Ύστερα από τρία Αντίστροφα Ημερολόγια Γρίφων (Advent Calendars, "που λέτε κι εσείς εκεί") τα οποία είχα φτιάξει για τα Χριστούγεννα του 2020, 2022 και 2024 αντίστοιχα, παρουσιάζω ένα καινούργιο παιχνίδι γρίφων με 25 αινίγματα, ένα για κάθε μέρα του Δεκέμβρη ως τα Χριστούγεννα.
Ύστερα απ' το πολλά υποσχόμενο demo/πρόλογο The Lost Family, η ιστορία του Markus Ritter συνεχίζεται τώρα στο κυρίως παιχνίδι, Ghosts of the Past - αποτίνοντας φόρο τιμής όσο και αγάπης προς το εμβληματικό σύμπαν του Gabriel Knight, σύλληψη και έργο της Jane Jensen. Υπέροχα σχεδιασμένα, με σχεδόν άψογη διεκπεραίωση παρά τους οικονομικούς και υλικοτεχνικούς περιορισμούς, τα παιχνίδια της σειράς Markus Ritter έχουν ως πρωταγωνιστές τον ομώνυμο χαρακτήρα και την αποξενωμένη εξαδέλφη του, Roberta - επίσης τιμητική αναφορά στην πρωτοπόρο σχεδιάστρια παιχνιδιών FMV (Full-Motion Video) και μια απ' τις πρώτες δημιουργικές συνεργάτιδες της Jensen, Roberta Williams.
Άλλα δυο χρόνια μετά το δεύτερο Αντίστροφο Ημερολόγιο Γρίφων (Advent Calendar, "που λέτε κι εσείς εκεί") το οποίο είχα φτιάξει για τα Χριστούγεννα του 2022, παρουσιάζω ένα καινούργιο παιχνίδι γρίφων με 25 αινίγματα, ένα για κάθε μέρα του Δεκέμβρη ως τα Χριστούγεννα.
Πριν καμιά εικοσιπενταριά χρόνια, είχα φτιάξει την εμβρυϊκή βερσιόν ενός υποτυπώδους αλγορίθμου πολύ παρόμοιου με αυτόν που χρησιμοποιούν σήμερα οι AI βοηθοί αναζήτησης. Τον έλεγαν MaX (από τα αρχικά του ονόματός μου) και είχε δικό του email, στο οποίο του έστελνες ένα μονολεκτικό ερώτημα (π.χ. "καφές" ή "δεινόσαυροι" - στα Αγγλικά πάντοτε, καθώς η υποστήριξη του συστήματος Unicode για την "ανάγνωση" μη λατινικών ή μη συμβατικών λατινικών χαρακτήρων, δεν είχε γενικευτεί) και αυτόματα απαντούσε με την πρώτη σχετική πληροφορία που εντόπιζε στο διαδίκτυο, μέσω των τότε ακόμα πρωτόγονων μηχανών αναζήτησης (υπόψη ότι το Google δεν ήταν ούτε καν ιδέα της σημερινής του εκδοχής: στην κυριολεξία το είδαμε να γεννιέται, γι' αυτό θα σέβονται οι νεότεροι που το βρήκαν έτοιμο και αυτονόητα δεδομένο). Δεν λειτουργούσε πάντα, ούτε πάντα σωστά, και επειδή είμαι αυτοδίδακτη, χωρίς συστηματική κατάρτιση στο πεδίο αυτό, δεν ήταν εύκολο να εντοπίσω και να διορθώσω τα σφάλματα στον κώδικά του. Ήταν, άλλωστε, μάλλον περιττός αφού το απευθείας ψάξιμο στο ίντερνετ ήταν πιο γρήγορο και πιο πρακτικό (αλλά είχε λιγότερη πλάκα). Κι έτσι σύντομα τον εγκατέλειψα. Τώρα, με την εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης και τη γενίκευση της χρήσης της, μπόρεσα να αναπτύξω κάτι αντίστοιχο, αρκετά πιο περίπλοκο αλλά επίσης κάπως "κομπογιαννίτικο" (γι' αυτό και δεν "ελευθέρωσα" προς το παρόν τον κώδικα - ίσως κάποια στιγμή τον ανεβάσω με δημόσια άδεια στο GitHub, μήπως κανείς με πιο εξειδικευμένες γνώσεις και χρόνο να ασχοληθεί θελήσει να τον βελτιώσει).
