The Mist (2017)

Οτιδήποτε άλλο εκτός από King

Λοιπόν, κάποιος μέσα απ' τη βιομηχανία του θεάματος μισεί τον Stephen King και έχει βαλθεί να τον υπονομεύσει και να τον διασύρει παντοιοτρόπως. Μονάχα έτσι εξηγείται η κατά συρροήν, σε βαθμό κακουργήματος διαστρέβλωση πασίγνωστων και εμβληματικών του βιβλίων, σχεδόν σε κάθε διασκευή τους για τη μικρή ή μεγάλη οθόνη (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια: από το... αποστεωμένο στην κυριολεξία Bag of Bones (2011) και το ανεκδιήγητο φιάσκο του Under the Dome (2013) ως την ασυγχώρητη φετινή κινηματογραφική κακοποίηση του επικού Μαύρου Πύργου. Μα εκεί που οι προφανώς ορκισμένοι δυσφημιστές του τα έδωσαν όλα, χωρίς περίσκεψη και (κυρίως) χωρίς αιδώ, ήταν η πρόσφατη σειρά του καλωδιακού καναλιού Spike TV, βασισμένη (λέμε τώρα) στη νουβέλα The Mist, που το 2007 είχε γίνει ταινία - όχι κακή - από τον λάτρη του είδους και του King, Frank Darabont (Τελευταία Έξοδος: Rita Hayworth, Το Πράσινο Μίλι). Μια δεκαετία αργότερα, η Ομίχλη του Δανού παραγωγού Christian Torpe (Store Dromme, Laerkevej) έρχεται να ανασκευάσει κατά το πολιτικώς ορθότερον την καθαρόαιμη αυτή ιστορία φανταστικού τρόμου, ανακατεύοντας ό,τι εξόφθαλμο κλισέ βάζει ο νους σε μια απερίγραπτη τηλεοπτική "σούπα" που φιλοδοξεί να είναι οχτακόσια πράγματα μαζί και τελικά δεν είναι τίποτα. Ως και το έσχατο δευτερόλεπτο, η πολυπληθής ομάδα των σεναριογράφων της δεν είχε αποφασίσει ποιο ακριβώς ήταν το συστατικό της θανατηφόρας ομίχλης, απ' την οποία, ωστόσο, γλίτωνε επιλεκτικά όποιο πρόσωπο δεν τους βόλευε να εξοντωθεί. Σμήνος από ανθρωποφάγους σκόρους; Ένας απέραντος... ταραμάς από αιμοσταγείς σκουληκαντέρες; Μεταλλαξιογόνος ανάσα άμορφου τέρατος; Λευκό "μελάνι" γιγάντιου χταποδιού της ξηράς; Αφήνω πια τα οικογενειακά, ερωτικά, ταξικά και άλλα συναφή δράματα που εκτυλίσσονταν στο προσκήνιο, προκαλώντας άθελά τους το γέλιο αντί της επιδιωκόμενης συγκίνησης ή αποτροπιασμού, για να κορυφωθούν σε μια "ανατροπή" (ή μάλλον, σειρά "ανατροπών") που απ' την αρχή κιόλας έβγαζε μάτι. Και οι φάτσες... οι φάτσες! Λες και η κακομουτσουνιά όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών ήταν προϋπόθεση της ακρόασης για τους ρόλους τους - ώρες ώρες νόμιζες ότι παρακολουθούσες φτηνό κακέκτυπο του American Horror Story. Γι' αυτό δεν έφταιγαν βέβαια οι ίδιοι οι άνθρωποι και υπό διαφορετικές συνθήκες, θα αποτελούσε ίσως σκηνοθετικό ατού. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, υπερτονίζει την αίσθηση thriller της πλάκας που αφήνει γενικά η σειρά: δεν του πάει καθόλου του King η (ψευδο)νεορεαλιστική ατημελησία του λεγόμενου "Scandi-noir". Και η παραμικρή διατάραξη της σχολαστικά ζυγισμένης μυθοπλαστικής του ισορροπίας είναι ικανή να φέρει τον όλεθρο - όπως κι εδώ, για πολλοστή φορά, συνέβη.

Oracle (2017)

