Never Look Back - Demo (2016)

Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει απ' τον εαυτό του

Αξιέπαινη παρθενική απόπειρα βιντεοπαιχνιδιού από την ανεξάρτητη ουκρανική Don't Panic Arts, αποτελούμενη από μόλις τέσσερις νεαρούς προγραμματιστές που εναποθέτουν τις ελπίδες τους για περαιτέρω ανάπτυξη του project στον... πατριωτισμό τυχόν ενδιαφερομένων (βλ. KickStarter). Μακάρι να τα καταφέρουν, καθώς μια πρώτη επαφή με το παιχνιδάκι τους μέσω του δεκαπεντάλεπτου και κάτι demo (διαθέσιμου από την ιστοσελίδα τους σε αγγλική και ρωσική γλώσσα) υπόσχεται αρκετά. Ο πρωταγωνιστής, ονόματι Mark, βρίσκεται αίφνης και ανεξήγητα παγιδευμένος μέσα σε μια εμφανώς εγκαταλελειμμένη βίλα, την οποία πρέπει να εξερευνήσει ώστε να βρει όχι μόνο τα αντικείμενα που θα τον βοηθήσουν να δραπετεύσει, αλλά και στοιχεία για το τι μπορεί να του έχει συμβεί. Κατά τα λεγόμενα των δημιουργών, ωστόσο, δεν πρόκειται για μια απλή περιπέτεια απόδρασης: κάθε δωμάτιο του σπιτιού κρύβει μια ολόκληρη ιστορία και διαπνέεται από μια ατμόσφαιρα κλιμακούμενης αγωνίας και αβεβαιότητας. Σκονισμένοι καθρέφτες, φθαρμένα κάδρα, φώτα που αναβοσβήνουν μόνα τους, αιματοβαμμένα προειδοποιητικά σημειώματα και σκιαχτερά υπόγεια υποδέχονται τον έντρομο ήρωα και τον οδηγούν σε χώρους και καταστάσεις που δοκιμάζουν τόσο τη λογική του, όσο και τις ψυχικές του αντοχές. Δεν λείπουν βεβαίως οι αναφορές στον Lovecraft και τη γοτθική λογοτεχνία γενικότερα, όπως και τα κλεισίματα του ματιού σε ταινίες και παιχνίδια συγγενούς θεματολογίας. Η χρήση pixel art (με τη φιλική προς τη φορητότητα μηχανή της Unity) κατανοώ φυσικά ότι είναι οικονομικά προσιτή και βολική για αρχάριους και/ή αυτοχρηματοδοτούμενους σχεδιαστές βιντεοπαιχνιδιών, παρουσιάζει όμως το μειονέκτημα ότι σε κάποιες περιπτώσεις (ιδίως αν οι υφές περιβάλλοντος είναι πολύχρωμες ή "φορτωμένες") ο παίκτης δεν βλέπει σχεδόν τίποτα και αναγκάζεται να πηγαίνει μαντεύοντας. Παρ' όλα αυτά, η κεντρική ιδέα παραμένει ελκυστική για τους φίλους του είδους, ενώ το θεσπέσιο soundtrack (από τον Αμερικανό μάγο των πλήκτρων και ήδη βετεράνο στη δωρεάν διάθεση πρωτότυπης μουσικής Kevin MacLeod) και μόνο αποτελεί σοβαρότατο λόγο απόκτησης του τελικού προϊόντος. Καλή επιτυχία λοιπόν στα παιδιά και συγχαρητήρια για την τόλμη και το μεράκι τους - πράγματα όχι ακριβώς αυτονόητα τώρα πια.