Ένα ακόμα συλλεκτικό αφιερωματικό άλμπουμ, σε CD αυτήν τη φορά, το οποίο δεν θυμάμαι αν (και πότε) βρήκαμε σε δισκάδικο ή το έδινε κάποια εφημερίδα ή περιοδικό, με αφορμή μια επέτειο σχετική με τον Che. Σύμφωνα με τις πληροφορίες στο εξώφυλλο και το ένθετο βιβλιαράκι του CD, την επιλογή, ανθολόγηση και επιμέλεια των τραγουδιών έχει κάνει η Meri Lao - άραγε η γνωστότερη με το όνομα αυτό, διακεκριμένη Ιταλοαργεντινή συγγραφέας, μουσικός και ακτιβίστρια América Franco de Lao αυτοπροσώπως; - ενώ η συλλογή κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Βελισσάριος (Velissarios Editions). Τα περισσότερα κομμάτια είναι γραμμένα στην ισπανική (από τους Κουβανούς Carlos Puebla, Pablo Milanés, Silvio Rodríguez, Harold Gramatges & Nicolás Guillen, τον Βάσκο Jesús Munárriz, τον Αργεντινό Alfredo De Robertis, τους Χιλιανούς Victor Jara και Juan Capra και τον Ουρουγουανό Daniel Viglietti) και την ιταλική γλώσσα (από τους Domenico Modugno & Silvano Spadaccino, Marcello Minerbi, Sergio Endrigo), ενώ περιλαμβάνονται και συμμετοχές των Βραζιλιάνων Capinan & Giberto Gil και Sérgio Ricardo, της Γαλλίδας τραγουδοποιού Colette Magny (σε ποίηση José Martí και του ίδιου του Che Guevara), του Γερμανού Wolf Bierman, όπως και το σπαρακτικό αραβικό μοιρολόι του αντιστασιακού Αιγύπτιου ποιητή και μουσικοσυνθέτη Ahmed Fouad Negm μαζί με τον συναγωνιστή και μόνιμο συνεργάτη του, εμβληματικό "τυφλό βάρδο" El Sheikh Imam. Η μοναδικότητα του άλμπουμ τού προσδίδει ιδιαίτερη ιστορική αξία, καθώς είναι εξαιρετικά δυσεύρετο και ούτε στοιχεία του εκδότη δεν υπάρχουν τώρα πια.
Μια κοπέλα περνά αμέριμνη από υπόγεια διάβαση, όταν γίνεται μάρτυρας της βίαιης αναμέτρησης δυο αλλόκοτων τύπων, ο ένας από τους οποίους αποδεικνύεται ότι είναι βαμπίρ. Λίγο αργότερα, ένας νεαρός δημοσιογράφος, ο Ορφέας Αρσενίου (Σπύρος Χατζηαγγελάκης), στέλνεται από το μέσο όπου εργάζεται για να καλύψει τη συναυλία της goth μπάντας Empusa (Έμπουσα), της οποίας αρχηγός είναι ο Μάξιμος (Αντώνης Τανισκίδης) - το βαμπίρ της υπόγειας διάβασης. Ο Ορφέας συνοδεύεται στη συναυλία από τον κολλητό του φίλο Νίκο (Δημήτρης Κίτσος), τον βλέπουμε όμως να επιστρέφει στο σπίτι του αιμόφυρτος, κουβαλώντας λιπόθυμο... τον Μάξιμο και χωρίς να θυμάται τι συνέβη. Μέσα από απανωτά flash backs που εναλλάσσονται άναρχα με τα στιγμιότυπα της "τωρινής" γραμμής δράσης, μαθαίνουμε ότι η συναυλία των Empusa υπήρξε σκηνή αιματηρής συμπλοκής μεταξύ μιας σύναξης βαμπίρ και των ορκισμένων τους προαιώνιων εχθρών, μιας επίλεκτης ομάδας από κυνηγούς βρικολάκων, τους οποίους στρατολογεί από παιδιά και εκπαιδεύει με απάνθρωπες μεθόδους ο ιερέας Ουριήλ (Νίκος Παντελίδης). Στο σπίτι του Ορφέα, ο Μάξιμος συνέρχεται και τον πληροφορεί ότι ο Νίκος έχει σκοτωθεί, προσφέροντάς του "αιώνια ζωή" ώστε να ενισχύσει τις τάξεις των βαμπίρ εναντίον των κυνηγών τους και να εκδικηθεί για το θάνατο του φίλου του. Αυτή σε γενικές γραμμές είναι η υπόθεση της σειράς 8 δεκάλεπτων, κατά μέσο όρο, επεισοδίων που προβλήθηκε από την τηλεόραση του ANT1 και βασίζεται στο ομότιτλο κόμικ φαντασίας και τρόμου του ηθοποιού Ζήση Ρούμπου (μαζί με τον