator) σχεδόν χωρίς αλληλεπίδραση του παίκτη με το εικονικό περιβάλλον του παιχνιδιού. Αναρωτιέμαι αν η παράδοξη επιλογή του προγραμματιστή (Constantin Nicorescu) να επεκτείνει τις διαδρομές ως και κάτω απ' το νερό, δίχως μάλιστα την παραμικρή ανάγκη οξυγόνου (εδώ οφείλω να επισημάνω το ποιητικά σουρεαλιστικό εφέ της συγχώνευσης ξηράς και βυθού σε έναν εξαίσιο υβριδικό βιότοπο με ολάνθιστη υποβρύχια βλάστηση που πότε πότε ξεμυτίζει απ' την επιφάνεια της θάλασσας) και να μετατρέπει τις πτώσεις από γκρεμό σε... αναίμακτο τρέξιμο κατά μήκος των κάθετων βράχων, έγινε με σκοπό να παρακαμφθούν άλλοι τεχνικοί σκόπελοι, ή εξυπηρετεί το υπόβαθρο της κεντρικής ιδέας - πάνω σ' αυτό έχω μια θεωρία, αλλά δεν θα την αναλύσω προς αποφυγήν χαλάστρας (spoiler). Οι θέσεις των καλοφτιαγμένων, αρκούντως σκιαχτερών μνημείων είναι σχετικά εύκολες στον εντοπισμό και όχι ιδιαίτερα δυσπρόσιτες (εκτός από το υπέροχα σχεδιασμένο παλιό ορυχείο και ένα δυο ακόμα σημεία που μάταια εξάπτουν την περιέργεια, αφού δεν είναι καν προσβάσιμα). Αν και εξαιτίας των ασαφειών της πλοκής (σε σενάριο της Ioana Serban) και του κάπως απότομου φινάλε, το Oracle θυμίζει μάλλον demo παρά ολοκληρωμένο project, η εμπειρία στο σύνολό της είναι ευπρόσδεκτα εμβυθιστική, αναπληρώνοντας την έλλειψη δράσης με την υποβλητικότητα των γραφικών (Alex Dumitrache & Sami Al Nayef) και του soundtrack, τη ζωντάνια της ηχητικής επένδυσης και την ωραία εκφραστική φωνή του Brynjar Gunnarsson.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (24.8.17) και ΕΔΩ.

Morphopolis (2014)

Το θαυμαστό ταξίδι μιας προνύμφης

Θεσπέσιο εικαστικά point & click παιχνιδάκι εμπνευσμένο, σύμφωνα με τους κατασκευαστές του, από το "ιδιότροπα" εμβληματικό Machinarium και το συγγενές οπτικά The Tiny Bang Story (που με τη σειρά τους χρωστούν την υφολογική τους ιδιαιτερότητα στο ήδη δεκαοκταετές Sanitarium), ενώ ο τίτλος, Morphopolis (Πόλη των Μορφών), παραπέμπει στην ταινία Metropolis του Fritz Lang. Καρπός μιας τυχαίας συνάντησης που κατέληξε σε σταθερή δημιουργική συνεργασία, το πρώτο από κοινού project του προγραμματιστή Dan Walters και του αρχιτέκτονα και βραβευμένου εικονογράφου Ceri Williams έχει ως κεντρικό χαρακτήρα μια μικρή... κάμπια που πρέπει να διανύσει όλα τα στάδια της μεταμόρφωσής της σε τέλειο έντομο, βοηθώντας παράλληλα τα υπόλοιπα πλάσματα, ζωάκια και φυτά, του περιβάλλοντός της να βρουν τροφή και να ολοκληρώσουν τη δική τους ανάπτυξη. Θέμα αναπάντεχα πρωτότυπο - αν και, για ορισμένους, ίσως όχι και τόσο συναρπαστικό εκ πρώτης όψεως. Αλλά όπως πάντα στις περιπτώσεις όπου κάτι φαντάζει υπερβολικά απλό για να είναι μονάχα αυτό που δείχνει, έτσι κι εδώ αξίζει τον κόπο να παρακάμψουμε τις επιφανειακές εντυπώσεις και να "σκάψουμε" λιγάκι πιο βαθιά.