Oyevitne - Eyewitness (2014)

Μυστικά και ψέματα επί μυστικών και ψεμάτων

Δυο νεαροί φίλοι, ο Philip (Axel Boyum) και ο Henning (Odin Waage) γίνονται μάρτυρες ενός αποτρόπαιου φονικού. Ο φόβος για αντίποινα από τον αδίστακτο δράστη τους εμποδίζει να το καταγγείλουν - αυτό όμως δεν είναι το μοναδικό μυστικό που πρέπει με κάθε θυσία να φυλάξουν... Καλογυρισμένο τηλεοπτικό thriller έξι ωριαίων επεισοδίων, από τους Νορβηγούς Jarl Emsell Larsen (ιδέα & σενάριο) και Kathrine Valen Zeiner (σκηνοθεσία), του οποίου η φετινή αμερικανική βερσιόν έχει ήδη αρχίσει να προβάλλεται, καθιστώντας τις όποιες συγκρίσεις αναπόφευκτες. Αμόλυντη προς το παρόν απ' την υπερατλαντική μάστιγα της πολιτικής ορθότητας, η σκανδιναβική τηλεοπτική και κινηματογραφική παραγωγή δεν δειλιάζει μπροστά στην αμείλικτα ρεαλιστική απεικόνιση της ανθρώπινης τραγικωμωδίας σε κάθε πεδίο έκφανσής της. Ο καθημερινός εφιάλτης των δυο παιδιών που έχουν επωμιστεί δυσβάστακτο για την ηλικία τους φορτίο ξεδιπλώνεται με όλη τη μελοδραματική υπερβολή και τα χαώδη σκαμπανεβάσματα της εφηβικής ψυχοσύνθεσης. Ο γλυκός και πολυτάλαντος Boyum (Ingen Grunn til Panikk, Black Widows) ενσαρκώνει σπαρακτικά τον εύθραυστο, "προβληματικό" λόγω συνθηκών και περιθωριοποιημένο Philip - "αγνώστου πατρός" και ναρκομανούς μητρός (Cecilie A. Mosli), πρόσφατα υιοθετημένο από την αδέκαστη αστυνόμο Helen Sikkeland (υπέροχη η Anneke von der Lippe) και τον ψυχοπονιάρη αγρότη σύζυγό της, Sven (Bjorn Skagestad) - απέναντι στον εξωτερικά ψυχρό, αθλητικό και δημοφιλή στους συμμαθητές του Henning του Waage (Hvaler, Svartsjon). Και όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί βέβαια είναι ένας κι ένας στους ρόλους τους, ζωντανεύοντας με πάθος και αληθοφάνεια μια πλοκή που αργεί λίγο να πάρει μπρος και συχνά "σκοντάφτει" κάπως άγαρμπα (εδώ οφείλω με μισή καρδιά να παραδεχτώ πως αν δεν είχα παρακολουθήσει τον "πιλότο" της αμερικανικής εκδοχής πριν το νορβηγικό πρωτότυπο, ίσως θα είχα δυσκολευτεί να βγάλω άκρη απ' την υπόθεση: μ' όλη του την αναμενόμενη επεξηγηματικότητα και το πολιτικά ορθό "λουστράρισμα", το remake δείχνει πιο "ξεσκαρταρισμένο" και στέρεα ανεπτυγμένο από δραματουργική άποψη), βαθμιαία ωστόσο κερδίζει και απορροφά το θεατή. Για μια ακόμα φορά, δεν μπόρεσα να μη διαπιστώσω την έντονη έως οργανική παρουσία των μηχανόβιων συμμοριών σε σκανδιναβικό έργο - οι οποίες φαίνεται πως στις χώρες αυτές είναι κράτος εν κράτει, με δικό τους κώδικα δικαιοσύνης και τιμής που αγνοεί, αν όχι υπερβαίνει την έννομη τάξη. Η ελαφρώς... κομπογιαννίτικη ανατροπή του φινάλε σχεδόν συγχωρείται, καθώς το βάρος πέφτει μάλλον στις διαπροσωπικές συνέπειες της εγκληματικής πράξης παρά στην εξιχνίαση και τα κίνητρά της. Ξεχωριστή μνεία για έναν απ' τους πιο ελκυστικούς "κακούς" που έδειξε ποτέ η οθόνη, τον επιβλητικότατο λόγω εμφάνισης όσο και αναστήματος Per Kjerstad (Hotel Caesar, Erobreren), όπως και στην ταιριαστά δύσθυμη, "κλειστοφοβική" φωτογραφία του ειδικευμένου κυρίως σε ντοκιμαντέρ Lars Vestergaard (Unit One, Millionaire Motors).