Devil's Gate (2017)

Ό,τι θεός, ή μη θεός, ή... ο Θεός βοηθός

Από πού να πιάσω και τι ν' αφήσω εδώ. Ένα μόνο έχω να πω: Κρίμα. Κρίμα στον ωραίο τίτλο και τη "γαργαλιστική" ιδέα που αποδεικνύεται πιο "ζόρικη" απ' όσο οι σχετικά πρωτάρηδες σεναριογράφοι (Peter Aperlo & Clay Staub - ο δεύτερος ευθύνεται και για τη σκηνοθεσία) ήταν, προφανώς, σε θέση να διαχειριστούν, με αποτέλεσμα να τους φύγει απ' τα χέρια και να πάθει ό,τι και ο δύσμοιρος, συμπαθέστατος πλην γκαντέμης συμπρωταγωνιστής (Shawn Ashmore, γνωστός και αγαπητός στους φίλους των βιντεοπαιχνιδιών από το πολυπαινεμένο Quantum Break και το παράλληλο, συμπληρωματικό ομότιτλο σίριαλ) της τηλεοπτικής Amanda Schull (Pretty Little Liars, Murder in the First), της οποίας η φάτσα, η κόμμωση και η μονίμως δυσκοίλια έκφραση - όπως και η προσεγμένη, κατά τα άλλα, φωτογραφία του έμπειρου στο είδος Miroslaw Baszak (Pontypool, The Strain) - κραυγάζουν από μακριά "Scandi-noir του φτωχού". Κρίμα και για τις ευσυνείδητες προσπάθειες του φωτογενούς Milo Ventimiglia να στριμώξει το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του σ' έναν ρόλο τόσο ατσούμπαλα άνισο και ασυνεπή στον εαυτό του, ώστε η άρδην ανατροπή που τον αφορά φέρνει τελικά γέλιο αντί για σοκ. Έχω δε την υποψία ότι μέρος της φετινής, όγδοης σεζόν (Apocalypse) του American Horror Story παρωδεί, μεταξύ άλλων, αυτή συγκεκριμένα την ταινία. Οφείλω, ωστόσο, να αναγνωρίσω ένα απροσδιόριστο "κάτι" που σώζει το όλο εγχείρημα από τον πλήρη καταποντισμό - ίσως μια ειλικρίνεια προθέσεων που εμποδίζει τον αθέλητο σουρεαλισμό της υπόθεσης να υπονομεύσει την ατμοσφαιρικότητα του εικαστικού μέρους και κατορθώνει να κρατήσει, έστω και από μια κλωστή, το ενδιαφέρον. Το από φυσικού του σκιαχτερό πρόσωπο του ταλαντούχου μικρού Spencer Drever (Fargo, Strange Empire) θα στοιχειώνει για καιρό τους εφιάλτες μας.

The Fidelio Incident (2017)

Οράματα, ενοχές, ανατροπές

Ένα αεροπορικό ατύχημα χωρίζει με τραγικό τρόπο ένα αγαπημένο ζευγάρι, τον Stanley και τη Leonore, που πάνω στην απελπισμένη φυγή τους - δεν ξέρουμε ακόμα από ποιον ή τι - χάνονται σε μια απόκρημνη χιονοσκέπαστη περιοχή αγνοώντας την τύχη ο ένας του άλλου. Εμείς παίζουμε από την πλευρά του Stanley, ο οποίος έχει πάθει αμνησία και πασχίζει να ανασυναρμολογήσει ένα όχι και τόσο αθώο, απ' ό,τι φαίνεται, παρελθόν συλλέγοντας μισοκαμένα αντικείμενα και σελίδες από το ημερολόγιο της Leonore, που σκορπίστηκαν σε μια χαώδη έκταση αφιλόξενου εδάφους. Εχθρικές έως θανατηφόρες καιρικές συνθήκες, πλήθη από μισοψόφιες ξεβρασμένες τσούχτρες και σκελετούς γιγάντιων προϊστορικών ζώων, απότομα μονοπάτια και καταπαγωμένα νερά είναι μερικά μόνο από τα εμπόδια που συναντά ο Stanley αναζητώντας απεγνωσμένα τη γυναίκα του, ενώ ο χρόνος δεν μετρά υπέρ τους... Εμπνευσμένο από τη μια και μοναδική όπερα που έγραψε ο Beethoven, η οποία δανείζει και τον τίτλο της στο εξαιρετικά πρωτότυπο, αγχωτικά συναρπαστικό αυτό παιχνίδι, το Fidelio Incident αναφέρεται δίχως να "χρυσώνει" το χάπι στην πρόσφατη αιματοβαμμένη ιστορία της Ιρλανδίας. Δεν πρόκειται όμως τόσο για πολιτικό σχόλιο, όσο για μια ανελέητη ψυχολογική "ανασκαφή" που ξεψαχνίζει το υποσυνείδητο και τα απομεινάρια μνήμης ενός συμμέτοχου σε φονικές πράξεις βίας, με προκάλυμμα τα ευγενή ιδεώδη του απελευθερωτικού αγώνα. Οι αιτίες όμως που τον υποκίνησαν - και, στην ουσία, τον εξώθησαν - ήταν κάθε άλλο παρά ευγενείς. Αν και το γραφικό περιβάλλον (οι επιβλητικοί ογκόλιθοι σε κυκλικούς σχηματισμούς, τα σπήλαια με τα "υγρά" ιριδίζοντα χρώματα, τη σχεδόν απειλητικά φρέσκια και "ζωντανή" υδρόφιλη βλάστηση και τα μυστηριώδη χαράγματα στα τοιχώματά τους, τα υπόγεια καταφύγια με τους δαιδαλώδεις διαδρόμους) παραπέμπει απροκάλυπτα στο Dear Esther και το Kholat, η πλοκή διαφοροποιείται έντονα και ευπρόσδεκτα, οδηγώντας μας μέσα από διαδοχικά, ονειρικά/εφιαλτικά flash backs προς την τελική ανατροπή (ενδιαφέρον είναι πως την ίδια εποχή έτυχε να πέσουν στα χέρια μου τουλάχιστον δύο άλλα παιχνίδια - το προαναφερθέν Dear Esther και το εικαστικά οργιώδες ρωσικό The Last Dream, το οποίο αξίζει επίσης μια αναλυτικότερη παρουσίαση - με παρόμοιο εύρημα στο φινάλε τους). Αρκετά σύντομο ώστε να μην κουράζει και αρκετά "ζουμερό" ώστε να μην κάθεται απλώς στο δόντι, με τις καθαρές εκφραστικές φωνές των Glenn Keogh (Sons of Anarchy, Scorpion) & Bess Harrison (Memory, The Temple) και το εξαίσιο soundtrack του πιανίστα και συνθέτη συμφωνικής μουσικής Michael Krikorian, το Fidelio Incident μας χαρίζει κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα υπαρξιακής αγωνίας και αισθητικής απόλαυσης, που δεν θα αφήσει παραπονεμένους ως και τους απαιτητικούς φίλους του είδους.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (24.12.18) και ΕΔΩ.