σχεδιαστή Χρήστο Μαρτίνη), σε σενάριο μάλιστα του ίδιου. Φαντάζομαι ότι η σειρά λειτουργεί κυρίως σαν teaser για το κόμικ - το οποίο δεν έχω, δυστυχώς, διαβάσει - καθώς τα μικρής διάρκειας επεισόδια μοιάζουν με trailers "κανονικών" επεισοδίων, μόλις αγγίζοντας ένα ενδιαφέρον κράμα στοιχείων από την ελληνική μυθολογία και παράδοση με τη δυτικόφερτη εικόνα μας για τα βαμπίρ και δίνοντάς μας μια ελάχιστη ιδέα τού τι θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί με αυτό το μυθοπλαστικό υλικό σε συνδυασμό με την εικαστική (Στέφανος Αλιπράντης) και σκηνοθετική (Βασίλης Αντωνιάδης) άποψη, εάν υπήρχαν τα μέσα για την πληρέστερη αξιοποίησή τους. Bonus οι ωραία χορογραφημένες σκηνές μάχης και οι cameo εμφανίσεις του Δημήτρη Πιατά (Σωκράτης) και της Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους (Εκάτη) στο τελευταίο επεισόδιο, το οποίο αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο συνέχειας.
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς και από ποιο δισκάδικο (τη μακρινή εκείνη εποχή που τα δισκάδικα ήταν στις δόξες τους) η Βερίνα κι εγώ ξετρυπώσαμε το συλλεκτικό αυτό άλμπουμ (τότε ακόμα σε βινύλιο - αργότερα βγήκε και σε CD) που κυκλοφόρησε το 1986 από τη CBS και δανείζεται τον τίτλο του από το εμβληματικό συνθετικό ποίημα του Federico Garcia Lorca Ο Ποιητής στη Νέα Υόρκη (Poeta en Nueva York, 1929-1930), γραμμένο κατά την επίσκεψή του για σειρά διαλέξεων στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια - η οποία, μάλιστα, συνέπεσε με το μεγάλο οικονομικό κραχ. Το Poets in New York είναι μια αφιερωματική ανθολογία μελοποιημένης ποίησης του Lorca, είτε μεταφρασμένης είτε στο πρωτότυπο, με τη συμμετοχή σπουδαίων καλλιτεχνών απ' όλο τον κόσμο όπως ο Καναδός Leonard Cohen (Take This Waltz), ο Ιταλός Angelo Branduardi (Grido A Roma), ο Ισραηλινός David Broza (Tu Infancia en Menton), οι Βραζιλιάνοι Raimundo Fagner & Chico Buarque (A Aurora), ο δικός μας Μίκης Θεοδωράκης με τον Georges Moustaki (Φεύγω για το Σαντιάγο), ο Σκωτσέζος Donovan (Unsleeping City), ο Γερμανός Manfred Maurenbrecher (Kleines Unendliches Gedicht), οι Ισπανοί Lluis Llach (Els Negres - Norma i Paradis), Victor Manuel (Nacimiento De Cristo), Paco & Pepe de Lucia (Asesinato) και ο Βάσκος τραγουδοποιός, συγγραφέας και cult ηθοποιός των δεκαετιών '70-'80 Patxi Andión (Oda A Walt Whitman). Η μουσική και πολιτισμική πολυφωνία της συλλογής αναδεικνύει περίτρανα την παγκόσμια όσο και διαχρονική εμβέλεια της ποίησης του Lorca, τη δημιουργική του οξυδέρκεια, διορατικότητα και ευελιξία, καθώς και το πάντοτε καίριο των κοινωνικών του προβληματισμών και του σχολιασμού της ανθρώπινης κατάστασης. Το πλήρες άλμπουμ μπορεί να ακουστεί ΕΔΩ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παρακολουθώντας το παρακάτω βίντεο, πρόσεξα ότι το ντύσιμο, το μαλλί και το μούσι του Patxi Andión, καθώς και η πόζα του στην αρχή του τραγουδιού (στο κομμάτι της απαγγελίας) είναι παρόμοια - προφανώς επίτηδες - με του ποιητή Walt Whitman στη νεανική του απεικόνιση από τον χαράκτη Samuel Hollyer (1855, από χαμένο φωτογραφικό κλισέ του Gabriel Harrison).