Ο χρησμός επτασφράγιστος

Ο τίτλος του παιχνιδιού ("μαντείο" στα Αγγλικά) προϊδεάζει πιθανώς για κάτι προς το μεταφυσικότερον, ενώ η λαμπερή χρωματική παλέτα των τοπίων δίνει εκ πρώτης όψεως ειδυλλιακή εντύπωση. Στην ουσία, ωστόσο, πρόκειται για μια "εσωτερική", προσωπική αναδρομή η οποία βαθμηδόν παίρνει τροπή κάθε άλλο παρά "ρομαντική" ή ευφρόσυνη. Ο πρωταγωνιστής, άλλωστε - και αφηγητής της ιστορίας - δεν κάνει και πολλά εκτός απ' το να περιφέρεται αδιάκοπα και ακούραστα στις κοιλάδες, στα βουνά και στις ακρογιαλιές ενός εγκαταλελειμμένου, απροσδιόριστου γεωγραφικά νησιού, εξερευνώντας ερειπωμένα μνημεία εξίσου ακαθόριστης εποχής και τεχνοτροπίας και αναπολώντας τα στάδια της σχέσης του με τη γυναίκα που του κατέστρεψε τη ζωή. Κάθε "σταθμός" φέρνει ολοένα και εντονότερα στην επιφάνεια τη συσσωρευμένη οργή και εκδικητικότητα του ήρωα, μετουσιώνοντας την ήρεμη και ευχάριστη αρχικά περιπλάνησή του σε πικρό, σκοτεινό ταξίδι με ξεκάθαρα δυσοίωνη κατάληξη. Βασισμένο στη μηχανή της Unity, το Oracle είναι κατά κύριο λόγο ένας "προσομοιωτής βαδίσματος" (walking simulator) σχεδόν χωρίς αλληλεπίδραση του παίκτη με το εικονικό περιβάλλον του παιχνιδιού. Αναρωτιέμαι αν η παράδοξη επιλογή του προγραμματιστή (Constantin Nicorescu) να επεκτείνει τις διαδρομές ως και κάτω απ' το νερό, δίχως μάλιστα την παραμικρή ανάγκη οξυγόνου (εδώ οφείλω να επισημάνω το ποιητικά σουρεαλιστικό εφέ της συγχώνευσης ξηράς και βυθού σε έναν εξαίσιο υβριδικό βιότοπο με ολάνθιστη υποβρύχια βλάστηση που πότε πότε ξεμυτίζει απ' την επιφάνεια της θάλασσας) και να μετατρέπει τις πτώσεις από γκρεμό σε... αναίμακτο τρέξιμο κατά μήκος των κάθετων βράχων, έγινε με σκοπό να παρακαμφθούν άλλοι τεχνικοί σκόπελοι, ή εξυπηρετεί το υπόβαθρο της κεντρικής ιδέας - πάνω σ' αυτό έχω μια θεωρία, αλλά δεν θα την αναλύσω προς αποφυγήν χαλάστρας (spoiler). Οι θέσεις των καλοφτιαγμένων, αρκούντως σκιαχτερών μνημείων είναι σχετικά εύκολες στον εντοπισμό και όχι ιδιαίτερα δυσπρόσιτες (εκτός από το υπέροχα σχεδιασμένο παλιό ορυχείο και ένα δυο ακόμα σημεία που μάταια εξάπτουν την περιέργεια, αφού δεν είναι καν προσβάσιμα). Αν και εξαιτίας των ασαφειών της πλοκής (σε σενάριο της Ioana Serban) και του κάπως απότομου φινάλε, το Oracle θυμίζει μάλλον demo παρά ολοκληρωμένο project, η εμπειρία στο σύνολό της είναι ευπρόσδεκτα εμβυθιστική, αναπληρώνοντας την έλλειψη δράσης με την υποβλητικότητα των γραφικών (Alex Dumitrache & Sami Al Nayef) και του soundtrack, τη ζωντάνια της ηχητικής επένδυσης και την ωραία εκφραστική φωνή του Brynjar Gunnarsson.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (24.8.17) και ΕΔΩ.

Morphopolis (2014)

Το θαυμαστό ταξίδι μιας προνύμφης

Θεσπέσιο εικαστικά point & click παιχνιδάκι εμπνευσμένο, σύμφωνα με τους κατασκευαστές του, από το "ιδιότροπα" εμβληματικό Machinarium και το συγγενές οπτικά The Tiny Bang Story (που με τη σειρά τους χρωστούν την υφολογική τους ιδιαιτερότητα στο ήδη δεκαοκταετές Sanitarium), ενώ ο τίτλος, Morphopolis (Πόλη των Μορφών), παραπέμπει στην ταινία Metropolis του Fritz Lang. Καρπός μιας τυχαίας συνάντησης που κατέληξε σε σταθερή δημιουργική συνεργασία, το πρώτο από κοινού project του προγραμματιστή Dan Walters και του αρχιτέκτονα και βραβευμένου εικονογράφου Ceri Williams έχει ως κεντρικό χαρακτήρα μια μικρή... κάμπια που πρέπει να διανύσει όλα τα στάδια της μεταμόρφωσής της σε τέλειο έντομο, βοηθώντας παράλληλα τα υπόλοιπα πλάσματα, ζωάκια και φυτά, του περιβάλλοντός της να βρουν τροφή και να ολοκληρώσουν τη δική τους ανάπτυξη. Θέμα αναπάντεχα πρωτότυπο - αν και, για ορισμένους, ίσως όχι και τόσο συναρπαστικό εκ πρώτης όψεως. Αλλά όπως πάντα στις περιπτώσεις όπου κάτι φαντάζει υπερβολικά απλό για να είναι μονάχα αυτό που δείχνει, έτσι κι εδώ αξίζει τον κόπο να παρακάμψουμε τις επιφανειακές εντυπώσεις και να "σκάψουμε" λιγάκι πιο βαθιά.