The Dream Machine (2012)

Φροϊδικός εφιάλτης από πλαστελίνη & χαρτόνι

Ένα νεαρό ζευγάρι, ο Victor και η Alicia (που βρίσκεται στις αρχές της εγκυμοσύνης της), μετακομίζουν σ' ένα ευρύχωρο, αλλά όχι και τόσο καλοδιατηρημένο διαμέρισμα στην πόλη, προκειμένου να διευρύνουν τις επαγγελματικές τους προοπτικές. Μια σειρά από ύποπτα γεγονότα και ευρήματα ωθούν τον Victor να ερευνήσει τις δραστηριότητες και το παρελθόν του σπιτονοικοκύρη τους και διαχειριστή της πολυκατοικίας, ενός παράξενου, μοναχικού ηλικιωμένου που κρατά επτασφράγιστο το γραφείο του και τα υπόγεια του κτηρίου. Σίγουρος ότι πρόκειται για την κλασική περίπτωση αργόσχολου "ματάκια", ο Victor καταφέρνει να αποκτήσει πρόσβαση στις "απαγορευμένες" περιοχές της πολυκατοικίας ώστε να τον πιάσει στα πράσα. Αυτό όμως που θα ανακαλύψει, θα του γυρίσει κυριολεκτικά τον κόσμο ανάποδα... Με χαριτωμένες, "εντέχνως άτεχνες" φιγούρες και σκηνικά απίστευτης ομορφιάς, κατασκευασμένα εξ ολοκλήρου από πλαστελίνη και χαρτόνι και χρωματισμένα στο χέρι, η ανερχόμενη σουηδική ομάδα σχεδιαστών Cockroach Inc. (με επικεφαλής τους Anders Gustaffson και Erik Zaring) μας αφηγείται μια "δύσκολη" όσο και καθηλωτική ιστορία υπαρξιακής αγωνίας και αναζήτησης, αντλώντας έμπνευση από τις αρχές του Ινδουισμού και της νιτσεϊκής φιλοσοφίας, καθώς και από την ποίηση του Mearns, του Larkin, του Blake και του Carroll και φυσικά, το απαράκαμπτο σύμπαν του Lovecraft. Μη σας ξεγελά η συντομία, το χιούμορ και η (σχετική) απλότητα των γρίφων στο πρώτο από τα έξι συνολικά επεισόδια του Dream Machine. Από το δεύτερο και μετά, ετοιμαστείτε για ένα τρικυμιώδες, ολοένα και πιο σουρεαλιστικό ταξίδι σε κόσμους επώδυνα οικείους και μαζί επικίνδυνα πρωτόγνωρους, όπου το όνειρο και το υποσυνείδητο, η φαντασίωση, η αλληγορία και το ποιητικό παράλογο εισχωρούν με απρόβλεπτους τρόπους στην πραγματικότητα (ή έστω ό,τι συμβατικά θεωρούμε πραγματικότητα) και της αλλάζουν τον αδόξαστο. Δίκαια το άκρως ιδιότυπο αυτό παιχνιδάκι απέσπασε βραβεία και διακρίσεις και μάλιστα χαρακτηρίστηκε "αριστούργημα" από τους συνήθως φαρμακόγλωσσους συγκρατημένους κριτικούς του είδους. Οι φανατικοί των adventure - και όχι μόνο - θα αναγνωρίσουν τα παμπόνηρα κλεισίματα του ματιού σε προγενέστερα εμβληματικά παιχνίδια όπως το Sanitarium, ο Gabriel Knight, ο Duke Nukem και αρκετά άλλα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (25.11.18) και ΕΔΩ.