Η Ιστορία της Lisey (Lisey's Story, 2006) γράφτηκε από τον Stephen King με αφορμή την προσωπική του εμπειρία ύστερα από μια παραλίγο μοιραία περιπέτεια της υγείας του. Όσο ο ίδιος ήταν στο νοσοκομείο, η σύζυγός του Tabitha βρήκε την ευκαιρία να τακτοποιήσει το γραφείο του και να ξεκαθαρίσει τα ανέκδοτα κείμενά του. Όταν ο Stephen επέστρεψε, βρήκε τα χαρτιά του στοιβαγμένα μέσα σε κούτες - πράγμα το οποίο εξέλαβε ως προεικόνιση του τι θα απογίνονταν τα χειρόγραφά του όταν εκείνος θα έφευγε απ' τη ζωή. Πληροφοριακά, η Tabitha είναι επίσης συγγραφέας και είχε εκδώσει βιβλία νωρίτερα απ' τον Stephen, αλλά η δική του δόξα την καταδίκασε στην αφάνεια (η περίπτωσή της, μάλιστα, έδωσε όνομα στο "σύνδρομο Tabitha King", δηλαδή την "εκμηδένιση" του ενός συζύγου - είτε γυναίκας, είτε άντρα - από τη φήμη του άλλου, ενώ και οι δυο ασχολούνται με το ίδιο αντικείμενο). Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στην τηλεόραση το 2021, σε σενάριο του ίδιου του King και σκηνοθεσία του Pablo Larraín (Post Mortem, Η Μυστική Λέσχη). Κεντρική ηρωίδα είναι η Lisey (Julianne Moore), χήρα του διάσημου συγγραφέα Scott Landon (Clive Owen), η οποία αφενός παλεύει να διαχειριστεί το πένθος για τον πρόωρο χαμό του αγαπημένου της συζύγου και αφετέρου έρχεται αντιμέτωπη με τον Jim Dooley (Dane DeHaan), τρελαμένο και αδίστακτο θαυμαστή του, που θεωρεί ότι η Lisey δεν έχει δικαίωμα να στερεί από το αναγνωστικό κοινό τα ανέκδοτα γραπτά του Scott και επιχειρεί να την απομακρύνει με κάθε τρόπο (ακόμα και διά της ακραίας βίας) απ' ό,τι σχετίζεται με τη μνήμη και την κληρονομιά του - λογαριάζοντας, φυσικά, χωρίς τον ξενοδόχο. Ο Scott, η Lisey και η μεγαλύτερη αδελφή της, Amanda (Joan Allen) μοιράζονταν ένα μυστικό σύμπαν απροσπέλαστο για τους αμύητους, έναν κόσμο μαγευτικό όσο και τρομακτικό, ζωογόνο αλλά και θανάσιμα επικίνδυνο, όπου η Lisey θα καταφύγει για να λύσει μια σειρά γρίφων που της άφησε ο Scott σαν μεταθανάτιο δώρο και να ανακαλύψει την πεμπτουσία της συγγραφικής του έμπνευσης, νικώντας μεταφορικούς και κυριολεκτικούς δαίμονες με τη βοήθεια της συζυγικής και της αδελφικής αγάπης - του μοναδικού, ιερού δεσμού που ενώνει ένα ζευγάρι ή μια οικογένεια, ενάντια στις κοντόφθαλμες αντιλήψεις, τις παράλογες απαιτήσεις και τις αγενείς παρεμβάσεις των "απέξω". Τα δυο πρώτα επεισόδια (από οχτώ συνολικά των 50 περίπου λεπτών) κυλούν με ρυθμούς κάπως αγχωτικά αργούς, από κει κι έπειτα όμως η πλοκή παίρνει τα πάνω της, αποζημιώνοντάς μας με τόκο. Οι ερμηνείες "τα σπάνε" όπως ήταν αναμενόμενο, ενώ ειδική μνεία αξίζουν η εξαίσια ποιητική φωτογραφία του Darius Khondji (Delicatessen, Se7en) και το επίσης θαυμάσιο soundtrack του Christopher Clark (The Last Panthers, Daniel Isn't Real). Σε κόντρα ρόλο-έκπληξη, εντελώς αγνώριστος ο Michael Pitt (Οι Ονειροπόλοι, Hannibal).