Lind: Gate 288 (2017)

Όνειρο, εφιάλτης ή παραίσθηση;

"Σε τι εφιάλτη είχα παγιδευτεί; Σε τι παραίσθηση; Ζόρισα τον εαυτό μου να ξυπνήσει. Μα από τι, και σε τι; Ποιο ήταν το όνειρο και ποια η πραγματικότητα; Αυτό που εδώ και τώρα βίωνα, ήταν χίλιες φορές πιο έντονο, πιο ζωντανό απ' ό,τι νόμιζα για "αληθινή" μου ζωή. Και "ξυπνώντας", τι μου έμελλε ν' αντικρίσω; Άλλη μια ύπουλη πλάνη ομαλότητας - ό,τι, τέλος πάντων, σήμαινε "ομαλότητα" για μένα - που καραδοκούσε να εξελιχθεί σε παράνοια;"

The NADI Project (2016)

Η μυστηριώδης νήσος

Καλοστημένο σύντομο adventure από την ιταλική Monkeys Tales Studio, το οποίο διατίθεται δωρεάν μέσω Steam. Ενώ βρίσκεται σε επαγγελματικό ταξίδι, ο χαρακτήρας που ελέγχουμε παθαίνει αεροπορικό ατύχημα και ξεβράζεται σε μυστηριώδες εγκαταλελειμμένο νησί, γεμάτο βαρέλια με εκρηκτικές ύλες. Η φωνή ενός μικρού κοριτσιού τον καθοδηγεί στη λεπτομερή εξερεύνηση μιας παραθαλάσσιας σπηλιάς, μιας μισογκρεμισμένης οικογενειακής έπαυλης, μιας εγκατάστασης τηλεπικοινωνιών και ενός φάρου, ώστε να συνθέσει βαθμιαία τη λύση του τραγικού αινίγματος που κυριολεκτικά στοιχειώνει το (όχι και τόσο) έρημο νησί. Τα θαυμάσια γραφικά, το υποβλητικό soundtrack και η ενδιαφέρουσα υπόθεση με τη μάλλον αναπάντεχη εξέλιξη και το συγκινητικό φινάλε αποζημιώνουν για την κάποια βιασύνη στον προγραμματισμό και τα "ανυπάκουα" χειριστήρια (το ποντίκι ειδικά, είναι ψυχοβγάλτης). Ως πρώτη γεύση από τη δουλειά των τριών νεαρών προγραμματιστών από την Μπολόνια που στελεχώνουν τη Monkeys Tales Studio (καμιά σχέση με τη βελγική Monkey Tales Games, η οποία καταπιάνεται κυρίως με βιντεοπαιχνίδια εκπαιδευτικού περιεχομένου), το NADI Project είναι εντυπωσιακό αισθητικά και πολλά υποσχόμενο δραματουργικά και μακάρι να διαρκούσε αρκετά παραπάνω, μ' όλες τις τεχνικές του "δυστροπίες". Ένα ακόμα παιχνιδάκι δικής τους παραγωγής, το αφιερωμένο στους ανέλπιδα ερωτοχτυπημένους... κομπιουτεράδες PROTOThYPE_a love story, είναι επίσης διαθέσιμο σε συμβολική τιμή μέσω Steam, ενώ έχουν στα σκαριά και ένα τρίτο project, το επιστημονικής φαντασίας Pandora - The Journey. Θα τους παρακολουθούμε...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (21.6.17) και ΕΔΩ.

Serena (2014)

