Ομαδική παράκρουση μικροαστικής κλειστοφοβίας
Όχι αδικαιολόγητα, ο παραγωγικότατος και ακαταπόνητος Stephen King είναι ίσως ο πιο πολυδιασκευασμένος για την οθόνη συγγραφέας επιστημονικής (κυρίως) φαντασίας. Πέρα από τον ασύλληπτο όγκο του έργου του, οι (συνήθως) χωρίς άμεσα αναγνωρίσιμο λογοτεχνικό προηγούμενο ιδέες, πλοκές και χαρακτήρες του προσφέρουν άφθονο υλικό για οπτικοποίηση και σεναριακή εκμετάλλευση, πατώντας όσο πρέπει και στο ρεαλισμό ώστε να πείθουν αναγνώστες και εν δυνάμει θεατές. Υπόδειγμα της "ζόρικης" αυτής ισορροπίας, το μυθιστόρημά του Under the Dome (2009) εξιστορεί τον αιφνίδιο, ερμητικό εγκλωβισμό μιας μικρής αμερικανικής κωμόπολης κάτω από έναν αόρατο θόλο ανεξήγητης φύσης και προέλευσης. Σε συνθήκες "θερμοκηπίου" και δίχως επαφή με τον έξω κόσμο, η ως τότε αρμονική συνύπαρξη των κατοίκων της δοκιμάζεται αμείλικτα από τις διαπροσωπικές εντάσεις και τα καταστροφικά μυστικά που αναπόφευκτα βγαίνουν στην επιφάνεια... Αν και το εύρημα είναι "από δεύτερο χέρι" - όρα το άγνωστο πλην πρωτοπόρο στα ειδικά εφέ φιλμ του 1966 The Bubble και το βιντεοπαιχνίδι μεταφυσικού τρόμου Barrow Hill (2006) - ο King το χρησιμοποιεί με την αναμενόμενη επιδεξιότητα ως πρόσχημα για την ανατομία ενός υποθετικού κοινωνι(ολογι)κού πειράματος, που εξελίσσεται σαν εκτεταμένο reality υπό το βλέμμα των μυστηριωδών αυτουργών του. Είναι απορίας άξιο πώς ένα ανάγνωσμα με στέρεη δραματουργική βάση και δομή και συναρπαστικά πλασμένα πρόσωπα κατέληξε στην τηλεόραση ως κυριολεκτική σκιά του εαυτού του - και δη στρεβλωμένη σε βαθμό κακουργήματος. "Φανταστικό" δεν σημαίνει "ό,τι μας κατέβει" και το διαχρονικά αξιοθαύμαστο και ελκυστικό της γραφής του King είναι ακριβώς η εσωτερική συνέπεια και συνοχή των κόσμων που χτίζει. Την οποία ο δημιουργός της σειράς Brian K. Vaughan (Lost) δεν θεώρησε προφανώς απαραίτητο να σεβαστεί, με αποτέλεσμα απ' τη μέση του πρώτου κιόλας κύκλου να επέλθει το μέγα μπάχαλο: εδώ δεν πρόκειται για διασκευή - ούτε καν "ελεύθερη" με την πλατύτερη δυνατή έννοια - αλλά για εκτέλεση στα έξι μέτρα. Το πώς αυτό το σίριαλ κάλυψε τρεις ολόκληρες σεζόν αραδιάζοντας απανωτές ασυναρτησίες τερατωδώς άσχετες με το πρωτότυπο κείμενο και χάνοντας με αλματώδεις ρυθμούς κοινό και εντυπώσεις, παραμένει άλυτος γρίφος. Κρίμα στο βιβλίο πρώτα απ' όλα, κρίμα και στους πολύ καλούς ηθοποιούς (Jeff Fahey, Dean Norris, Nicholas Strong, Britt Robertson, Jolene Purdy), την κινηματογραφικής ποιότητας φωτογραφία (Cort Fey, Walt Lloyd, David Geddes, Derek E. Tindall) και το όμορφο soundtrack (W. G. Snuffy Walden & A. Patrick Rose), που πραγματικά χαραμίστηκαν.