Η ανατροπή της ανατροπής, ω ανατροπή

Ωραίο ατμοσφαιρικό παιχνιδάκι διεθνούς συμπαραγωγής, από την εξ Αργεντινής ανεξάρτητη Senscape σε συνεργασία με τις CBE Software, Digital Media Workshop, Guys from Andromeda & Infamous Quests. Ο πρωταγωνιστής του, ένας ξεπεσμένος συγγραφέας, βρίσκεται in media res κλεισμένος σε ένα ξύλινο σπίτι στο δάσος, πασχίζοντας να θυμηθεί τι του συνέβη και να ανασυνθέσει το πρόσφατο παρελθόν του μέσα από τις αναμνήσεις που του φέρνουν τα αντικείμενα γύρω του. Η Serena του τίτλου δεν είναι άλλη από τη σύζυγο του ήρωα, η οποία έχει προφανώς εξαφανιστεί κάτω από μάλλον ανησυχητικές συνθήκες (το όνομά της αποτελεί φόρο τιμής στην ακτιβίστρια Serena Nelson, ένθερμη υποστηρίκτρια των ανεξάρτητων παιχνιδιών adventure, η οποία αντιμετώπισε συστηματική παρενόχληση όταν αποκαλύφθηκε ότι έχει πραγματοποιήσει αλλαγή φύλου). Όσες εκπλήξεις μπορεί να χωρέσει το σενάριο ενός παιχνιδιού που ζήτημα να διαρκεί ένα μισάωρο και εκτυλίσσεται μέσα σε δυο όλα κι όλα δωμάτια, οι δημιουργοί της Serena τις σκαρφίζονται και τις "ξετινάζουν" με ανενδοίαστο κέφι, χαρίζοντάς μας το οπτικοποιημένο και διαδραστικό αντίστοιχο ενός ευφυούς διηγήματος μυστηρίου: η ιστορία θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τον Poe ή τον Oscar Wilde, τους οποίους εξάλλου τιμά με πανούργα κλεισίματα του ματιού. Το κλειδί της υπόθεσης είναι οι σκέψεις και οι διαπιστώσεις του κεντρικού χαρακτήρα (στον οποίο δανείζει τη φωνή του ο βετεράνος σχεδιαστής και σεναριογράφος βιντεοπαιχνιδιών Josh Mandel, πρώην συνεργάτης της θρυλικής Sierra) που επηρεάζουν όχι μονάχα την εξέλιξη της πλοκής, αλλά και το "άψυχο" περιβάλλον. Μοναδική αιτία "γκρίνιας" από την πλευρά μου, η τάση της κάμερας να περιστρέφεται αυτοβούλως και ασταμάτητα αν τυχόν δεν τοποθετήσουμε τον κέρσορα ακριβώς στο σημείο που πρέπει ώστε να μετακινηθούμε μέσα στο χώρο. Κατά τα άλλα, το έξυπνο και αρκετά πρωτότυπο αυτό παιχνίδι - που διατίθεται μάλιστα εντελώς δωρεάν μέσω Steam - προτείνεται ανεπιφύλακτα στους φίλους του είδους και ιδίως στους νεοφώτιστους (ή τους ενδιαφερόμενους, πλην αμύητους).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (24.12.18) και ΕΔΩ.

Ιστορίες που δεν Πρέπει Ποτέ να Ειπωθούν - Δυο Βιντεοπαιχνίδια με Εκλεκτικές Συγγένειες

I. MIASMATA (2012)

Σ' έναν άλλο τόπο και χρόνο, ξυπνάς ξεβρασμένος στην ακτή κάποιου μυστηριώδους νησιού, προπύργιου - ή κρησφύγετου - μιας ομάδας λαμπρών επιστημόνων που όμως έχουν γίνει όλοι άφαντοι. Είσαι εξόριστος, προδομένος μα και προδότης. Πάσχεις από μια απροσδιόριστη, θανάσιμη μολυσματική ασθένεια, της οποίας τη θεραπεία πρέπει να ανακαλύψεις για να γιατρευτείς και ο ίδιος πριν φύγεις από το νησί. Και το όνομά σου είναι Robert Hughes.

Lethe's Betrayal & Lethe's Betrayal Nocturnes (2017)

Ζοφερά νανουρίσματα της λησμονιάς

Η Λήθη στην ελληνική μυθολογία ήταν ένα από τα πέντε ποτάμια του Άδη, εκείνο που χάριζε αιώνια λησμονιά σε όποιον έπινε απ' τα νερά του. Όχι σπάνια, η λήθη, ταυτόσημη του θανάτου, θεωρείται ανακούφιση απ' το φορτίο της μνήμης - δεν είναι ωστόσο ανάγκη να πεθάνει κανείς για να ξεχάσει. Η εθελούσια επιλογή της λησμονιάς ενάντια στην οδύνη των αναμνήσεων είναι ίσως ένας τρόπος αντιμετώπισης του πένθους, αλλά και των λιγότερο δυσβάστακτων προβλημάτων της καθημερινότητας. Δεν αποτελεί πάντως απαραίτητα και εγγυημένη λύση...

Apple Tree Yard (2017)

Η αποκτήνωση του φόβου

Αρκετά καλοφτιαγμένο υβρίδιο ψυχολογικού thriller και δικαστικού δράματος σε παραγωγή του BBC, βασισμένο στο ομότιτλο πολυσέλιδο μυθιστόρημα της βραβευμένης Αγγλίδας (καταγωγής Ρομά) δημοσιογράφου Louise Doughty. Τα τέσσερα ωριαία επεισόδια της μίνι σειράς (σε σενάριο της συγγραφέα μαζί με την Amanda Coe και σκηνοθεσία της Jessica Hobbs) κυλούν με μάλλον άστατο ρυθμό, πότε στριμώχνοντας πεντακόσια πράγματα μέσα σε λίγα λεπτά δράσης και πότε δοκιμάζοντας την αντίσταση του θεατή στα θέλγητρα του... Μορφέα με μακρόσυρτα πλάνα άδειων διαδρόμων και βουβών βλεμμάτων χαμένων στο κενό. Έχει ωστόσο το ενδιαφέρον της και δεν σε αφήνει να την παρατήσεις στη μέση, εν μέρει επίσης χάρη στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών Emily Watson (Κόκκινος Δράκος, Πορτοκάλια στον Ήλιο), Ben Chaplin (Dorian Gray, Mad Dogs) και Mark Bonnar (Jeckyl & Hyde, Shetland). Διακεκριμένη μεσήλιξ πανεπιστημιακός ονόματι Yvonne Carmichael (Watson) με καλοπροαίρετο, πλην επιρρεπή στα εκτός γάμου "ξινά" σύζυγο (Bonnar) συνάπτει ευκαιριακή σχέση με ωραίο αινιγματικό άγνωστο (Chaplin), η οποία όμως παίρνει συνταρακτική τροπή όταν η Yvonne πέφτει θύμα βιασμού και συστηματικής παρενόχλησης από λιγούρη κρυπτοψυχάκια συνάδελφό της (Steven Elder) και ο μυστικοπαθής εραστής της, που ως τα μισά του τρίτου επεισοδίου εκείνη και εμείς τον ξέρουμε μονάχα ως "X", αναλαμβάνει να "καθαρίσει"... Το ότι οι κακοποιημένες γυναίκες συχνά τυχαίνει να αντιμετωπίζονται απάνθρωπα από την κοινωνία και (ειρωνικά) τη δικαιοσύνη δεν παύει βέβαια να είναι μια θλιβερά επαίσχυντη αλήθεια, όπως και το ότι οι δικηγόροι καταφεύγουν στα πιο ποταπά μέσα προκειμένου να κερδίσουν μια υπόθεση. Από κει και πέρα όμως, δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε όντως να γίνει δεκτή στο δικαστήριο μια αφελέστατη έως εξωφρενική σειρά ισχυρισμών υπέρ ή εναντίον ενός προσώπου. Φτάνεις μάλιστα στο σημείο να αγανακτείς όχι τόσο με την αδικία εις βάρος της ηρωίδας, όσο με τις ασύστολες μπαρούφες που αμολάνε αβέρτα οι εκπρόσωποι της κάθε πλευράς - και να απορείς πώς οι έρμοι οι ένορκοι δεν κατέληξαν ομαδικά στο τρελάδικο. Το εσκεμμένα (φαντάζομαι) "ανοιχτό" φινάλε δείχνει κάπως αδύναμο αμέσως μετά τις γεμάτες ένταση σκηνές της δίκης, επισφραγίζοντας με τη διφορούμενη ανατροπή (;) του τη γενική αίσθηση "ξενερώματος". Ίσως ένα επεισόδιο λιγότερο θα βοηθούσε την πλοκή να βρει εξαρχής τις ισορροπίες και το δρόμο της, δίχως να παραπαίει αδιάκοπα μεταξύ αμήχανου σασπένς και μιας ελαφρώς εξυπνακίστικης αυτοϋπονομευτικής διάθεσης. Ο ρόλος του Ben Chaplin, το "κλειδί" όλης της ιστορίας, τελικά αποδεικνύεται ο πιο προχειρογραμμένος και αδύναμος (αν όχι αθέλητα κωμικός), σχεδόν χαραμίζοντας τον πολύ καλό ηθοποιό αντί να προβάλλει και να αξιοποιεί το φανερά "ψαγμένο" παίξιμο και τη σκοτεινά αντισυμβατική γοητεία του.